Φαντάσου να μην επιτρέπεται να μεγαλώσει το πόδι σου πέρα από το 36 Νο παπουτσιού.
Αν έχεις γεννηθεί με αυτές τις διαστάσεις όλα καλά… Τι γίνεται με το one size does not fit all, όμως; Όλοι ίδιοι, όλοι το ίδιο νούμερο στο παπούτσι; Πόσο λογικό σου ακούγεται αυτό;
Για την 88χρονη Zhang Yun, αυτό δεν ακούγεται πλέον παράλογο…
Τα δάχτυλα των ποδιών της έσπασαν όταν ήταν μικρό κορίτσι και δέθηκαν σφιχτά κάτω από το πέλμα, ώστε να καταφέρει το πόδι να παραμείνει μικρό. Ο λόγος; Μα φυσικά η αισθητική, η παράλογη αισθητική μάλλον, που δεν επέτρεπε οι γυναίκες να φοράνε πάνω από 36, το πολύ 37 νούμερο στο παπούτσι
Η φωτογράφος Jo Farrell συνάντησε την Zhang Yun το 2010. Από τότε εργάζεται σε ένα πρότζεκτ με το όνομα “Living History”, με σκοπό να αιχμαλωτίσει μέσα από τις φωτογραφίες της τη ζωή των τελευταίων γυναικών που βίωσαν αυτό το βάρβαρο έθιμο. Καθώς αυτές οι γυναίκες σταδιακά, φεύγουν από τη ζωή η Farrell θεώρησε πως επιβάλλεται να απεικονίσει τη ζωή τους πριν να είναι πολύ αργά…
Το έθιμο του δεσίματος των ποδιών επιβλήθηκε στην Κίνα από τη Δυναστεία των Σονγκ κατά το 10 αιώνα.
Τα μικροσκοπικά πέλματα θεωρούνταν σύμβολα ομορφιάς και κοινωνικού στάτους.
Το ιδανικό νούμερο στα παπούτσια ήταν 36, το πολύ 37.
Οι νεαρές γυναίκες έσπαγαν τα δάχτυλα των ποδιών τους και τα έδεναν κάτω από το πέλμα προκειμένου να θεωρούνται όμορφες και να παντρευτούν άνδρες με οικονομική ευμάρεια.
Τα πόδια τους αναφέρονται και ως “πόδια του λωτού” εξαιτίας του σχήματος που έπαιρναν που αποκτούσαν.
Το γεγονός ότι τα πόδια παρέμεναν κρυμμένα από τα μάτια των ανδρών αποτελούσε ένα άκρως ερωτικό χαρακτηριστικό.
Το έθιμο απαγορεύτηκε το 1912 από την Κινεζική Κυβέρνηση.
Οι τελευταίοι μάρτυρες του βάρβαρου εθίμου…
