Γράφει η Άννα Κουρουπού
Είχα μια υπηρεσία, κοινώς τσατσά, στο πρώτο μπουρδέλο που μπήκα ως γυναίκα, που ήταν σπάνιο για την εποχή εκείνη. Ήταν άντρας. Άντρας όχι και τόσο φανατικός, όπως λένε οι λαϊκιστές και ομοφοβικοί. Η Ούρσουλα ή, αλλιώς, Ντίνος. Παντρεμένος με μια γυναίκα από ασιατική χώρα, με δυο πανέμορφα παιδιά. Ένα αγόρι, ένα κορίτσι.
Για την κοινωνία, τη γειτονιά του, τους γνωστούς, ήταν ο τέλειος γάμος. Αυτοί που βρισκόμαστε πιο κοντά στην κλειδαρότρυπα που αυτός μας επέτρεπε να δούμε και να καυλώσουμε ψυχικά, ξέραμε πως ήταν ένας γάμος «συμφωνίας» περί υπηκοότητας και τα γνωστά. Τα παιδιά προέκυψαν. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, ο ομοφυλόφιλος άντρας δεν παύει να παραμένει… άντρας.
Αυτή η παράμετρος δεν πρέπει ποτέ να ξεφεύγει από τα μυαλά αυτών που έχουν στεγανά και αρνούνται να ανοίξουν τους ορίζοντες του νου τους και γιατί όχι και της καρδιάς τους. Ίσως έτσι καταλάβουν ότι ο ανδρισμός δεν έχει καμία σχέση με το πόσο «δουλεμένος» ή όχι είναι ένας κώλος. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Το σκέφτομαι πολύ κάθε φορά που θέλω να αναφερθώ σε ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί πάντα υπάρχει και μια πολιτική χροιά μέσα, με την οποία δεν τα πάω και πολύ καλά. Δεν αδιαφορώ γι’ αυτήν. Απλά δεν έχω γνώση. Φυσικά έχω θέληση να μάθω, αλλά απ’ την άλλη… θέλει σκέψη για να πεις κάποια αυτονόητα πράγματα;
Δεν ξέρω πότε ή και πώς χάθηκε η μπάλα από την εποχή που η ομοφυλοφιλία ήταν απλά ένα κομμάτι της κοινωνίας, απλά υπαρκτό. Εν ολίγοις δεν ήταν… μη αποδεκτό. Φαντάζομαι, από τα λίγα που έχω διαβάσει και ακούσει από ανθρώπους πιο μέσα στα πράγματα, ένας από τους λόγους αυτής της αλλαγής στάσης της κοινωνίας, ήταν η εκκλησία και οι θρησκείες.
Ας επανέλθω στον αγαπημένο μου Ντίνο όμως και την αξιαγάπητη σύζυγό του. Ήταν τρομερά ενδιαφέρον, το λιγότερο, να τον βλέπω σε οικογενειακές στιγμές, να παίζει με τα παιδιά του, να συζητά καθημερινά πράγματα με τη γυναίκα του και το ίδιο βράδυ, να σπάει αυθόρμητα η μέση, να αλλάζει η χροιά της φωνής και να είναι τόσο καλός επαγγελματίας σε έναν χώρο που είναι τόσο παράταιρος με την προηγούμενη εικόνα.
Θα σταθώ λίγο στη γυναίκα του. Στην απολαβή όλων των θετικών από αυτό τον λευκό γάμο, στα παιδιά της που έμοιαζαν τόσο πολύ στον άντρα της αλλά περισσότερο στο παγωμένο και ψεύτικο χαμόγελο κάθε φορά που αυτός καλούσε στο σπίτι άτομα που ήταν έξω απ’ τα δικά της δεδομένα. Άνθρωποι που, μόνο με την παρουσία τους, της χαλούσαν το παραμύθι.
Ο δράκος σε αυτό το παραμύθι ήταν η Ούρσουλα, του Ντίνου. Σκοτώνεται αυτός ο δράκος; Όχι. Δυναμώνει όσο κρύβεται. Όσο κάνει κινήσεις που καθορίζουν ολόκληρη τη ζωή του και τις ζωές των άλλων. Τον ρώτησα κάποια στιγμή αν είναι ευτυχισμένος σε αυτό το μοτίβο ζωής που επέλεξε. Μου είπε ναι, έχω δυο παιδιά αξιαγάπητα, μια σύντροφο που ανέχεται τη διπλή υπόσταση και ζωή μου. Ναι, είμαι πολύ καλά, μου απάντησε, αλλά δεν με έπεισε. Την ίδια στιγμή είδα στα μάτια του δισταγμό και αμφιβολία. Μπορεί να έκανα και λάθος.
Δεν έμεινα όμως σε αυτό. Κόλλησα στη λέξη, ανοχή. Από όποια πλευρά και να το δεις, αυτή η λέξη μόνο πόνο μπορεί να κρύψει μέσα της. Πέθανε ο Ντίνος κάποια χρόνια μετά από καρκίνο. Χάθηκαν επιμελώς τα ίχνη της υπόλοιπης οικογένειας. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το άδειο βλέμμα εκείνης της γυναίκας με τα σχιστά μάτια.
Αν μπορούσε ο Ντίνος, εκείνη την εποχή να διαλέξει τον σύντροφο της ζωής του, σίγουρα δεν θα ήταν αυτή η γυναίκα. Θα ήταν κάποιος άντρας που θα άφηνε ελεύθερη την Ούρσουλα να εκδηλωθεί. Χωρίς προσωπεία. Χωρίς Ερινύες να κυνηγούν τα όνειρα και τα οικογενειακά τραπεζώματα.
Θα υπήρχαν παιδιά; Κανείς δεν ξέρει. Γιατί όχι όμως; Μήπως τα ομοφυλόφιλα παιδιά από ετεροφυλόφιλους γονείς δεν γεννιούνται; Θα γίνουν περισσότερο ομοφυλόφιλα; Εγώ ξέρω την απάντηση αλλά δεν χρειάζεται να την καταθέσω γιατί είναι αυτονόητη.
Όταν μιλάμε λοιπόν για ανθρώπινα δικαιώματα, πίσω από τη λέξη «ανθρώπινα» κρύβονται ψυχές.
Πίσω από τη λέξη δικαιώματα, κρύβονται πολιτικές. Δεν συνδυάζονται εύκολα αυτά τα δυο.
Κοινωνικά, λοιπόν, οι άντρες που δεν είναι ομοφυλόφιλοι θα πρέπει κατά την ταπεινή μου άποψη να πάψουν να αισθάνονται προσβεβλημένοι που το φύλο τους περνάει μια μεγάλη δοκιμασία.
Οι γυναίκες από την άλλη ή θα πρέπει να μείνουν κλεισμένες στο σελοφάν της παραπλάνησης, που είναι βολικό και «γλυκό» ή να καταλάβουν πως η αποδοχή της σεξουαλικότητας του άλλου ίσως τελικά ομορφύνει τη ζωή τους.
Άλλωστε είναι γνωστό πως οι bisexoual ικανοποιούν πολύ καλύτερα τις γυναίκες, γιατί ακριβώς βρίσκονται σε μια σχεδία στη μέση του ποταμού. Δεν αρέσκονται σε μια όχθη.
Η μοιρασιά της ευτυχίας θα είναι πιο ισορροπημένη, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται.
Αλλά σαν χώρα, προσβληθήκαμε από την Ευρώπη για την άρνηση αυτής της ελευθερίας.
Πόσο θα γούσταρα να δω το μειδίαμα του Σωκράτη…
Πηγή: protagon.gr