Έκατσα να ακούσω το νέο άλμπουμ του. Τι “νέο” δηλαδή, ο Λένι Κράβιτζ είναι από αυτούς που γεννήθηκαν έτσι όπως είναι και ήταν πάντα. Με τα μαλλιά έτοιμα ράστα βγήκε καθώς έπαιζε κάτι φάνκι εβδομηντιές η μπάντα του νοσοκομείου. Αλλά κάτω από την μπίχλα και το μονίμως μαστουρωμένο βλέμμα του κρύβεται κάτι πολύ πιο ύπουλο:
O Λένι Κράβιτζ ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο.
Ήθελε να γράψει τραγούδια που θα έμεναν κλασσικά. Από την αρχή αυτός ήταν ο σκοπός του. Και έφτασε τοοοοοόσο κοντά αλλά όχι, δεν έφτασε καθόλου. Στην καλύτερη περίπτωση τα λες “χιτάκια” και μάλιστα μιας συγκεκριμένης γενιάς. Η χαζογκόμενα που χτυπιόταν στο Μερσέντες είχε και αυτόν τον “ύμνο” αλλά ούτε καν με φανατισμό ικανό να χαλάσει το μακιγιάζ της. Και το επόμενο πρωί σου έλεγε “εγώ νερό έπινα όλο το βράδυ, δεν έχω ιδέα ποιος μου το νόθευσε με 15 σφηνάκια!”
Έτσι κι ο Λένι. Πολύ προσεκτικά και μελετημένα κάθε του άλμπουμ αποτελείται από πολλαπλές προσπάθειες αντιγραφής οτιδήποτε σε κλασσικό ήχο και στυλ, οτιδήποτε πιστεύει ότι θα μας μείνει, οτιδήποτε τελείως εσκεμμένα βάλει στον δρόμο μας για τρικλοποδιά μουσική. Κι αν ξεχαστείς, το ακούς ολόκληρο το άλμπουμ ευχάριστα, που και που σιγοτραγουδάς σαν να το ξέρεις. Ακολουθεί τη μόδα με τον δικό του τρόπο. Σήμερα θυμήθηκε να τσαντιστεί για τον ρατσισμό και πετάει και κάνα δυο “fuck” στο άλμπουμ.
Αλλά όχι. Είναι τελικά σα βαριεστημένος υπάλληλος που περνάει το πρωί δίπλα από καραμπόλα στην εθνική και ζηλεύει λίγο που αυτοί στο αναποδογυρισμένο όχημα τελικά δεν θα πάνε γραφείο σήμερα. Δεν είναι ο μόνος. Κι ο Τζαμίρογκουάι έφτασε δίπλα στην πηγή και προσπαθούσε απεγνωσμένα να γράψει ένα κλασσικό τραγούδι, αλλά εκείνος τουλάχιστον το παραδέχτηκε, σταμάτησε να χτυπιέται και το γύρισε να είναι τουλάχιστον ειλικρινής.
Λένι άστο αγόρι μου. Δεν είσαι τραγούδι της Γουίτνι Χιούστον να σε αγαπάμε για πάντα. Ζούμε στην εποχή που μπορούμε να σου πούμε μια ντουζίνα Καρντάσιανς αλλά δεν θυμόμαστε τα ονόματα των δώδεκα Αποστόλων. Έχεις πηδήξει όλες τις στάρλετ που γουστάραμε, μείνε με αυτόν τον τίτλο καλύτερα.