Τα δυο μου αγαπημένα κόμματα δεν έπιασαν (πάλι) το τρία τα εκατό για να γίνουν κυβέρνηση, ε, όχι κυβέρνηση, έστω κάτι, οτιδήποτε με τίτλο και λεφτά τελοσπάντων. Είναι παγιδευμένα στην κατάστασή τους σαν αράχνη που μπλέχτηκε στον ιστό της. Μπράβο που δεν νέρωσαν τις θέσεις τους, κρίμα που δεν έμαθε κανείς τις θέσεις τους. Μου θυμίζει κάτι γονείς που θέλουν να γίνει πιο ανεξάρτητο το μωρό τους μεν αλλά από την άλλη μετά από δέκα λεπτά που το βλέπουν να μην μπορεί να βάλει στο στόμα επιτυχώς την φρουτόκρεμα θέλουν και να φάει πριν νυχτώσει.
Το ίδιο παιδί όταν έγινε δυο χρονών έκανε πρόταση γάμου στην baby sitter. Του είπε “όχι αγάπη μου γιατί έχω γκόμενο” και ο γιος μου με φυσικότητα της ανακοίνωσε ότι “ναι, αλλά εγώ έχω και πατίνι!” Έτσι πάει στην πολιτική. Κάτι δίνεις και κάτι ακόμα δίνεις μπας και σε ψηφίσουν κάποτε. Μετά πάλι δίνεις κάτι. Μετά σε βρίζουν.
Τώρα όλοι κάνουν τους έξυπνους και δίνουν στα μικρά κόμματα συμβουλές. “Έπρεπε να πάτε με το ρεύμα”. Ωραία συμβουλή. Από ότι έχω δει αν πας με το ρεύμα καταλήγεις στον υπόνομο, μετά στον βιολογικό καθαρισμό και – αν είσαι τυχερός – καταλήγεις στη θάλασσα. Πρέπει να καταλάβετε ότι δεν είναι όλες οι προκλήσεις ίδιες. Οι εκλογές δεν είναι σαν εξετάσεις και οι εξετάσεις δεν είναι όλες εξετάσεις αίματος. Δεν είναι όλα δυαδικά σε στυλ “επιτυχία-αποτυχία”. Μπορεί να πετύχαμε αλλά να μην βγήκαμε. Μια γάτα ζωντανή και νεκρή που κόλλησε στον πάτο της κάλπης.
“Με ακούς ή δεν με ακούς;” φώναζε στον ψηφοφόρο και ο ψηφοφόρος απάντησε “εεεεε….για πες πάλι τις επιλογές μου;” γιατί σαν τον πελάτη, έχει πάντα δίκιο. Και σαν τον πελάτη, όσο δίκιο και να έχει, μπορεί να λέει μπούρδες, ή να λέει σωστά αλλά με τον λάθος τρόπο.
(Συζήτηση μετά το σεξ:)
Αυτή: εεεε
Αυτός: μμμμμ
Αυτή: !
Αυτός: ;
Αυτή: Άκου Αλέκο, αν ξανακάνεις την φωνή του Σεφερλή όσο πηδιόμαστε θα έχουμε πρόβλημα!
Τα μικρά κόμματα αποφεύγουν τα κόλπα των μεγάλων κομμάτων όπως εγώ σνομπάρω τις Φεράρι. Δεν έχω Φεράρι και ξέρεις μωρέ, σκληρές αναρτήσεις, δεν βλέπεις καλά να παρκάρεις και δεν χωράει το ποδήλατο, τι να την κάνω την Φεράρι; Ταυτόχρονα η συζήτηση είναι “πότε θα ωριμάσει το εκλογικό Σώμα για το μήνυμά μας;” σα να βολτάρεις στο Τσερνομπίλ με κάμπριο και να αναρωτιέσαι γιατί δεν σου την πέφτουν γκομενάκια.
Μην αλλάξετε καθόλου παιδιά. Σας αγαπάω έτσι ακριβώς όπως είστε. Απλά θα περιμένουμε να ωριμάσουν οι άλλοι. Πάντα του διπλανού η τριανταφυλλιά φαίνεται καλύτερη από μακριά. Κάθε παραλία είναι παραλία γυμνιστών αν έχεις πιει αρκετά. Οι συζητήσεις περί ευθυνών και αλλαγών μετά την πιο πρόσφατη εκλογική πανωλεθρία μου θυμίζουν σκύλο που τηλεφωνεί την άμεση βοήθεια:
-Άμεση βοήθεια, τι είναι το πρόβλημά σας;
“Γαβ! Με κυνηγάει κάτι!”
