Juan Vicente Piqueras
Υπάρχουν τρένα που δεν λεν’ να φτάσουν
και τρένα σαν τον χρόνο
που ποτέ δεν σταματούν.
Υπάρχουν τρένα-αμφιβολίες
και τρένα ανύπαρκτα, που παίρνουμε.
Τρένα σε παρένθεση,
κλειδούχοι στη μέση της ερήμου.
Υπάρχουν τρένα που εφηύρε η προσμονή
και τρένα που διασχίζουν, άδεια και με τόλμη,
τις ερήμους που είμαστε, βαθιά προς τα μέσα.
Σαν άρρωστοι άγγελοι
σκούζουν τη δίψα τους τα κόκαλα
ζητώντας το νερό του ορίζοντα.
Υπάρχουν τρένα λευκά σαν το κινέζικο πένθος,
σαν την αγρύπνια, μουσική από ίχνη.
Σκελετοί τρένων, ακτινογραφίες
παιδικών ηλικιών μακάρια πεθαμένων.
Υπάρχουν τρένα που τρίζουν στα κόκαλα
και τρένα που διασχίζουν διάφανα
τον ουρανό σαν τον χρόνο, σαν τα πουλιά
που ποτέ δεν φωλιάζουν, ποτέ δεν σταματούν