«Δεν τον αντιπαθώ, απλώς δεν τον συμπαθώ, δεν είναι καθόλου το ίδιο, ξέρεις» λέει η μοναδική Μάγκι Σμιθ στη γνωστή σειρά Downton Abbey. Ταυτίζομαι απολύτως με αυτό το σκεπτικό. Κι όμως, στα social media και στα ΜΜΕ έκπληκτη συναντώ συχνά φτηνή εμπάθεια. Μεγάλη μερίδα του «πνευματικού» κόσμου και της δημόσιας ζωής, «διανοούμενων», αρθρογράφων, συγγραφέων, πολιτικών και δημοσιογράφων, ξεκατινιάζεται αβέρτα.
Δίχως ίχνος νοήματος, τσαχπινιάς, πνεύματος. Και τελικά, δίχως ίχνος ήθους. Θέλει ψυχικά χαρίσματα, πνευματικές ικανότητες και ανωτερότητα η αντιπαράθεση. Στοιχεία που, δυστυχώς, όπως διαπιστώνω, δεν έχει σχεδόν κανένας. Αφού την κάνεις που την κάνεις, κάνε την τουλάχιστον ακριβά, με στυλ και χάρη. Διαφώνησε, κάνε κριτική ούτως ώστε να υπάρξει κάποιο θετικό αποτέλεσμα, πέρα από μία ατέρμονη, άχρηστη και τελικά βλαβερή αυτοαναφορικότητα. Δίχως φτήνια, δίχως έκπτωση. Απορώ, όλοι αυτοί που ζούνε από τον γραπτό αλλά και τον προφορικό λόγο και παίρνουν μέρος ή έστω επιβάλλεται να εμπλακούν σε τέτοια λυπηρά συμβάντα, είναι δυνατόν να μην μπορούν τίποτε καλύτερο από τη χαμηλού επιπέδου φαιδρότητα; Δεν θέλω να κάνω δίκες προθέσεων, ακόμα και αν αυτές πραγματικά υπάρχουν σε κάποιες περιπτώσεις και εξυπηρετούν συμφέροντα.
Τι χαρά, αλήθεια, παίρνεις από μία ανούσια ίντριγκα όταν το μόνο που καταφέρνεις είναι το να λοιδορήσεις έναν άλλον άνθρωπο με τακτικές που τελικά περισσότερο μειώνουν εσένα παρά εκείνον; Μπορείς πάντα να κάνεις κριτική, σε πολλές περιπτώσεις η κριτική -αναμφισβήτητα- επιβάλλεται. Προσπάθησε, όμως, να αντιπαρατεθείς κόσμια. Δίχως εμπάθειες, υστερίες, δράματα και ad hominem επιθέσεις, δίχως να βρομίσεις και να λερωθείς. Αποφεύγω να αναλύσω το «ψοφοκοινό», ευρύτερα γνωστό ως κίνημα του «ψόφα», δεν αρέσει σε κανένα. Ίδιοι και χειρότεροι, σχεδόν ο ένας αξίζει τον άλλον. Όμως, ευελπιστώ πως αν εκλείψουν οι τακτικές των προβεβλημένων πρώτων, θα σιωπήσουν και οι δεύτεροι και έτσι θα γίνει η ζωή όλων μας καλύτερη. Γιατί αυτό δεν θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο; Να γίνονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται με τη δημόσια ζωή, παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή;
Φυσικά, ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει και κρίνεται στο τέλος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όμως για σκεφτείτε το: δε θα ήταν πιο χρήσιμο αν συνέβαινε το ωραίο αντί για το φαιδρά ποταπό; Μήπως αν είχαμε συνηθίσει περισσότερο στην ευγένεια αντί για τον διαγωνισμό μαγκιάς-αλανιάρικου ύφους και λόγου; Αν είχαμε σοκαριστεί ομαδικά από εκείνο το πρώτο χαστούκι on camera του κ. Κασιδιάρη στην κα Κανέλλη; Αν ένιωθε ντροπή έστω και ένας να σκεφτεί, πόσο δε μάλλον να πει, «καλά της έκανε»; Καλός και ο ενικός, αλλά ακόμα καλύτερος ο πληθυντικός.
Θυμάμαι πάντα τη διασκεδαστική ιστορία του σατιρικού ποιητή/πεζογράφου Ανδρέα Λασκαράτου με τον γείτονά του. Προκειμένου να ειρωνευτεί τον Λασκαράτο, έστειλε ο γείτονας, με την υπηρέτριά του, ένα καλάθι γεμάτο κέρατα κριαριού την ημέρα της ονομαστικής του εορτής, με ένα σημείωμα που έγραφε: «Για την γιορτή σου» ελπίζοντας πως θα τον ρεζιλέψει. Μόλις τα είδε ο Λασκαράτος, ευχαρίστησε την κοπέλα, της είπε να περιμένει και φώναξε τη δική του υπηρέτρια ζητώντας της να γεμίσει ένα ίδιο καλάθι με τα ωραιότερα άνθη του κήπου του. Επέστρεψε το καλάθι στον γείτονα με το εξής σημείωμα: «Από ό,τι έχει ο καθένας σε αφθονία δίνει».
Πηγή: Protagon
Photo: criber/Flickr