Το παιχνίδι αυτό παιζόταν από 2-5 παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Ήταν ένα από τα δυσκολότερα παιχνίδια γιατί απαιτούσε γρηγοράδα και δεξιοτεχνία. Κάθε παίχτης διάλεγε πέντε μικρές πέτρες ( τα πεντόβολα ), τις οποίες έβρισκε στο ποτάμι ή τα ρέματα όπου η συνεχής ροή του νερού τις έκανε στρογγυλές και λείες όπως απαιτούσε το παιχνίδι. Για να δούμε ποιος θα παίξει πρώτος από τους παίχτες πετούσαν τα πεντόβολα ψη-λάκαι προσπαθούσαν να πιάσουν με τις παλάμες τους ενωμένες όσα περισσότερα πεντόβολα μπορούσαν.
Πρώτος έπαιζε αυτός που έπιανε τα περισσότερα πεντόβολα και στη συνέχεια οι υπόλοιποι. Ο παίχτης που παίζει κρατάει στο χέρι του τα πεντόβολα, ρίχνει το ένα ψηλά και όσο αυτό βρίσκεται στον αέρα αφήνει τα τέσσερα κάτω προσέχοντας να μη σκορπίσουν και προσπαθεί να πιάσει αυτό που κατεβαίνει. Συνεχίζει πετώντας πάντα το ένα ψηλά και πιάνοντας το πριν πέσει στο έδαφος, παίρνει από κάτω πρώτα ένα-ένα τα πεντόβολα, κατόπιν δύο-δύο, τρία-τρία και στο τέλος όλα μαζί.
Μετά από αυτή τη δοκιμασία παίζει τους κλέφτες. Ακουμπάει στο έδαφος τον αντίχειρα του αριστερού του χεριού, το δείκτη και το μεσαίο δάχτυλο με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζει καμάρα ( γεφυρούλα ). Μπροστά της σκορπίζει όπως στο πρώτο στάδιο τα τέσσερα πεντόβολα και προσπαθεί πετώντας πάντα τοένα στον αέρα να τα σπρώξει κάτω από τη γέφυρα ένα-ένα, δύο-δύο, τρία-τρία και όλα μαζί. Η επόμενη δοκιμασία είναι τα ψαλίδια Ακουμπάει στο έδαφος τον αντίχειρα, το δείκτη και το μεσαίο δάχτυλο, έτσι ώστε ο δείκτης να καβαλάει το μεσαίο και μαζί με τον αντίχειρα να σχηματίζουν ένα λάμδα. Το παιχνίδι συνεχίζεται όπως στους κλέφτες.
Για να αναδειχτεί ο νικητής πρέπει να περάσει με επιτυχία όλες τις δοκιμασίες και στο τέλος να πετάξει τα πεντόβολα ψηλά και να τα πιάσει όλα στα χέρια που τα ενώνει με τις παλάμες από κάτω.
(Απόσπασμα από το blog των δασικών χωριών – www.dasikoxorio.info)
