Ενα από τα πράγματα που δε μου αρέσουν είναι η γκρίνια, αλλά πες μου εσύ πόσο μπορείς να κρατηθείς σε μια τόσο γαμημένη εποχή με τον ηλίθιο πολιτισμό που επιβάλλει να φωτογραφίζεσαι κάθε δευτερόλεπτο, με μπόνους αυτή τη ξεχαρβαλωμένη χώρα που ζούμε!
Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς μπορεί να μην ήθελα να αφήσω στον τόπο αρκετούς ανθρώπους. Ευτυχώς που υπάρχει ο νόμος που δεν επιτρέπει να δολοφονήσεις έναν άνθρωπο. Είναι ώρες που λέω να μη σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο. “Αμαρτία!” λέω και κρατιέμαι. Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η απαγόρευση, διαφορετικά δεν ξέρω αν θα συμμαζευόμουν.
Σκέφτομαι να τους βάζω φωτιά απάνω σε ένα καρότσι σουπερμάρκετ και να αμολάω σε μια μεγάλη κατηφόρα όλους τους “περήφανους” γονείς που ποστάρουν φωτογραφίες των παιδιών τους σε κάθε γωνιά του Ιντερνετ, λες και είναι τίποτα σκύλοι που σηκώνουν το πόδι τους κάθε τόσο μην τυχόν αφήσουν αμαρκάριστο τοίχο για τοίχο.
Μην “ανεβάζετε” φωτογραφίες των παιδιών σας λέει η αστυνομία, ακούει κανείς; Οχι!
Πρώτα και πάνω από όλα, είναι οι “γονείς” που καμαρώνουν σε άπειρες selfies με τα μωρά τους. Αυτούς ευχαρίστως τους κοπανάω στο κεφάλι με ένα δοκάρι και τους πετάω στη μέση ενός αυτοκινητόδρομου. Αν είναι τυχεροί θα περάσουν από πάνω τους καμιά εκατοστή φιλεύσπλαχνες νταλίκες να τους κάνουν road pizza, για να τη φάνε οι κάργιες!
Είναι οι ίδιοι που σε περιπτώσεις κακοποίησης ενός παιδιού από μέλη του οικογενειακού τους περιβάλλοντος ωρύονται, φρίττουν αλλά ούτε να σκεφτούν αν τα δικά τους παιδιά γίνονται τροφή και στόχος του παιδόφιλου της διπλανής πόρτας που μαζεύει υλικό. Βάλε με το νου σου τι άλλο μπορεί να κάνει μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κοιτάζοντας τις δικές σου, “ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές.”
‘Εφυγε και ο George Carlin νωρίς και δεν πρόκανε να συμπεριλάβει στη λίστα του όλους αυτούς τους αφιονισμένους με τα social media.
Και αφού περπατήσουν οι μπόμπιρες η εξάσκηση συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό! Και να οι φωτογραφίες γενεθλίων, να στην παραλία, να στα μπουζούκια μικρά κοριτσάκια-λολίτες, να αγοράκια με το κυνηγετικό δίκανο του μπαμπά στα χέρια.
Και σαν αρχίσουν το σχολείο, οι ξένες γλώσσες. τα μπαλέτα, τα σπορ και τα ωδεία έχουμε τρελά πανηγύρια! Πείτε μου στα αλήθεια πόσο ρηχοί είσαστε εσείς οι περήφανοι γονείς που επιδεικνύεται δημόσια την εικόνα ενός ξινισμένου πιτσιρικά στο σχολείο; Σκασίλα μας για το πομπώδες όνομα του ιδιωτικού σχολείου όπου φροντίσατε να κάνετε την εγγραφή-πάντα για το δικό του καλό- για να μεταμορφωθεί σε ένα τελειωμένο, ανεγκέφαλο, καταναλωτικό ζόμπι. Τι σόι άνθρωποι είσαστε που ζητάτε την δική σας αναγνώριση μέσα από τα επιτεύγματα των παιδιών τους; Ετσι έκανε η δικιά σας μάνα; Έβγαινε στους δρόμους και έδειχνε τις φωτογραφίες σας από κείνο το παλιομοδίτικο “άλμπουμ”στον κάθε άγνωστο περαστικό;
Η εκδίκηση έρχεται λίγο αργότερα, όταν τα μικρά φτάσουν στην εφηβεία, “κατά μάνα κατά κύρη, κατά γιο και θυγατέρα”, χωρίς κανένα έλεγχο να αυτοεκτείθενται στα social media, έχουν πάρει από νωρίς μαθήματα. Eκει να δεις καμάρι με τα κατορθώματα της κόρης που μελετά (φωτό) και δεν γκαστρώθηκε ακόμη, που τσατάρει με τον σαραντάρη όταν εσύ κοιμάσαι. Του γιου που δεν τον έπιασε η τροχαία να οδηγεί την οικογενειακή κούρσα (φωτό)! Που να ήξερες ότι ο λεβέντης σου τελικά την γκάστρωσε τη μελετηρή μικρή (φωτό, αμφιβάλλεις ότι μπορεί να υπάρχουν;)
Υπερβολές, θα μου πεις!
Δεν θα διαφωνήσω ευαισθητοποιημένε, προοδευτικέ,φιλόζωε, φιλελεύθερε γονιέ, μη σου χαλάσω τη ζαχαρένια σου. Να θυμάσαι όμως το παιδί σου δεν είναι ντεκόρ για τις φωτογραφίες σου, άνθρωπος είναι. ‘Αγγιξέ το, μίλησέ του που και που. Θα σε ευγνωμονεί στο μέλλον, τα έλεγε ο Carlin, εσύ χαχάνιζες και σκεφτόσουν, ” ‘Οχι εγώ, όλοι οι άλλοι.”
“Σε τι κόσμο, μπαμπά, μ’ έχεις φέρει να ζήσω,
δε μου κάνει, μαμά, επιστρέφεται πίσω…”
“…ένα μένει σ’ εμένα, να του βάλω φωτιά”
“…κάνε κάτι μπαμπά, δεν αντέχω, θα φύγω,
είναι κρίμα μαμά, άλλαξέ τον και λίγο.”
Φωτογραφίες: genial.guru
