Οι γιορτές πάντα ήταν η αφορμή για να δώσουν τα περιοδικά του lifestyle έναν αγώνα λάμψης. Οι σελίδες του τελευταίου μήνα του χρόνου γεμίζουν με χαμόγελα, σελέμπριτι που φωτογραφίζονται με ποτήρια σαμπάνιας, δώρα, χαρά. Τόση χαρά που μοιάζει με ψυχαναγκασμό. Λες και οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα δεν επιτρέπεται αυτές τις μέρες. Ένα ψέμα τόσο άσχημα πλασαρισμένο που πάντα με εκνεύριζε. Καθόλου χώρος για την πλήξη, την μοναξιά, την βαρεμάρα, την λύπη των ημερών. Μόνο χαρά σαν θηλιά γύρω από το λαιμό.
Όμορφα όμως είναι τα περιοδικά που δεν παρουσιάζουν το ψέμα σαν να είναι αλήθεια, αλλά αυτά που έχουν την ικανότητα να κάνουν ελκυστική την ίδια την αλήθεια. Είδα πριν μερικές μέρες αυτές τις σελίδες του New Yorker με αφορμή την Ημέρα των Ευχαριστιών. Είναι από το 2006 αλλά θα μπορούσαν να είναι και της φετινής χρονιάς. Στο εξώφυλλο του όλες οι πραγματικότητες χωράνε.
Μια οικογένεια που συζητάει γύρω από το τραπέζι σε ένα σπίτι χωρίς τηλεόραση. Το παιδί διαβάζει ένα εικονογραφημένο βιβλίο. Έξω χιονίζει. Μια σχεδόν, τέλεια, μάλλον ρετρό εικόνα οικογενειακής ευτυχίας (σ.σ μου αρέσει ο τρόπος που αγγίζουν τα νεότερα πρόσωπα τους ηλικιωμένους). Παρακάτω μια εικόνα γνώριμη για τους περισσότερους. Όλη η οικογένεια ασχολείται με ένα πράγμα: Τηλεόραση.
Παρακάτω η εφηβική πλήξη στο οικογενειακό δείπνο. Στην επόμενη εικόνα η πλήξη μέσα στην εφηβική παρέα. Και στο τέλος η μοναξιά στο παγκάκι. Όλα αλήθεια και όλα ελκυστικά. Σε όλους μας κάτι θυμίζουν από την πραγματική ζωή.
Καλό είναι να σε κάνουν να ξεχνιέσαι τα περιοδικά αλλά όχι να παθαίνεις και αμνησία:
Πηγή: mylady.gr
