Έχω κολλήσει σε μια φωτογραφία του Φιτζέραλντ. Είναι μια πολύ καθωσπρέπει φωτογραφία, σαν να βγήκε μόλις από το μπάνιο, ολοκάθαρος και μοσχοβολιστός, φοράει ένα φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισο, το κολάρο είναι σφιχτό και κάτασπρο, τα μάτια όσο πρέπει μελαγχολικά. Κι όμως τα πεισματάρικα χείλη του καθώς και ένα παιχνιδιάρικο λακκάκι στο σαγόνι έχουν κάτι από μουτρωμένο αγόρι που κάποιος του έκλεψε τη μπάλα στην αλάνα.
Ήταν αλκοολικός από πολύ νεαρή ηλικία. Μπορεί και να ήταν νηφάλιος σε αυτή τη φωτογραφία, μπορεί και όχι. Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει αυτό να με ενδιαφέρει ή αν απλώς πρέπει να νοιάζομαι για το έργο του. Έχει σημασία η ζωή του συγγραφέα για τον αναγνώστη;
Υποθέτω πως ήταν αρκετά καψούρης με τη Ζέλντα, μια κόρη δικαστή, τόσο που ενώ εκείνη διέλυσε τον αρραβώνα τους επειδή δεν είχε πειστεί αρκετά ότι ο Φιτζέραλντ μπορούσε να συντηρήσει μία οικογένεια από το γράψιμο, δεν το χε σε τίποτα να τη συγχωρέσει και να την παντρευτεί μάλιστα, μόλις μία εβδομάδα μετά την έκδοση του πρώτου του βιβλίου This side of Paradise. Τον έπιασε κορόιδο ή μου φάνηκε;
Τελικά η Ζέλντα δεν ήταν μόνο ψηλομύτα ήταν και σχιζοφρενής, γεγονός που επηρέασε πολύ βαθιά το έργο του.
Ο Χεμινγουέι μιλώντας κάποτε για το ταλέντο του Φιτζέραλντ είπε πως είναι «τόσο φυσικό όσο το σχήμα που αφήνουν στη σκόνη τα φτερά μιας πεταλούδας». Κάπως έτσι φυσικά όμορφος και ευγενής δείχνει και στη φωτογραφία που κοιτάζω ακόμα. Είχαν άραγε μαλώσει με τη Ζέλντα λίγο πριν τραβηχτεί αυτή η φωτογραφία; Μήπως εκείνη τον είχε «στολίσει» επειδή είχε πιει παραπάνω; Είχε ξεπεράσει ο συγγραφέας το γεγονός ότι αυτή τον είχε παρατήσει και τον ξαναθυμήθηκε μόλις εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο; Την είχε κατηγορήσει γι αυτό;
Ήταν άραγε η Ζέλντα η πεταλούδα, τα φτερά της οποίας σημάδεψαν το έργο του Φιτζέραλντ; Η αλήθεια είναι πως την ώρα που διαβάζω το αυτοβιογραφικό του «Τρυφερή είναι η νύχτα» δεν αναγνωρίζω τα ίχνη της,- επειδή το ξεχνώ καθώς αναγνωρίζω τα δικά μου ίχνη- παρόλο που ο συγγραφέας χρησιμοποίησε την προσωπική τους ιστορία ως υλικό. Με πόση φυσικότητα αφήνει τα φτερά της πεταλούδας του να σημαδέψουν τις λέξεις, κι εμένα.
Και τελικά αποφασίζω πως όχι, δεν με νοιάζει και τόσο αν ο συγγραφέας ήταν ένας διάσημος, όμορφος αλκοολικός με μια επίσης όμορφη, σχιζοφρενή σύζυγο. Όμορφοι και καταραμένοι. Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή όλοι ανακαλύπτουμε πως το καπέλο του ταχυδακτυλουργού ήταν άδειο. Μου είναι αρκετό που βρίσκω ένα κομμάτι από τη δική μου (άδεια;) ζωή μέσα στις λέξεις του. Φτάνει αυτό.
