Αν το καλοσκεφτείς, τα αεροδρόμια είναι σαν την Άγρια Δύση. Μπορείς να μπεις 8 το πρωί στο σαλούν και να ζητήσεις μπύρα. Μπορείς να κοιμηθείς στο πάτωμα μετά. Και όταν ξυπνήσεις με καούρες, ζητάς ένα σάντουιτς και σου το χρεώνουν 25 ευρώ. Δεν υπάρχει Νόμος στα αεροδρόμια. Είδα στο μενού ότι είχαν και λινγκούϊνι, μόνο 30 ευρώ. Αναλογικά συμφέρει. Με την πρώτη μυρωδιά τους ένιωσα ότι ήμουν στον Παράδεισο. Μετά είδα το πλαστικό πιρουνάκι που μου έφεραν και κατάλαβα ότι ήμουν στην Κόλαση. Δεν πιάνονταν με τίποτα τα άτιμα. Κάποια κρυφή κάμερα με ανεβάζει στο YouTube νομίζω. Εγκατέλειψα.
Πέταξα το περιτύλιγμα του σάντουιτς. Μετά είπα μήπως το κρατήσω καθότι αναλογικά μου στοίχισε 5-10 ευρώ αν το καλοσκεφτείς. Έψαξα για περιοχή να κάνω τσιγάρο. Δεν σκοτώνει το τσιγάρο. Οι άνθρωποι που δεν βρίσκουν έγκαιρα κάπου να καπνίσουν όταν το χρειάζονται σκοτώνουν. Αλλά δεν είχα και τσιγάρο. Μπήκα στο Duty Free, πήρα ένα καρότσι. Ααααχ, θυμάμαι παλιά τα καρότσια ήταν ελεύθερα, σαν άγρια άλογα τα έβρισκες παντού, σα γαιδουράκια στη Λέσβο αφημένα σε κάθε γωνιά. Τώρα όλα δεμένα στη σειρά, τα λυπήθηκε η ψυχή μου.
Πήρα ένα Χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο με σοκολάτες. Πριν φύγω, τα παιδιά ήθελαν να κάνουν χειροτεχνίες. Ζήτησαν κόλλα, βρήκα μια τους έδωσα. Ζήτησαν χρωματιστά χαρτιά, είχαμε κι από αυτά στο συρτάρι ευτυχώς. Μετά ζήτησαν glitter, ε, τι να κάνω, τους είπα ότι φέτος ακυρώθηκαν τα Χριστούγεννα. Δεν ξανακαθαρίζω κωλοglitter από παντού όλο τον χρόνο. Το ημερολόγιο είχε και τα ζώδια στον ουρανό. Παλιά δεν τα πίστευα, αλλά από τότε που ξέχασε η NASA τον Matt Damon στον Άρη, δεν τους εμπιστεύομαι και τους επιστήμονες, να τα λέμε κι αυτά. Κοροϊδεύαν τους Μάγια και το ημερολόγιό τους οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν γυμνές γκόμενες σε ημερολόγια ελαστικών. Βλακείες. Εγώ δεν χρειάζομαι ημερολόγιο για να ξέρω πότε έφτασε ο χειμώνας. Βάζω το χέρι μέσα από το μπαντζάκι της γυναίκας μου και πιάνω τις τρίχες. Αν φύγουν κοντεύει η άνοιξη. Ελπίζω να χάσει κάνα κιλό τουλάχιστον φέτος γιατί δεν αντέχω να λέμε σε όλους πάλι το καλοκαίρι ότι έμεινε έγγυος.
Κατευθύνθηκα προς την παραλαβή αποσκευών. Επιτέλους έφτασαν, έστω με πέντε ώρες καθυστέρηση. Ανέβηκα στον κυλιόμενο διάδρομο και ένιωσα σαν να είμαι υπερήρωας από το μέλλον τόσο γρήγορα και άνετα που πήγαινα. Τελείωσε ο διάδρομος. Τώρα νιώθω σαν Νεάτερνταλ, τα πόδια μου βαριά, ρεύομαι το σάντουιτς, όλα χάλια….πάλι κυλιόμενος, πάλι πετάω, όλα καλά, φτάνω σαν τον Σούπερμαν στην παραλαβή αποσκευών.
Ο ιμάντας ήδη γύριζε αλλά άδειος. Όλοι έπαιρναν θέση διακριτικά εκεί που πίστευαν ότι τους συμφέρει καλύτερα. Μια κυρία προσπαθεί να χώσει το καροτσάκι της δίπλα στο δικό μου αλλά το τρίχρονο αγόρι που έχει μαζί χοροπηδάει παντού.
“Α, τι χαριτωμένο!” της λέω με μισό χαμόγελο. “Έχει φατσούλα για ραδιόφωνο!”
Μέχρι να καταλάβει τι είπα είχα χώσει το δικό μου καρότσι κολλητά με τον ιμάντα στο κενό που άφησε καθώς έκανε λίγο πίσω να προλάβει τον μικρό Ταρζάν της ο οποίος σαν ποντίκι που δεν μπορεί να αντισταθεί στο τυρί, είχε πιαστεί σε μια φάκα. Δεν ήξερα καν ότι είχε πρόβλημα με ποντίκια το αεροδρόμιο. Πάντως ο μικρός ήταν ακόμα πιο άσχημος καθώς τσίριζε πιασμένος στη φάκα.
Βγήκε πρώτο πρώτο. Ένα ολόκληρο γουρουνόπουλο, τυλιγμένο αλλά με διάφανο πλαστικό. Κατάφερε την στροφή πρωτοβγαίνοντας, έπεσε βαριά στο κατηφορικό τμήμα και άρχισε να περιφέρεται περήφανο μπροστά στα έκπληκτα μάτια των συνταξιδιωτών μου. Καθώς με πλησίαζε ένιωσα ένα σκίρτημα. Σκέφτηκα πόσο ωραία θα ψήσω την πέτσα του, το αργό ψήσιμο στο κότσι, σκέφτηκα πολλά ερωτικά πράγματα και κατέβασα το χέρι μου στο ταμπελάκι του.
A. GONZALEZIDS MEX-ATH
Εντάξει, το δικό μου είναι.
.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης , διεθνούς φήμης συγγραφέας, κυκλοφορεί στα αεροδρόμια σα να είναι σπίτι του. Και στο σπίτι του δηλαδή πίνει μπύρα το πρωί, κοιμάται στο πάτωμα και χρεώνει 25 ευρώ τα σάντουιτς στους φίλους του. Γυρνάει από το Μεξικό στην Αθήνα τα Χριστούγεννα πάντα για να δει το δέντρο στο Σύνταγμα και να ψήσει γουρουνοπούλα.