Γράφει ο Ευθύμιος Σαββάκης
Όποιος έχει νοσήσει, ή επισκεφτεί συγγενικό πρόσωπο τα ξέρει. Τα έχει δει. Στην αρχή με ένα βλέμμα άγριο. Σαν να αντιμετωπίζει κάτι ανήθικο που έρχεται να υπενθυμίσει ότι η πραγματικότητά του έχει διαταραχτεί από κάποια κύτταρα. Στη συνέχεια με ένα βλέμμα συμπάθειας προς το άδειο του κεφάλι που αναζητεί πάλι το χάιδεμα μαλλιών. Εκεί απέναντι από το Θεαγένειο. Και πιο πάνω, στη Μακεδονίας. Πελάτες μπαίνουν και βγαίνουν. Ο καρκίνος, άλλωστε, δε γνωρίζει από κρίση και λουκέτα. Μόνο από αυξημένους τζίρους και κάθετες εκπτώσεις. Σε χαμόγελα και στιγμές.
«Η τρίχα για τον άνθρωπο είναι ψυχοφάρμακο. Θέλει να του δώσει την πεποίθηση ότι επιστρέφει στην πρότερη υγιή κατάσταση, όπου όλα ήταν στη θέση τους. Ακόμα και τα μαλλιά του. Για αυτό οι περισσότεροι τις φορούν σαν καπέλα και τις πιέζουν στο κεφάλι τους. Δεν θέλουν να φύγει ξανά η βεβαιότητα. Οι πιο πολλοί κοιτούν στη βιτρίνα και μπαίνουν διστακτικά μέσα. Αν δουν ότι υπάρχει κόσμος ήδη μέσα θα κάνουν πως ρωτούν για κάτι άλλο, θα ντραπούν.
Πριν λίγες ημέρες ήρθαν στο κατάστημα δύο γυναίκες. Μητέρα και κόρη. Η μητέρα γύρω στα 70, η κόρη στα 45. Πλησίασαν στον πάγκο και μου ζήτησαν πληροφορίες για τις τιμές. Ρώτησα για ποια από τις δύο κυρίες πρόκειται για να κοιτάξουμε ανάλογη περίπτωση. Χαμηλόφωνα μου πρόσθεσαν ότι έχουν και οι δύο καρκίνο και ενδιαφέρονται για δύο περούκες! Είχαν νοσήσει το ίδιο διάστημα και μόλις είχαν βγει από μία ακόμα θεραπεία. Σε διπλανά κρεβάτια. Εξέτασαν ερευνητικά τον χώρο και η κάθε μία διάλεξε από κάτι διαφορετικό. Η μία πιο κλασική περούκα, η άλλη πιο μοντέρνα. Έχει ξανατύχει μία μόνο φορά να έρθει μητέρα με παιδί και να έχουν νοσήσει το ίδιο διάστημα. Αυτή να ψάχνει στον χώρο με τις περούκες για μεγάλους και το παιδί να κοιτάει την ίδια ώρα μπαντάνες».
Η ευγενική Βάλια βρίσκεται απέναντι από το Θεαγένειο τα τελευταία 14 χρόνια. «Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι το επάγγελμά μας. Συναντούμε τους ανθρώπους σε μία από τις δύσκολες περιόδους της ζωής τους. Στη χειρότερη φάση της ασθένειας. Χρόνο με τον χρόνο οι περιπτώσεις αυξάνονται. Δεν έρχονται μόνο ασθενείς από τη Θεσσαλονίκη αλλά και από τις γύρω περιοχές. Έχουμε πάρα πολλούς πελάτες από Σέρρες, Πτολεμαΐδα και Κοζάνη. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιοχές φαίνεται πως είναι μεγάλο. Και ο αγώνας δύσκολος.
Προχθές μπήκε μία κυρία. Αρρώστησε στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της. Μπήκε μέσα και ζήτησε μία περούκα. Μου μίλησε για το δώρο που περιμένει σε λίγους μήνες και για τον δεύτερο ξαφνικό επισκέπτη του κορμιού της. Διάλεξε μία περούκα στα χρώματά της. Έχουν αλλάξει με τα χρόνια οι περούκες. Έχουμε ξεφύγει από τα κλασικά πρότυπα. Μπορεί η γυναίκα να βρει μία που να τονίζει τη θηλυκότητά της. Αυτό είναι, άλλωστε, το ζητούμενο. Να ανεβεί η ψυχολογία πριν ριχτούν ξανά στο ρινγκ».
Μας μιλάει με συγκίνηση για περιπτώσεις ασθενών που έχουν ξεπεράσει το πρόβλημα και επιστρέφουν με άλλη διάθεση στο μαγαζί.
«Είναι απίστευτο το συναίσθημα να θυμάσαι κάποιον που ήρθε φαλακρός να σου ζητήσει δειλά μία περούκα και μετά από καιρό να τον βλέπεις να μπαίνει μέσα με τα δικά του μαλλιά και να σου σφίγγει δυνατά το χέρι. Να σου λέει από μέσα του «Κοίτα! Δεν σε χρειάζομαι πια! Αυτά που βλέπεις στο κεφάλι είναι δικά μου». Ή να μπαίνει στο μαγαζί μαλλιάς πρωτοετής φοιτητής και να κρατάει σφιχτά στο χέρι την περούκα που του είχες δώσει πριν πέντε χρόνια. Όπως σφιχτά κρατούσαν οι γονείς του το δικό του χέρι όταν πρωτομπήκαν στο μαγαζί μετά από χημειοθεραπεία. Υπάρχει και αυτή η πλευρά. Τότε καταλαβαίνεις το μεγαλείο της ζωής».
Η συζήτησή μας διακόπτεται όταν μία ακόμα γυναίκα γύρω στα 60 μπαίνει στο μαγαζί. Μας βλέπει και κοντοστέκεται. Είχε έρθει η ώρα να αποχωρήσουμε διακριτικά, περνώντας απέναντι στην είσοδο του νοσοκομείου. Εκεί όπου λίγες τρίχες κάνουν χαρούμενο έναν άνθρωπο. Την ίδια ώρα που η πλειονότητα των συνανθρώπων μας χαλιέται για “τρίχες”. Μάλλον δε θα έχουν περάσει από το Θεαγένειο.
Φωτογραφίες: Γιώργος Πλανάκης
Πηγή: www.lifo.gr