Είχα έναν θείο πολύ χοντρό. Σαν καρτούν. Μαγείρευε εξαιρετικά και τα έτρωγε κιόλα. Ροχάλιζε σαν τραίνο. Και έβγαζε νομίσματα από πίσω από τα αυτιά μας. Όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ο θείος μου ο Κώστας είχε προκαλέσει πληθωριστικές πιέσεις στο Ευρώ με τόσα νομίσματα που έβαζε στην ελληνική οικονομία έτσι.
Τον σκέφτομαι συχνά τον θείο τον Κώστα. Κυρίως όταν μου ζητάνε ψιλά στο ταμείο. “Μήπως έχετε ψιλά;” σου λέει και σκέφτεσαι “καλά, κοτζάμ μαγαζί έχεις, γιατί δεν πηγαίνεις στην τράπεζα να παίρνεις ψιλά να έχεις;” Αλλά δεν το λες από ευγένεια, από τσαντίλα το λες υποτιμητικά. Δεν είναι λύση αυτό, δεν θα γίνει καλύτερη η Ελλάδα έτσι. Έπρεπε να μάθω το κόλπο κι εγώ. Ίσως είναι κληρονομικό, ίσως το έχω στο αίμα μου.
Πήγα σε ένα συντριβάνι. Από αυτά που πετάνε νομίσματα και κάνουν ευχές. Τσιγκουνευόμουν να ρίξω δικό μου νόμισμα. Ευχήθηκα να είχα όλα τα νομίσματα που έβλεπα να λαμπυρίζουν στον πάτο. Μόλις σκοτείνιασε και δεν με έβλεπε κανείς η ευχή μου έγινε πραγματικότητα. Δεν εννοώ ότι έμαθα το κόλπο, απλά έβγαλα τα παπούτσια και πήρα όλα τα νομίσματα από τον πάτο της λίμνης.
Τώρα κι εγώ είμαι σαν τον θείο που πάντα θαύμαζα. Παίρνω από συντριβάνια νομίσματα και κάνω ότι τα βγάζω από τα αυτιά των παιδιών. Ή κι από τα αυτιά ταμία στο σουπερμάρκετ αν είναι όμορφη. Κάτι σαν σούπερ ήρωας, όπου χρειάζονται οι άνθρωποι νόμισμα πετάγομαι. Μια ηλικιωμένη Αμερικάνα στον αρχαιολογικό χώρο διψάει και κοιτάει το αυτόματο μηχάνημα με απόγνωση κρατώντας ένα πενηντοδόλαρο στο χέρι; Σαν σίφουνας παίρνω το χαρτονόμισμα από το χέρι της και αφήνω ένα ευρώ! Ένας ερασιτέχνης εντομολόγος βρήκε μια σπάνια σαραντοποδαρούσα και θέλει νόμισμα για να φανεί το μέγεθός της στην φωτογραφία; Ενώ κοιτάει τις ρυθμίσεις της κάμερας εγώ αφήνω το νόμισμα δίπλα στο έντομο. Ο εντομολόγος ενθουσιάζεται, πάει να κάνει το κλικ και…η σαρανταποδαρούσα έχει τσεπώσει το νόμισμα. Τζάμπα το άφησα αυτό αλλά στην αναμπουμπούλα πήρα την πανάκριβη φωτογραφική του και πήρα μόνος μου φωτογραφία μια μύγα και του την έστειλα μετά.
Πολλές φορές παρεμβαίνω και σε καυγάδες. Όταν με τις σουπερδυνάμεις μου ακούω να λένε “θα κάνουμε αυτό ή αυτό;” πετάγομαι και αφήνω ένα προκλητικό νόμισμα για να το παίξουν κορώνα γράμματα. Σε συζυγικούς καυγάδες για παράδειγμα. Κορώνα συμφωνείς μαζί της, γράμματα ζητάς συγνώμη. Το μόνο που δεν ανέχομαι είναι να αγνοούν τις αποφάσεις του νομίσματος. Σε στυλ “κορώνα θα διαβάσω, γράμματα θα αγνοήσω πως έπεσε το νόμισμα.” Τότε τσαντίζομαι.
Μια φορά κάτι νιόπαντροι με νέο μωρό μου την έφερναν συνέχεια έτσι. Από την αναποφασιστικότητά τους, όλο άφηναν τα νομίσματά μου. Μου σπαράζει την καρδιά και με τσαντίζει αυτό. Την πρώτη φορά το άρπαξε το μωρό και το κατάπιε. Είπαν “ε, δεν πειράζει, θα το βρούμε στην πάνα του.” Την δεύτερη φορά κατάπιε δυο νομίσματα. Πήγαν στο νοσοκομείο για ακτινογραφία. Την τρίτη φορά κατάπιε τρία όμως και πνιγόταν. Είδα τον πανικό στα μάτια τους και παρουσιάστηκα σαν όραμα μπροστά τους. Ε, όχι όραμα ακριβώς, μπήκα από την μπαλκονόπορτα, από πίσω από τις κουρτίνες όταν δεν κοιτούσαν.
“ΕΙΜΑΙ Ο ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΗΡΩΑΣ!” είπα με βροντερή φωνή. Όσο μπορώ δηλαδή, μάλλον ένρινη είναι η φωνή μου.
-Βοήθησέ μας!
“Να μην αγνοούσατε τα νομίσματαααααα” είπα κάνοντας μόνος μου το εφέ στο τέλος της πρότασης.
-Μα δεν έχει καταπιεί ένα, ούτε δυο. Κατάπιε τρία νομίσματα! Τι να κάνουμε;
.(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης ΕΙΝΑΙ ήρωας στο Μεξικό που περνάει τον μισό του χρόνο αλλά στην Ελλάδα που μάλλον διαβάζετε αυτό το μπλογκ δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του η οποία έχει άλλωστε ραγισμένο ισχίο από γλίστρημα σε νομίσματα και Αλτσχάιμερ. )
