Είναι μια ηλιόλουστη μέρα. Τα πουλάκια τιτιβίζουν. Ο ήλιος λάμπει στον ουρανό. Αρχικά κάθεσαι μέσα στο σπίτι και κοιτάς καχύποπτα. Δεν κρατάει για πολύ όμως. Λίγο η ζεστασιά του ήλιου, λίγο η ομορφιά της πολλά υποσχόμενης ημέρας βγαίνεις έξω να το απολαύσεις. Οι άμυνες; Περίπατο. Λογικό. Είσαι πιο χαλαρός. Βιάστηκες να δώσεις όνομα στη μέρα. Γιατί να μη δώσεις άλλωστε; Περνούσες τόσο ωραία.
Ξαφνικά έρχεται ένας από πίσω σου. Υψώνει ένα ρόπαλο και στο φέρνει στο κεφάλι με τέτοια δύναμη που σε αφήνει σέκο. Εσύ σε ημιλιπόθυμη κατάσταση προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει. Λίγο το σοκ που δεν το περίμενες, λίγο ο πόνος διότι όντας χαλαρός, έτσουξε λίγο παραπάνω, έμεινες καθισμένος καταμεσής προκειμένου να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει.
Χτύπημα κάτω από τη μέση σύμφωνα με τους όρους της πυγμαχίας. Ύπουλο. Απαγορευμένο.Δεν το περίμενες. Εμ! Αφού άλλα έβλεπες πού να το φανταζόσουν και εσύ!
Όλα κατά τα φαινόμενα ήταν υπέροχα.
Θα αναρωτιέστε πού το πάω έτσι;
Κακά τα ψέματα. Είναι η ομορφιά της ηρεμίας που παρασύρει. Είναι η τάση των ανθρώπων να χαρακτηρίζουν ατάκτως καλοπροαίρετα σε ο,τι τους χαϊδεύει τα αυτιά και τα μάτια. Κατά το συμφέρον. Πετάνε εκεί μια ταμπέλα “Εδώ καλό παιδί” και καθάρισαν. Κολλάνε μια επιφάνεια η οποία μπορεί και βέβαια να ισχύει αλλά μήπως κάποιες φορές γίνεται λίγο βιαστικά και πρόχειρα; Λέω τώρα εγώ!
Αξίζει, τελικά, το χαρακτηρισμό αυτό ο άλλος ή κρύβει τις αδυναμίες και τα συμφέροντα του πίσω από ένα χαμόγελο;
Διάλειμμα για τεστ. Πηγαίνετε μπροστά σε ένα καθρέφτη όλοι και χαμογελάστε έστω και αν δεν έχετε όρεξη. Το κάνατε; Είδατε πόσο παραποιεί τα χαρακτηριστικά το ψεύτικο χαμόγελο; Αυτό που γίνεται επιτηδευμένα κάνει τέτοιες ζάρες στο πρόσωπο που μικραίνει τα μάτια και κρύβει το βλέμμα.
Το άλλο όμως. Το αληθινό. Αυτό που πηγάζει από μέσα μας δίνει λάμψη στα μάτια μας.
Τελικά φέρεται κάποιος καλά επειδή το θέλει και το νιώθει ή γιατί έχει απλά ανάγκη την επιβεβαίωση; Μήπως ψάχνει απεγνωσμένα να του κολλήσουν μια ταμπέλα ακόμα και αν δεν του αξίζει; Ποιά; Αυτή του καλού παιδιού ντε.
Αισθάνεται όσα κάνει ή απλά χρυσώνει το χάπι για να πάρει αυτό που θέλει;
Πολλή ανάλυση θα μου πείτε.Ωστόσο για να μην τρελαθώ και κουράζω το λειψό μυαλουδάκι μου με πολλά πολλά, συνηθίζω να αποφεύγω να κρεμάω ταμπέλες στους ανθρώπους. Περιμένω. Το βλέμμα και οι πράξεις δεν κρύβονται για πολύ καιρό. Με την πρώτη δυσκολία ή αναποδιά τσουπ ξεπετάγονται. Αγαπημένοι καταδότες.
