Ανοίγω τα μάτια μου ξαφνικά
Με πήρε πάλι ο ύπνος στον καναπέ.
Η τηλεόραση έχει βάλει telemarketing
Γαμώτο, έχασα το τέλος της ταινίας.
Κρίμα, μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία.
Κοιτάζω το ρόλοι
Ποτέ πήγε κιόλας μία;
Είναι Κυριακή βράδυ
Ούτε που κατάλαβα πως έφυγε κι αυτό το σαββατοκύριακο.
Το Σάββατόβράδο πάλι δεν έκανα τίποτα
Έλεγα θα βγω έξω ή θα μαγειρέψω για φίλους.
Ούτε εκείνη την εκκαθάριση στη ντουλάπα έκανα
που έλεγα θα φροντίσω με τη πρώτη ευκαιρία
και οι Κυριακές μου που συνήθως περνούν αργά και βασανιστικά.
Αυτή για πότε ήρθε, για πότε έφυγε…
Κοιτάζω το ρολόι
Πότε πέρασε κιόλας το Σαββατοκύριακο;
Είχα ένα flash back
Ήτανε λέει πρωί,
Το πρώτο μας πρωί
Το πρώτο μας φιλί, η πρώτη ασφυκτική αγκαλιά,
Το πρώτο μας ραντεβού σ’ εκείνο το ιταλικό που πάντα προφέραμε λάθος
Η πρώτη μας φορά, η δεύτερη, η τρίτη
Το πρώτο μας πρωινό στο κρεβάτι.
Μετά μεσημέριασε,
Η πρώτη μας επέτειος,
Οι Σαββατιάτικες βόλτες στο ΙΚΕΑ
Τα «μας» και τα «εμείς»
Τα τραπέζια στους φίλους μας,
Το σπιτικό μας.
Οι περίπατοι χέρι-χέρι,
Tα μικροδωράκια, ο ένας στον άλλον,
Οι έφοδοι στο σούπερ μάρκετ πιάνοντας το καρότσι από κοινού,
Οι σειρές που κατεβάζαμε και βλέπαμε αγκαλιά.
Μετά πήγε απόγευμα,
κι άρχισες να κουράζεσαι,
Άρχισα κι εγώ να λαχανιάζω.
Οι πρώτοι μας καυγάδες.
Η πρώτη φορά που ανταλλάξαμε χοντράδες.
Η πρώτη φορά που σου γύρισα πλάτη
και κοιμήθηκα στο καναπέ.
Ύστερα ήρθε και η νύχτα,
Η τελευταία μας φορά,
Το τελευταίο μας φιλί,
Η τελευταία μας νύχτα,
Οι νύχτες έκτοτε…
Κοιτάζω το ρολόι,
Πότε πέρασε κιόλας ένας έρωτας;
