…τα έπαιρναν κυριολεκτικά στο πόδι. Όσοι ακολουθούσαν τα άλογα ξεκρέμαγαν τον τράστο, στον οποίο είχαν φροντίσει να βάλουν τα τρόφιμα της ημέρας. Η διανομή και το φαγητό γίνονταν χωρίς διακοπή της πορείας. Τα φορτωμένα ζώα, όταν έβρισκαν ευκαιρία, απλώνονταν στις παρακείμενες πρασινάδες ή συγκρούονταν μεταξύ τους και τότε κινδύνευαν να γυρίσουν το φόρτωμα.
Οι συνοδοί των προβάτων είναι υποχρεωμένοι να κουβαλούν με την κάπα τους και τον τράστο. Αυτοί, όμως, έχουν την πολυτέλεια να απολαύσουν το γεύμα τους σε ώρα ανάπαυλας, σε ένα μέρος ή δεξιά ή αριστερά του δρόμου για να βοσκήσουν λίγο τα ζωντανά.
Σε κάθε περίπτωση ο τράστος περιέχει ψωμί ψημένο πριν από τέσσερις, πέντε και έξι μέρες και το τρ-φόλιο με το τυρί, την γκίζα ή το γαλοτύρι, ανάλογα με την οικονομική ευχέρεια κάθε οικογένειας. Και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που το προσφάγι το αντικαθιστούσε ένα ψωμάκι (π-νι κου α-λτ π-νι), τα γκόρτσα ή τα βούρβαλα που με απλοχεριά την δίνει η φύση στους φτωχούς. Και ήταν μεγάλη χαρά και ευτυχία αν μπορούσαν να αγοράσουν από τα χάνια που συναντούσαν στο δρόμο τους, στον Αη Δημήτρη, στο Τέροβο, στο Κουκλέσι, τη Φιλιππιάδα, λιγό χαλβά. Η γεύση που αντιστάθμιζε την πίκρα του μουχλιασμένου ψωμ: έκανε πιο ζεστούς και πιο ανθεκτικούς.
Δημήτριος Γάτσιος, Κτηνοτρόφων άνοδος και κάθοδος