Για άνθρωπος που θυμάται να γυρνάει την κασέτα με το στυλό εξαγριώνομαι πολύ εύκολα αν κατά λάθος κλείσω το app της μουσικής στο κινητό και σταματήσει για λίγα δευτερόλεπτα η μουσική μου. Σηκώθηκα να πάω τουαλέτα. Τσέκαρα στο σαλόνι και τα παιδιά είχαν τελειώσει το ποπ κορν. Ξεκίνησα να εκνευριστώ αλλά αποφάσισα να το δω θετικά. Το λες και ομαδική δουλειά αυτό, ήταν μεγάλο μπωλ και δεν άργησα στην τουαλέτα. Έβλεπαν ταινία κατηγορίας “από αυτές που μπορούμε να κοιτάμε το κινητό μας σχεδόν συνέχεια ταυτόχρονα αλλά ψιλογελάμε κάθε τόσο όταν πάει ο μπαμπάς να το αλλάξει.”
Είμαι πατέρας εφήβων, λογικό είναι να συζητιέται το θέμα της εξαφάνισης. Αλλά κρατιέμαι και δεν την έχω κοπανήσει ακόμα. Θα έχουν τότε την ευκαιρία να ζήσουν σαν ήρωες ταινίας του Disney. Ορφανά. Πολύ φοβάμαι ότι θα επιστρέφω σαν το πιάτο που προσπαθούσε να ξεφορτωθεί ο εφευρέτης του φρίσμπι.
“Δεν μπορείς να μας κάνεις τίποτα. Έχω υπερδυνάμεις” μου ανακοίνωσε η μικρή με στόμφο.
-Α, ναι, τι υπερδυνάμεις ακριβώς;
“Μπορώ να περιστρέψω οτιδήποτε!”
– xαxα, ας γελάσω!
“Για ξανακοίτα τι είπες…”
– +α +α, ας γελ….απίστευτο!
“Σε προειδοποίησα μπαμπά. Και μην κλείσεις το φως τώρα που θα κοιμηθώ.”
-Γιατί; Για να σε βλέπουν καλύτερα τα τέρατα της νύχτας πριν σε φάνε;
“Τι;”
-Τι;
Έχω κι εγώ υπερδυνάμεις αλλά πιο ύπουλες.
.
(O Αλέκος Γκονζαλεζίδης όταν δεν καταστρέφει παιδικά όνειρα γράφει παιδικά βιβλία τύπου ‘ο Μιγκέλ είδε μια παιδούλα και έγινε χαμός’)