Αυτό κάνω. Όχι επί πληρωμή, είναι το βίτσιο μου. Ντύνομαι λίγο καλά και παίρνω δύο μεγάλους φακούς για την κάμερα. Ο ένας είναι ευρυγώνιος. Κάνω ότι φωτογραφίζω τον νεκρό αλλά περιφερειακά φαίνονται όλοι οι άλλοι. Ο άλλος είναι zoom φαρδύς, σαν αυτούς για πορτραίτα, βέβαια εγώ εστιάζω στα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω από τον νεκρό ή κάπου στο βάθος της εκκλησίας αυτόν που κοιμάται. Σχεδόν ποτέ δεν με ρωτάει κάποιος γιατί είμαι εκεί.
“Για να βρεις τον καφέ που έφτιαξες πριν λίγο, φτιάξε καινούργιο καφέ και θα εμφανιστεί”. Κάτι τέτοια λέω με νόημα αν κάποιος τολμήσει να το ψάξει και μου απευθύνει τον λόγο. Όλοι φαντάζονται ότι κάποιος θα με έχει προσλάβει. Ίσως κάποιος συγγενής εκτός Αθηνών που δεν μπορεί να έρθει. “Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο” είπα μια άλλη φορά “αλλά όσες φορές και να ζητήσεις από την αντιπροσωπεία της Mercedes να σου πουλήσει Transformer, ε, δεν έχουν.” Μετά ξαναπιάνω να φωτογραφίζω με τόσο πάθος που δεν με ξαναδιακόπτουν. Μια φορά μια γυναίκα όλο φώναζε υστερικά “ααααχ μανούλα μουυυυ!” και γύρισα με πολύ αυστηρό ύφος και της εξήγησα ότι το να είσαι γονιός είναι απλά εναλλαγές ‘μην το πετάς στο πάτωμα’ με ‘μην το βάζεις στο στόμα σου αυτό’. Δεν ξέρω τι κατάλαβε αλλά σταμάτησε τον θρήνο. Ίσως μετά από δυο τρεις μέρες εκεί που κάνει ντους να το σκεφτεί και να το καταλάβει.
Έχει αδρεναλίνη. Ίσως έχω απωθημένο να γίνω ηθοποιός. Άβολο και άγνωστο πράγμα ο θάνατος, όλοι γύρω από το νεκρό αμήχανοι κι εγώ σκαρφαλώνω πάνω στο φέρετρο σα να είναι το φυσικό μου περιβάλλον. Με κοιτάνε μαγεμένοι, είναι η σκηνή μου. “Μα τι κάνεις εκεί επιτέλους στα ρουθούνια του;” φώναξε κάποια στιγμή ένας καλοστεκούμενος κύριος. Είχα πάρει 10 φωτογραφίες το ντεκολτέ της γυναίκας του ενώ έκανα ότι έβγαζα πολύ κοντινό πλάνο τις τρίχες της μύτης του μακαρίτη. Δηλαδή τα είχα συνδυάσει, θολωμένες δυο τρίχες σε πρώτο πλάνο και από πίσω ακριβώς τα δυο μαστάρια. Πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό φωτογραφίας αλλά θα έμπαινα και φυλακή αν την έβλεπε ποτέ κανείς.
“Τα δυο πιο επικίνδυνα ζώα στην Αφρική” του απάντησα με παγωμένο βλέμμα και μεγάλη σιγουριά στη φωνή, “είναι ο ιπποπόταμος και η στρουθοκάμηλος. Πιο λετε να νικήσει όμως αν πλακωθούνε;” Συνέχισα να φωτογραφίζω, ο ψάλτης πήρε πάλι μπρος, μισή ώρα αργότερα φεύγοντας πέρασα δίπλα του να θαυμάσω μια τελευταία φορά τις βυζάρες της κυρίας του και του έδωσα την απάντηση: “Εξαρτάται πιο από τα δυο έχει μαχαίρι.”
Το παραδέχομαι ότι βγάζω γυναίκες από αυτό το κόλπο. Είναι μερικές γοητευμένες από φωτογράφους έτσι κι αλλιώς, άλλες μαγεμένες από τον θάνατο, κάπως τις ερεθίζει. “Βλέπεις αύρες;” με ρωτάει μια με ένα μαύρο μίνι τόσο κοντό που έβλεπα την αύρα του αιδοίου της. “Έχεις δει κάποιον από πίσω και κάπως να ξέρεις με σιγουριά ότι έχει τελείως γελοίο μουσάκι;” της απάντησα. Όχι αμέσως, μετά από ώρα, αφού τελείωσα μέσα της στα όρθια στην πιο σκοτεινή γωνιά του νεκροταφείου. Ξέρω τι θέλω και το παίρνω. Είμαι άντρας που αφήνει το αμάξι χύμα έξω από το σινεμά όσο κι αν διαμαρτύρονται αυτοί που περιμένουν στην ουρά για εισιτήρια, μπαίνω κατευθείαν μέσα και βγαίνω με ένα μεγάλο ποπ κορν μόνο, έτσι, γιατί μου αρέσει που είναι πανάκριβο και μυρίζει βούτυρο πολύ.
Ο μόνος κίνδυνος με αυτές τις φωτογραφήσεις σε κηδείες είναι μήπως το παρακάνω. Μια μέρα πέταξα ρύζι καθώς τον έβγαζαν τον νεκρό από την εκκλησία. Κατάλαβα ότι θα είχα πρόβλημα και αμέσως ξαναπέταξα μια χούφτα αλλά έβγαλα φωτογραφία καθώς έπεφτε σαν το προηγούμενο να ήταν δοκιμαστικό. Αυτό τους μπέρδεψε. Μήπως ήταν κάποιο έθιμο; Μήπως ήταν παραγγελιά φωτογράφιση έτσι; Αλλά το ένιωσα καλά στο πετσί μου ότι παραλίγο να καταλήξω σε κρατητήριο. Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει. Μπορεί οι δεινόσαυροι να είχαν έντονη βλάχικη προφορά. H ζωή είναι ένας τεμπέλης dj που αφήνει πάντα να παίζει beat ο συναγερμός του γείτονα μέχρι που σε παίρνει γλυκά γλυκά ο ύπνος και κάποιος μαλάκας σαν κι εμένα σε φωτογραφίζει μετά στην κηδεία σου. Και στα ρουθούνια αν γουστάρει.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι δι άσημος ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας, ποιητής και φωτογράφος. Έχει κάνει πολλές δουλειές και έχει πάρει πολλές γυναίκες. Στατιστικά μιλώντας δεν αποκλείεται να είναι και αλήθεια αυτή η ιστορία.