-Μπορείτε να το περιγράψετε;
“Είναι ίδιο χρώμα με εμένα!”
-Λίγες λεπτομέρειες ακόμα αν μπορείτε για να σας βοηθήσουμε…
“Δεν μπορώ να το δω καθαρά, στριφογυρνάει όσο γρήγορα προσπαθώ να το φτάσω!”
Επιπλέον πρόβλημα το γεγονός ότι όλοι εμείς οι κουλτουριάρηδες που ψηφίζουμε τέτοια κόμματα παραπερνάμε πολύ χρόνο στο διαδίκτυο. Όταν το ονόμασαν παλιά “ιστό” κάτι ήξεραν. Τώρα που πιαστήκαμε όλοι και δεν μπορούμε να βγούμε το καταλάβαμε κι εμείς. Πρέπει επιτέλους να σπάσουμε τα δεσμά και να απλώσουμε τις ιδέες μας. Σαν μεθυσμένοι που κατουράνε στη θάλασσα και μεθάνε και τα ψάρια. Δεν βοηθάει κάθε φορά να τους θυμίζουμε ότι “εμείς σας τα λέγαμε”. Και η γιαγιά μου μυρίζει κάτι που καίγεται στην κουζίνα τρία χρόνια τώρα που είναι στο κρεβάτι με άνοια. Και η φυσαρμόνικα που έπαιξα χθες για τον αστυνόμο χαλασμένη ήταν μέχρι που κατάλαβα ότι ήταν αλκοτέστ.
Η δημοκρατία είναι σαν κυριλέ εστιατόριο. Σε ρωτάει αν θέλεις να σου τρίψει τυρί, λες ναι και τον αφήνεις μέχρι να εξαντληθεί ο καημένος και δεν φαίνεται πια η μακαρονάδα σου. Λίγοι θέλουν να τρίβουν, όλοι θέλουν να τρώνε. Όσοι νομίζουν ότι έχουν έτοιμη εύκολη λύση είναι αστείοι:
-Είσαι από αυτούς που προτιμούν μπύρα ή κρασί;
-Ναι.
Κάθονται να κριτικάρουν προεκλογικές τακτικές σαν να λένε σε ταχυδακτυλουργό ότι έπρεπε να βγάλει από το καπέλο έναν πάνθηρα αντί για περιστέρι. Ναι, θα ήταν πιο εντυπωσιακό, έχετε δίκιο. Όμως είναι σαν τον μεσήλικα που αντί να ποστάρει φωτογραφία γραμμωμένους κοιλιακούς, ανέβασε πόσο καλά είχε γεμίσει το πλυντήριο πιάτων. Θέλει μυαλό και τρόπο. Ο Τζόνι Ντεπ ήταν το απόλυτο τρελό και ατίθασο αγόρι αλλά ξαφνικά άρχισε να μοιάζει σαν την τρελή την θεία. Σε μια νύχτα γίνονται αυτά, λεπτές γραμμές επικοινωνιακά.
Το σύστημα είναι στημένο εναντίον των μικρών κομμάτων. Πάντα ήταν. Σαν υπολογιστής που όταν αρχίζει σου λέει “έκανες απότομη έξοδο”. Μα δεν έκανα. “Εμένα έτσι δείχνουν τα συστήματα” σου λέει. Μια χαρά shut down έκανα μωρέ. “Θες να στείλω αναφορά στην Microsoft;” Εξαρτάται, τι θα γράψεις; “Ότι έκανες απότομη έξοδο βέβαια”. Μα δεν έκανα. “Και έχασες τα δεδομένα σου.” Τι έχασα λέει;;;;??? (Ξανακάνω restart) “Α, πάλι κάνεις απότομη έξοδο, συζητάμε τώρα, στέλνω αναφορά στην Microsoft έτσι κι αλλιώς….” Δεν μπορείς να κερδίσεις. Είσαι σαν τον τριαντάρη που έχει σκίσει στο Pokemon Go αλλά δεν μπορεί να βρεί την γκόμενα που γούσταραν στο Γυμνάσιο να της τα δείξει τώρα.
.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι μεν ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας και στοχαστής αλλά περνάει από Ελλάδα καμιά φορά και είναι στα γκρουπ φίλων κάνα δυο μικρών κομμάτων που συμπαθεί και παθιάζεται καμιά φορά. Επίσης όταν βλέπει στον φούρνο ψωμάκια που δεν φαίνονται αρκετά δελεαστικά προσθέτει με χοντρό μαρκαδόρο γραμμές πάνω τους.