Είμαστε ωραίος λαός ρε φίλε.
Μπορεί να γίνεται ο κακός χαμός, αλλά με την πρώτη ευκαιρία, αφήνουμε το γάμο και τρέχουμε για πουρνάρια. Θα μου πεις κι εσύ που το διαβάζεις: «Σιγά ρε το καινούριο νέο…». Έχεις τα δίκια σου.
Θαύμασα χθες μια έκρηξη πατριωτισμού για τα καμάρια μας που προκρίθηκαν στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Αναλύσεις επί αναλύσεων για τη χαρά που προσέφεραν στο δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, τούτες τις ώρες που περνάει δύσκολα, κι ας έχει κάνει το σκατό του παξιμάδι, που λέει και ο Τζαμτζής, χωρίς να βάζει στην τσέπη 5.500 χιλιάρικα το μήνα.
Την ίδια ώρα, Έλληνας αξιωματούχος απειλεί – με δήλωσή του – στην εφημερίδα Guardian ότι αν η Τρόικα ζητήσει νέα μέτρα, θα γίνει επανάσταση.
Ώπα, παιδιά. Με ρέγουλο τη φασολάδα και προσοχή στις μάντρες, λέω εγώ…
Δεν έχω τίποτα με την Εθνική (όχι την τράπεζα, με δαύτη έχω από τότε που μου ζαλίζανε τον έρωτα για τα δάνεια, που μου εγκρίνανε κι εγώ δεν έπαιρνα). Τη δουλειά τους κάνουν τα παιδιά και την κάνουν καλά.
Αντιθέτως, μέμφομαι όλο εκείνο το συρφετό που πιάνεται από το οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει τη ψευδαίσθηση της χαράς και σπεύδει να το συνδέσει με την κατάσταση της κοινωνίας. Έτσι, για να γίνεται το απαραίτητο contrast…
Ο κόσμος είναι εξαθλιωμένος και σε λίγο καιρό, νωρίτερα από το Μουντιάλ, δεν θα έχει, όχι τηλεόραση για να δει τη μπάλα, αλλά ούτε καναπέ στο σαλόνι του σπιτιού του. Βέβαια, με τη μαλακία που μας δέρνει, είμαστε ικανοί να μας έχει πάρει το σπίτι η τράπεζα, αλλά… εντάξει μωρέ, δε χάθηκε ο κόσμος. Θα πάμε στην καφετέρια να δούμε το ματσάκι.
Ελπίζω κι εύχομαι να μη φτάσουμε σε αυτό το σημείο και κάτι να γίνει. Παλιά, χρειαζόταν κάποιος πεφωτισμένος ηγέτης. Στις μέρες μας, ο κινητήριος μοχλός είναι η ανάγκη. Η βία δεν είναι λύση, η διαφοροποίηση – όμως – είναι…
Μας έχουν μάθει να συμπεριφερόμαστε αλλόκοτα στην προοπτική της αλλαγής. Μπήκαν στη ζωή μας έννοιες όπως σεξισμός, ρατσισμός, σταρχιδισμός και ξεχάσαμε όρους όπως ανθρωπισμός, αλτρουϊσμός…
Δε σου λέω να πιάσεις τα άρματα. Κάνει και κρύο, βρέχει κιόλας, πού να τρέχεις στα βουνά και να οργανώσεις αντάρτικο.
Δε σου λέω να πιάσεις το λοστάρι και να σπάσεις ότι βιτρίνα έχει μείνει νοικιασμένη στην Ερμού. Χριστούγεννα πλησιάζουν, εκεί θα πας να ψωνίσεις για τους αγαπημένους σου.
Σου λέω, όμως, να κοιτάξεις λίγο δίπλα σου. Να ξυπνήσεις ένα Σάββατο και να βάλεις στην άκρη μερικά ρούχα για να τα πας στην Εκκλησία. Ναι, σε εκείνο το κτίριο με το σταυρό ψηλά, που χαζεύεις από το προαύλιο στην Ανάσταση.
Να πας μια Κυριακή με μια κατσαρόλα φαγητό σε κάποιο συσσίτιο. Εσύ, που έχεις φαγητό περισσευούμενο και το πετάς στα σκουπίδια, γιατί δεν μπορείς να το φας για δεύτερη μέρα.
Χάλασε κάποιο απόγευμα και τράβα σε μια κοινότητα απεξαρτημένων ατόμων. Δυο – τρεις ωρίτσες, δε σου λέω παραπάνω. Αντί να πιεις τον καφέ σου στο Κολωνάκι, πιες τον λίγο πιο βόρεια, κοντά στην Πεντέλη. Κουβέντιασε με ανθρώπους που πάλεψαν, αγωνίστηκαν και τα κατάφεραν. Δες τι φτιάχνουν και άκουσέ τους. Μόνο καλό θα σου κάνει. Μην περιμένεις να σου δώσω περισσότερες πληροφορίες. Γκούγκλαρε και βρες το.
Μπορώ να σου συνεχίσω για ώρες, με ακόμα περισσότερα παραδείγματα. Δεν έχει νόημα.
Κάτι, μόνο, έχω να σου πω για το τέλος. Κοινότυπο, το οποίο έχεις ξαναδιαβάσει..
Το μυαλό είναι σαν το αλεξίπτωτο. Λειτουργεί μόνο όταν είναι ανοιχτό.
Τις καλησπέρες μου.