Οι κάπελες τα έχουν κλειστά τα μαγαζάκια τους ακόμα… Ο μπάρμπα-Πελεγρίνης και ο κυρ-Σιμόπουλος αποφάσισαν να κρατήσουν κλειστά τα καφενεία τους, αφού οι βοηθοί απεργούν ένεκα που διακυβεύεται η θέση τους – θεμιτόν και δίκαιον… Εγώ κύριοι ξέρω ότι όταν οι υπάλληλοι απεργούν τα αφεντικά το δουλεύουν το μαγαζάκι, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι θαυμαστές του καταστήματος. Στην περίπτωσή σας όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την πλήρη απαξίωση του καφενέ «Ανώτατη παιδεία» σε χαμαιτυπείο, όπως έλεγε και ο απέθαντος.
Δεν ξέρω αν έφτασε στα αυτιά σας ή αν εθελοκουφίζετε, αλλά τα περισσότερα περιφερειακά Πανεπιστήμια εργάζονται χωρίς το προσωπικό διοίκησης καθώς οι καθηγητές προσέρχονται για μαθήματα και κάτι άλλα τέτοια ποταπά και απαράδεκτα, που απλά τα αναφέρω για να περάσει η ώρα.
Σας δίνω όμως χίλια δίκια. Και εγώ ζω, ο μαύρος, για την ημέρα που θα κάθομαι σπίτι μου και θα πληρώνομαι, είτε λόγω ασύστολής ομορφιάς, είτε για την απύθμενη εξυπνάδα μου. Για την εργασία μου πάντως όχι. Τότε δεν θα είχε γούστο. Και είναι πολύ βολικό κάποιοι να απεργούν και να κάνεις το συγκλονισμένο συμπαραστάτη λαμβάνοντας τα μισθά σου.
Δεν μπορείτε, διατείνεστε, να αξιολογήσετε τους βοηθούς του καταστήματος. Πως γίνεται ο κάπελας να μην ξέρει αν ο Θανασάκης που δουλεύει στην κουζίνα είναι καλός ή καίει τα λουκάνικα κατά συρροή; Πότε προέκυψε ο manager , για να το πω και πιο ευρωπαϊκά, να μην γνωρίζει αν η κυρά-Αλίκη στο ταμείο απλώνει το χεράκι ή αν έχει ένα θεματάκι με την πρόσθεση;
Και στέλνει ο άλλος ο φωστήρας ο Υπουργός μια φόρμα αξιολόγησης και ως εκ θαύματος αβγαταίνουν τα ψωμιά και οι διοικητικοί που χρειάζονται για την εύρυθμη λειτουργία του ιδρύματος. Τέτοια θαύματα ούτε ο Μεγαλοδύναμος!
Περνάμε πολύ ωραία σε αυτή τη χώρα γιατί δουλευόμαστε με επιτυχία μεταξύ μας και κάνουμε και τρελά γέλια. Επειδή η κακούργα κενωνία με έριξε για αρκετά χρόνια στα δίχτυα του απείρου κάλλους τριτοβάθμιου λιβαδιού, από το τμήμα που είχε την τύχη να με σπουδάξει, μάνι-μάνι θα μπορούσα να υποδείξω βοηθούς που, κυρ κάπελα, θα έπρεπε όχι μόνο να αποσταλούν σπίτι τους αλλά και να επιστρέψουν όσα έχουν πληρωθεί. Υπάρχει ένα τρομερό συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ των βοηθών, το οποίο επιτρέπει στον έναν να λείπει τη Δευτέρα για βαφή μαλλιού –χωρίς άδεια, και στον άλλο να κάνει τα στραβά μάτια, γιατί θα πρέπει να φύγει μια ώρα νωρίτερα επειδή θυμήθηκε ότι ξέχασε το γκάζι ανοιχτό (όχι δεν είναι η Βίσση!).
Δεν επιτρέπουν λέει οι βοηθοί να ανοίξουν οι σχολές, εν είδει κατάληψης. Ωραία και αγωνιστικά και μάχιμα όλα αυτά. Αλλά πολύ θα ήθελα να γνωρίζω πόσοι από τους αγωνιστές παραμένουν εντός των σχολών να φυλάνε Θερμοπύλες και πόσοι απλά δέχονται την απόφαση της συντριπτικής… μειοψηφίας. Γιατί να μου επιτρέψετε να μοιραστώ μαζί σας πρότερη εμπειρία με κατάληψη σχολής 2.500 φοιτητών από 20 άτομα που σάμπως και να μου θυμίζει ψιλοαπολυταρχικά καθεστώτα.
Αποδεχόμενος το γεγονός ότι η απειλή απώλειας της εργασίας είναι θέμα ζωής και θανάτου θα ήθελα αφενός να καταλογίσω ευθύνες σε όσους αφήνουν τους λίγους να βγάλουν το ανακόντα από την τρύπα και αφετέρου να κατηγορήσω τους πολλούς που, για δικούς τους λόγους, δεν συντάσσονται με την απεργία, και δίνουν το ελεύθερο σε μια οικτρή μειοψηφία να αλωνίζει.
Παίδες τέρμα τα δίφραγκα. Τα καλά αυτής της κρισάρας που έχει καταβαραθρώσει μια ολόκληρη χώρα, είναι το ξεκαθάρισμα των κόπρων του Αυγεία. Το θέμα είναι ποιος θα βάλει τον trendy λεοντή να κάνει τον Ηρακλή της υπόθεσης και να αναλάβει όλη την ειδεχθή πάστρα. Γιατί κυκλοφορεί εδώ και αιώνες σε αυτό τον τόπο μια φήμη ότι η δημοκρατία συνεπάγεται ασύδοτα δικαιώματα, ιδίως στο χώρο του δημοσίου, όσο και αν κάποιοι δημόσιοι χτυπιούνται για την αδικία που τους καταδιώκει- μια εβδομάδα στον ιδιωτικό τομέα θα τους πείσει…
