Αν δεν έχετε περάσει από το Κόκκινο Χωράφι χάνετε. Είναι ένα ολοζώντανο σημείο συνάντησης Διονυσιωτών που θέλουν να αθληθούν. Χωρίς φανφάρες και επισημότητες, χωρίς ιδιαίτερους κανόνες και επιτήρηση απλά λειτουργεί για όλους μας. Άλλοι περπατάνε, άλλοι τρέχουν, άλλοι προπονούνται στο ποδόσφαιρο ή το τένις, παρέες παίζουν μπάσκετ. Όλα λειτουργούν. Όλοι περνάμε καλά. Σχεδόν όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας άνθρωποι γυμνάζονται, μιλάνε, κοιτάνε, ακόμα και τώρα με τα κρύα. Έχουμε ξαναζήσει τέτοια αλλά συνήθως μετά από λίγα χρόνια πέφτουν σε παρακμή. Κάτι χαλάει, κάποιος αλήτης σπάει κάτι, κανείς μας δεν κάνει την υπέρβαση και απλά πέφτουν σε αχρηστία. Αλλά το κόκκινο χωράφι αντέχει.
Διαβάζω λοιπόν με περιέργεια τις αναγγελίες για το κλειστό σχολικό γυμναστήριο Διονύσου. Μακάρι να είναι χρήσιμο, ειδικά τον χειμώνα. Αλλά όταν διαβάζω για αγιασμένους θεμέλιους λίθους και εγκαίνια με πολιτικούς δεν με προδιαθέτει θετικά…
Οι τόποι και τα έργα πρέπει να είναι ζωντανά πράγματα. Στο χέρι μας είναι, αν δεν μας καπελώσει η γραφειοκρατία και ο καθωσπρεπισμός, να γίνει και το νέο έργο μέρος του Διονύσου με παλμό και ψυχή.