Είναι κάτι που με εκνευρίζει αφάνταστα. Κάποιοι γονείς που δείχνουν άμεσα ή έμμεσα ότι έχουν “πιο αγαπημένο” παιδί. Ασύλληπτο μου φαίνεται, πόσο μάλλον που το λένε και φωναχτά μερικές φορές. Νομίζω και ελπίζω ότι ποτέ δεν αδικώ κάποιο από τα παιδιά καθότι ούτε που υπάρχει ως παράμετρος σε εμένα αυτό το πράγμα. Και να που η Google με βοηθάει να το αποδείξω και μάλιστα αναδρομικά. Με το καταπληκτικό Google Photos το οποίο μια μέρα με ρώτησε “θέλεις να αναγνωρίζω πρόσωπα στις φωτογραφίες;” E, ναι του λέω, δεν είμαι τρομοκράτης, ούτε μοιχός, ούτε παράνομος, γιατί να μην θέλω; To ξέχασα μέχρι που σήμερα σκέφτηκα να κοιτάξω τι έκανε. Και αποδεικνύεται ότι με μαθηματική ακρίβεια τραβάω περίπου 500 φωτογραφίες τον χρόνο τα παιδιά μου. Ακριβοδίκαια.
Έχουν βέβαια φάσεις. Ο μεγάλος κάνα χρόνο δεν ήθελε να τον τραβάω. Η μικρή τελευταία μου στήνεται και το ζητάει. Ο μεσαίος σε κάποια φάση ειδικά σε εκδρομές μου έκανε διαρκώς καταπληκτικές πόζες και άλματα εντυπωσιακά. Αλλά σε βάθος χρόνου, σε σύνολο 35 παιδοχρόνων όλοι μαζί, είναι μοιρασμένα. Το ενδιαφέρον ότι παρομοίως μοιρασμένες είναι και οι φωτογραφίες στα ανίψια μου. Τα τρία του μεγάλου μου αδελφού έχουν ακριβώς 100 φωτογραφίες ανά χρόνο ζωής τους με εμένα θείο και φωτογράφο τους.
Κάπου εδώ καθώς πλησιάζουν την εφηβεία τελειώνει η δουλειά μου ως φωτογράφος τους. Μόνο με ρητή άδεια πλέον ανεβάζω οτιδήποτε δημοσίως, συνήθως απλά μοιράζομαι στο Google Photos και κάνουν αυτοί ότι νομίζουν στα social media τους. Ελπίζω κάποτε να εκτιμήσουν το θηριώδες έργο μου τόσα χρόνια, αποθήκευση, σώσιμο
σε δίσκους (πριν το Google Photos), back up, ξεκαθάρισμα κλπ. Είναι πολλές καταπληκτικές εικόνες που έχω πιάσει σε όσες περισσότερες φάσεις τους μπορούσα.
Και ήμουν δίκαιος. Μετρημένα πράγματα!