Τιp: Το πραγματικό βλέμμα ενός ανθρώπου φαίνεται την ώρα που νομίζει ότι δεν τον κοιτάζεις.
Το σκηνικό αλλάζει. Τώρα φεύγουμε από την ηρεμία της φύσης. Βρισκόμαστε μέσα σε ένα ρινγκ. Ο αγώνας είναι έτοιμος να ξεκινήσει. Το κοινό σε περιμένει. Ξέρεις ότι θα πας και θα φας ξύλο εκ των προτέρων. Θα δώσεις κιόλας.Extreme sport που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη. Φοράς τα προστατευτικά σου. Έχεις προμηθευτεί και τα κατάλληλα παυσίπονα αχρείαστα να είναι, μακρυά από εμάς. Το επέλεξες όμως. Ήξερες που πήγαινες!
Ορμάς στο ρινγκ. Τελειώνει ο αγώνας. Υπάρχουν αμυχές. Πληγές. Γρατζουνιές. Αν θες ξαναμπαίνεις αν όχι συνεχίζεις τη ζωή σου. Οι πληγές θα επουλωθούν.
Τεστ : Κρατήστε σφιχτή την κοιλιά σας και βάλτε κάποιον να σας δώσει μια μπουνιά.Πόνεσε; Όχι και τόσο έτσι;
Τώρα πείτε του να κάνει το ίδιο κάποια στιγμή που δε θα το περιμένετε….Διπλωθήκατε στα δύο ε;
Έτσι δεν κάνουμε όμως όταν ένας άνθρωπος μας δείχνει τις πραγματικές του προθέσεις οι οποίες δε μας αρέσουν; Του κολλάμε την ταμπέλα “Εδώ λαλάκας” και καθαρίσαμε. Είναι όμως απλά ένας αγώνας πυγμαχίας, χωρίς αμπαλάζ. Βέβαια όχι ότι είναι λάδι ο άλλος μόνο και μόνο επειδή μας δείχνει τι πραγματικά είναι. 50%-50%.
Προχωράς έχοντας γνώση ή την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια όπως λέει και ο λαός.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι το γεγονός ότι ποτέ δε μπορούμε να ξέρουμε/μαντέψουμε για τις προθέσεις ενός ανθρώπου. Τα περισσότερα, για να μην γίνω απόλυτη και πω όλα,κρίνονται εκ του αποτελέσματος ή τουλάχιστον αποκαλύπτονται με την πάροδο του χρόνου. Πιο πριν περπατάς στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Μια όμορφη επιφάνεια δημιουργεί προσδοκίες και αυτές είναι που θολώνουν τα νερά. Το έχω πει εξάλλου πολλάκις “Προσδοκίες μου πλανεύτρες είστε οι πιο μεγάλες ψεύτρες”.
Φυσικά δε γίνεται να είμαστε συνεχώς αμυντικοί μήπως και μας τη φέρει κάποιος. Χάνουμε την ηδονή της στιγμής.
Ας κάψουμε, λοιπόν, τις ταμπέλες που τόσο πρόχειρα βάζουμε. Αδικούνται άνθρωποι που αξίζουν ενώ παίρνουν τα εύσημα κάποιοι άλλοι που δεν πρέπει.
Μια έξοδος κινδύνου μόνο μας χρειάζεται. Σε περίπτωση που η ψυχή μας τα δει σκούρα να πάρει τα μπογαλάκια της και να την κάνει προτού καεί. Από εκεί και πέρα κανείς ποτέ δεν μπορεί να ξέρει.
Εξάλλου οι ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα τζόγος είναι. Ένα ρίσκο. Αν όμως δε ρισκάρεις πώς θα σκοράρεις…
