“Ήμασταν, λέει, στο μάθημα της Βιολογίας. Εκείνη ήταν ξαπλωμένη στον πάγκο του εργαστηρίου κι εγώ κρατούσα το νυστέρι από πάνω της, έτοιμη να την πετσοκόψω. Φορούσε τη στολή των τσιρλίντερς. Η πλισέ φούστα της ήταν απλωμένη μπροστά μου και η μπλούζα της ήταν κομμένη με ψαλίδι ακριβώς στο κέντρο. Καθόταν ακίνητη, με το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι. Έμοιαζε εκνευρισμένη. Το καταλάβαινα από την έκφρασή της – το πιγούνι της πετούσε και τα χείλη της ήταν σουφρωμένα. Ακούμπησα το νυστέρι στο στέρνο της. Έκανα προσεχτικά μια τομή στον θώρακά της και σήκωσα τα πλευρά της δεξιά κι αριστερά στο πλάι. Ήθελα να δω τι υπήρχε στο μέρος της καρδιάς. Κόντευα να πεθάνω από αγωνία. Ένιωθα σαν να ήταν Χριστούγεννα κι είχε έρθει η στιγμή να ανοίξω το δώρο μου. Όλη η τάξη είχε μαζευτεί γύρω μου – όλοι ήθελαν να δουν με τα ίδια τους τα μάτια την αλήθεια για τη Λόρεν Γουντ.
«Ορίστε! Όπως ακριβώς σας έλεγα: Δεν έχει καρδιά» ”
Απόσπασμα από το βιβλίο “πως εκδικήθηκα την καλύτερή μου φίλη“.
| Εκείνοι κι εκείνες που δεν έχουν ζήσει την αληθινή φιλία την ονειρεύονται και επιθυμούν με πάθος να τη ζήσουν. θα ήθελαν τόσο πολύ να μοιραστούν καταστάσεις, να νιώσουν αμέσως πως τουςκαταλαβαίνουν πέρα για πέρα. Πώςγίνεται όμως να βρεις αυτό το σπάνιο μαργαριτάρι, τον (την) αληθινό(ή) φίλο(η); Φυσικά, δεν υπάρχει μαγική συνταγή ούτε μαγικό φίλτρο. Καλύτερα να βασίζεται κανείς στις τυχαίες γνωριμίες και στον εαυτό του. Επειδή, για να έχεις ένα (μία) φίλο(η), πρέπει πριν απ’ όλα να ξέρεις εσύ να είσαι φίλος(η). (Από το βιβλίο “Η Ψυχολογία – Τι μου συμβαίνει; “)
|
