Κωνσταντίνος Σαμπάνης
Μαζεύω τη θλίψη των πόλεων
όπως άλλοι συλλέγουν καρτποστάλ
την κρατώ
σαν γλυκιά ανάμνηση
γεμάτη σκοτάδια
και άδειους νυχτερινούς περιπάτους
Ενίοτε,
μια ωραία γυναίκα
διασχίζει τον δρόμο
με πλησιάζει
και μου μιλά
για ένα τραίνο
που ταξιδεύει τη νύχτα
ενίοτε
οι δρόμοι μουρμουρίζουν
κάτω από τα πόδια μου
αδιάφορος για αυτήν την ειρωνεία
αφαιρώ απ’το ημίφως
το φως