Δεν το περίμενε κανείς μας. Πλατσουρίζαμε χαρούμενοι όλοι μαζί, η θάλασσα γάλα, λευκή και ήρεμη. Ξαφνικά ένα τεράστιο μεταλλικό θηρίο μας εγκλώβισε και αρχίσαμε να παίρνουμε ύψος. Είδαμε το μπωλ να μικραίνει όλο και περισσότερο και μια σταγόνα γάλα έπεσε, έπεφτε, έπεφτε και έσκασε στο τραπέζι. Μερικοί δίπλα μου άρχισαν να τσιρίζουν από τον φόβο τους και τότε ακούστηκε η παντοδύναμη φωνή.
“Έλα! Άνοιξε για το αεροπλάνο!”
Ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σε μια τεράστια σειρά από δόντια. Ένα έλειπε αλλά δεν χωρούσαμε από εκεί. Το κουτάλι άλλαξε κλίση και δυο τρεις φίλοι έπεσαν, ο ένας μέσα, οι άλλοι κάτω. Τους σκούπισε άλλο τέρας, χάρτινο. Ξαναπήραμε ύψος. 10,30, 50, 80 εκατοστά! Νομίζω ότι περάσαμε το ένα μέτρο καθότι το παιδάκι ήταν πια όρθιο. Ξανακούστηκε η βροντερή φωνή:
“Έρχεται πάλι το αεροπλανάκι! Άνοιξε επιτέλους αλλιώς δεν θα βγεις για παιχνίδι!”
Και τότε η φρίκη. Εκεί που έχουν χαθεί τόσα άλλα Cheerios πέσαμε όλα μαζί. Κανένα δελτίο ειδήσεων δεν τα λέει αυτά. Αεροπορικές τραγωδίες κάθε μέρα σε όλη την Ελλάδα και πεθαίνουμε άκλαφτα.
