Ξεκινά η ιστορία από ένα φιλί και τελειώνει με ένα φιλί.
Το πρώτο φιλί που δεχθήκαμε όταν γεννηθήκαμε, το φιλί που δώσαμε στην μαμά και τον μπαμπά, στους αγαπημένους μας φίλους, στο ταίρι μας, στα παιδιά μας και ας μην ξεχνάμε το αποχαιρετιστήριο φιλί όταν πέφτουν οι τίτλοι του τέλους.
Δεν ξέρω αν η αίσθηση που σου αφήνει στα χείλη μα και στην ψυχή, στο μυαλό και στις αισθήσεις είναι εκτός από προσωπική και περιορισμένης «εμβέλειας». Με άλλα λόγια δεν ξέρω αν η πλειοψηφία των ανθρώπων το βιώνει με την ίδια ένταση, όπως εκείνοι που το θεωρούν ακριβό κόσμημα και σπάνιας ομορφιάς δώρο που παίρνουν και δίνουν ελεύθερα και αυθόρμητα με αντίτιμο την πολλά υποσχόμενη ευδαιμονία που τους πλημμυρίζει υπέροχα σαν να είναι η πρώτη φορά.
Δεν ξέρω αν στις δύσκολες μέρες μας με την σκληρή πραγματικότητα να μας βιάζει και να μας κόβει φέτες, γκριζάροντας την ζαχαρένια , ροζ αθωότητα μας, αν υποβιβάστηκε σε μία θέση πολύ κατώτερη του, θυσία στον αγώνα να περισώσουμε τα απαραίτητα στις σχέσεις μας με τον εαυτό μας και τους άλλους, αν και αυτό κατέληξε μία ακόμη συνήθεια, ένα δεδομένο που το δεχόμαστε παθητικά χωρίς να βάλουμε μέσα του ψυχή και αλήθεια.
Γενικά λίγα καταλαβαίνω, εδώ όμως που ήρθαν τα πράγματα να εξηγηθώ:
Πολλά έχουν ειπωθεί για τη γλώσσα του σώματος, για όλα τα μέρη του σώματος που «παίζουν» ρόλο στο πάλκο της επικοινωνίας με όλα τα πιθανά μοτίβα να έρχονται σε πρώτο, δεύτερο ή τρίτο πλάνο μέσα στη ζωή μας. Ναι, αγγιζόμαστε οι άνθρωποι με πολλούς τρόπους και εκφραστικά μέσα, εμείς οι αγόγγυστοι βιρτουόζοι της επικοινωνίας ανάγοντας το σώμα μας σε μέγα εκφραστή και κοινωνό των επιθυμιών και βαθύτερων αναγκών μας.
Και πάνω εκεί, ακριβώς τη στιγμή που όλα τα όργανα της «ορχήστρας» παίζουν σαν μια καλοσυντονισμένη συμφωνική (κλασικό, ροκ, λάτιν, παραδοσιακό ρεπερτόριο), έρχεται η ώρα της πλήρους αποκατάστασης της αλήθειας από το πιο ακριβό της όργανο, που σαν ένα ευαίσθητο θερμόμετρο μας μετρά τον πυρετό που καίει μέσα και καμιά φορά κι έξω από εμάς: χείλη, πολλά μαζί κατακόκκινα αιμοφόρα αγγειάκια, τόσο γλυκά μαζεμένα σαν μια λαχταριστή μπουκιά που ζητά να δώσει και να πάρει τα εύσημα για την υπόλοιπη “fresh pack” συσκευασία που λέγεται σώμα.
Ε, ναι λοιπόν άργησα αλλά τα κατάφερα να φτάσω στο μεδούλι της σωματικής επικοινωνίας… που για μένα προσωπικά, δεν είναι ούτε τα πολλά λόγια, ούτε τα εγκεφαλικά μηνύματα μέσω των ματιών , ούτε καν τα φωτεινά χαμόγελα που τόσο αγαπώ, αλλά το φιλί που «δένει ταμάμ» με την αγκαλιά!
