Gianni Potamussis
Τώρα που φτάσαμε στο τέλος
δεν ξέρουμε αν πραγματικά θέλουμε να τελειώσουμε.
Τώρα που πέρασε ο καιρός και διαβήκαμε τις Συμπληγάδες
έφτασε η ώρα να πούμε την αλήθεια.
Σ’ ένα ρεμπέτικο χάνετε η καρδιά μας
ανεπανόρθωτα χτυπημένη από την Νοσταλγία
μιας ζήσης που μόνο στα ονείρατα… κρυφά ζήσαμε.
Εμείς έχουμε πολλά να πούμε
μα τώρα που μπορούμε να μιλήσουμε
η μνήμη δεν μας ακολουθεί.
Έμεινε ριζωμένη σε τέσσερις τοίχους
τυλιγμένη με μια κουβέρτα
ν’ ανασαίνει καπνό
και να πίνει δάκρυα.
Τους φίλους τους γνωρίσαμε λίγο πριν τους χάσουμε
μαζί με την καρδιά μας .
Ήταν η στυφή απόγνωση μιας ύπαρξης
που λίγες μέρες είδαμε και μας είδε.
Ήταν ένας μπόγος που βιαστικά βάλαμε τούτα τα χρόνια
κι όπως ήρθαμε… βιαστικά
έτσι βιαστικά… θα φύγουμε
ημέρα Τετάρτη.
Τώρα που συνηθίσαμε ν’ ανασαίνουμε λειψά
μην και μας λείψει ο αγέρας αύριο.