Ο πατέρας μου μας έλεγε ιστορίες. “Βάλε ένα άλογο, μια μαϊμού και έναν ελέφαντα!” φώναζε ο ένας, άλλα ζώα ή μέρη ο άλλος. Mε φαντασία και γνώσεις άλλων καλών ιστοριών μας έπλεκε παραμύθι να κοιμηθούμε. Άλλη φορά είχε πιάσει να μας πει τον “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”. Τον καημένο τον πιέζαμε να διαβάζει γρήγορα πιο κάτω να μας πει τι έγινε μετά με τα δικά του λόγια.
Ε λογικό είναι, όπως όλοι μάλλον οι γονείς, να κάνω το ίδιο κι εγώ με τα παιδιά μου. Άλλες φορές πετυχημένα με ιστορίες που έμειναν κλασικές στην φαμέλια μας, άλλες φορές με παίρνει ο ύπνος πρώτα εμένα. Χθες το βράδυ ήταν η κόρη μου διακοπές μακριά μου και δεν νύσταζε. Μπλινγκ! το μήνυμα στο κινητό. Ε, όχι δεν θα την έβγαζα με μηνύματα βραδιάτικα. Σκέφτηκα κάτι καλύτερο.
.
.
Μια από τις κλασσικές αυτοσχέδιες ιστορίες μου, αυτές που συνδυάζουν πραγματικά γεγονότα με τα αγαπημένα της ζώα. Σε εικόνες. Κάθε εικόνα και λίγο κείμενο. Γενικά νυσταγμένο νυχτερινό θέμα μπας και εμπνευστεί να ξεραθεί επιτέλους. Να εξασκείται και λίγο στο διάβασμα. Αν μείνει ξύπνια μετά την ανάγνωση, στέλνει μήνυμα ένα “Κ” (από το “ΟΚ” αλλά μην κουραζόμαστε, σκοπός είναι να κοιμηθεί, και στέλνω την επόμενη εικόνα.
Μου πήρε είκοσι λεπτά συνολικά, δεν είναι κάποιο αριστούργημα αλλά η μισή ιστορία έμεινε για την επόμενη φορά που δεν θα την παίρνει ο ύπνος.