Υπάρχει άνθρωπος άραγε σε αυτόν τον πλανήτη που να μην χρειάζεται αυτήν την απαράμιλλη ψυχεδελική αίσθηση του να δίνεις και να παίρνεις τόση, μα τόση ενέργεια από και προς τους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν;
Και ειδικότερα, ας μεταπηδήσουμε στο κομμάτι της ερωτικής επικοινωνίας: Υπάρχει άνθρωπος που να μην αφήνεται στην ναρκωτική ουσία, που με μαγικό τρόπο του γεμίζει τις μπαταρίες του, ανεβάζει τους παλμούς, τη ροή του αίματος, απελευθερώνοντας τις απαραίτητες ενδορφίνες της ευτυχίας;
Σε όλες τις μορφές τέχνης, το φιλί, πρωταγωνιστεί, καθηλώνει, υποδηλώνει, υπογραμμίζει και σφραγίζει σχέσεις όλων των ειδών, πάθη όλων των αποχρώσεων και αποκαθιστά την νοσταλγία του χαμένου παραδείσου των πρωτόπλαστων μέσα σε καθέναν από εμάς.
Απλοϊκό θα μου πείτε, ε ναι, είναι όμως ενδεικτικό πως για κάθε ψυχή εκεί έξω, το φιλί σφυγμομετρεί τους παλμούς της σχέσης και αποκαλύπτει αυτό που κρύβει το παραπέτασμα της πραγματικής μας κατάστασης .
Δεν χρειάζεται να είσαι μάντης για να καταλάβεις αν ο άλλος απλά σε φιλά και ονειρεύεται τρόπαια και νίκες, σε φιλά και φοβάται μην σε χάσει ή σε φιλά και λιώνει από αγάπη για σένα, σε φιλά απλά για να σε «αποκοιμίσει» ή σε φιλά αδιάφορα και από συνήθεια. Τόσοι τύποι φιλιών όσα και τα συναισθήματα που φωλιάζουν κρυμμένα μέσα μας και πολλές φορές, ούτε εμείς οι ίδιοι δεν τα ξεχωρίζουμε.
Παίδες, ένα φιλί δεν λέει ποτέ ψέματα. Κρύο ή θερμό, παθιασμένο ή συγκρατημένο, διαρκείας ή όχι δεν είναι σε θέση να κρύψει τίποτα σε αυτόν που θέλει να νιώσει και να ζήσει όλη του τη δραματουργική δύναμη και κυρίως να νιώσει τους κραδασμούς και το αντίκτυπο μέσα του. Πολλές φορές στάθηκε ικανό να εμφυσήσει αγνό έρωτα και στον πιο επιφυλακτικό και δύσπιστο παραλήπτη ή αντίθετα να τον κάνει να αναρωτηθεί πώς το θερμό περιτύλιγμα του είναι τελικά ικανό να αποδειχτεί τόσο ψυχρό και άψυχο.
Και φυσικά, αλίμονο σε αυτόν που σου αρνηθεί το φιλί. Μην κοπιάζεις και μην στεναχωριέσαι. Αν δεν το κάνει από εκδικητική μανία της στιγμής, τότε απλά, τελείωσε μαζί σου και δεν στο λέει. Ίσως η πιο δύσκολη στιγμή στο τέρμα της σχέσης, η τελεία και η παύλα της –κατ’ εμέ.
Κλείνοντας αυτήν την ελεγεία για το απόλυτο ερωτικό μέσο έκφρασης, θα ήθελα όλοι μας να κλείσουμε τα μάτια και να θυμηθούμε αυτό το μοναδικό φιλί που δώσαμε και πήραμε σε μία στιγμή ολοκληρωτικού πάθους, το φιλί που μας σφράγισε, που θα μας μείνει αλησμόνητο και αμέσως μετά να ονειρευτούμε εκείνο, που δεν δώσαμε γιατί απλά δεν ήρθε ακόμη η ώρα του.
Πολλά φιλιά,
Μποτσαρίνα
