Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο άνθρωπος, ο άνθρωπος που έμαθε να επιβιώνει με σκληρό τρόπο, να προστατεύει τον εαυτό του και τους δικούς του μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, έμαθε να αμύνεται με κάθε τρόπο για να κρατιέται στη ζωή με κάθε τίμημα. Αυτή η άμυνα πέρασε στο DNA του, έγινε ασπίδα που τον ακολουθεί, έτοιμη να βγει μπροστά όποτε χρειαστεί.
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι έννοιες της συμπόνοιας, της γενναιοδωρίας και της συμπαράστασης χάνονται από το λεξιλόγιο μας, όταν κλεινόμαστε στον μικρόκοσμο μας και χάνουμε την αληθινή επαφή με τους συνανθρώπους μας. Τότε όλα μοιάζουν μικρά και μίζερα και ολοένα και συρρικνώνονται, αν δεν κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε αποκομμένοι, αλλά ενωμένοι, ότι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες, άλλοτε θετικές και άλλοτε αρνητικές, ανάλογα με τις επιλογές μας.
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας μίζερος άνθρωπος, που χαιρόταν να μεταδίδει τη δική του μιζέρια στους γύρω του. Δεν εκτιμούσε το καλό που του έκαναν οι άλλοι και φυσικά δεν το ανταπέδιδε. Αντίθετα, φρόντιζε να καταστρέφει οτιδήποτε πήγαινε να ανθήσει δίπλα του. Όσο κι αν περιτριγυριζόταν από άλλους, στην ουσία ήταν μόνος του. Και δεν σταματούσε να πληγώνει οποιονδήποτε προσπαθούσε να τον πλησιάσει και να γίνει φίλος του.
Ένα βράδυ, ήρθαν στον ύπνο του τρία «πνεύματα». Ήταν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Το Παρελθόν του έδειξε γιατί άφησε κάποιες καταστάσεις να τον οδηγήσουν σε αυτό που είναι σήμερα και γιατί επέλεξε να είναι κακοπροαίρετος αντί για καλοπροαίρετος. Το Παρόν του έδειξε το κακό που προκαλεί με τις πράξεις του στο τώρα. Το πόσο υπεύθυνος είναι για την επιλογή του να δημιουργεί προβλήματα στους γύρω του και πόσο οι άλλοι υποφέρουν εξαιτίας του. Και το Μέλλον, που ήταν το πιο αυστηρό από τα δύο προηγούμενα αλλά και το πιο τρομαχτικό, του έδειξε πώς θα είναι τα επόμενα χρόνια της ζωής του αν συνέχιζε να φέρεται με τον ίδιο τρόπο.
Η επόμενη μέρα για τον μίζερο αυτό άνθρωπο, όταν ξύπνησε και συνειδητοποίησε ότι κάποια ανώτερη δύναμη, ίσως και το ίδιο του το υποσυνείδητο, του έδινε μια τελευταία ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή του, ήταν τελείως διαφορετική. Μέσα στο φως της μεταμόρφωσης και της μετάνοιας για όσα είχε κάνει, το πρόσωπο του απέκτησε ένα φωτεινό χαμόγελο που έδιωξε μακριά τις προηγούμενες σκοτεινές σκέψεις του και κατάλαβε ότι μπορούσε να δώσει όλη του την ενέργεια για να κάνει καλό και όχι κακό στους άλλους. Ότι θα μπορούσε να μάθει να προσφέρει και να παίρνει ικανοποίηση από αυτό, γιατί έτσι θα δημιουργούσε αληθινές σχέσεις και όχι προβλήματα στον εαυτό του και τους συνανθρώπους του.
Και τότε άλλαξε μέσα του και άλλαξαν και όλα γύρω του…