Πρώτη μέρα διορισμού:Έφτασα νωρίς στο γραφείο, με περίμενε η προϊσταμένη και με καλωσόρισε. Λόγω της πανδημίας είμαι μόνος, ξεκίνησα να διακοσμώ το γραφείο. Πίσω μου έβαλα μια αφίσα από την Ζάκυνθο και από την απέναντι μεριά μια από τη Λευκάδα. Σήκωσα το γυαλί από το γραφείο και έβαλα καφέ και μαύρα σπόρια από κουλούρι από κάτω. Γέμισα με μπλε μελάνι το σφουγγάρι και έβαλα μια κορνίζα με τον Ανδρέα Παπανδρέου πάνω στη σιδερένια ντουλάπα. Κόλλησα ένα χαρτάκι με το τηλέφωνο του Καφετζή πάνω στο τηλέφωνο. Ο κωδικός είναι ellada123 μην τον αλλάξεις σε παρακαλώ είπε η προϊσταμένη πατώντας το κουμπί στον Πύργο του υπολογιστή. Τα μαλλιά της ανέμιζαν καθώς ξεκινούσε ο ανεμιστήρας της μονάδας. Ότι χρειαστείς πάρε με στο 104 μου είπε. Ξάπλωσα πίσω στην καρέκλα και ανοιγόκλεινα το σιδερένιο συρτάρι, βρήκα μέσα τον διακορευτη (αυτό που τρυπάνε) ήταν γεμάτο χαρτάκια, αφαίρεσα το πλαστικό κάλυμμα και τα έβαλα στο χέρι μου. Σηκώθηκα όρθιος και τα πέταξα στον αέρα σαν χαρτοπόλεμο. Το δωμάτιο γέμισε άσπρα και ροζ στρογγυλά χαρτάκια. Χαμογέλασα και ειπα «τα κατάφερα». Ακούμπησα τα πόδια πάνω στο γραφείο και σήκωσα το τηλέφωνο που χτυπούσε. Στην άλλη άκρη της γραμμής ένας πολίτης έλεγε κάτι ακατάληπτα λόγια, πήρα μια βαθιά ανάσα, σκέφτηκα τον Χαγιεκ, την Ραντ την Αυστριακή σχολή μέχρι που ο πολίτης σταμάτησε και με ρώτησε αν μπορώ να τον βοηθήσω. Καλέστε αύριο του απάντησα. Το έκλεισα.Τρώω το κουλούρι μου, βουτάω μικρά κομματάκια στον ελληνικό καφέ και κάνω επιτέλους όνειρα για την σύνταξη, τα Λουτρά στην Εύβοια, το SUV που θα αγοράσω.
Γύρω στις δώδεκα ξεκίνησα να μαζεύω τα πράγματα, αύριο θα είναι δύσκολη μέρα αφού έχω να περάσω ένα μικρό σεμινάριο για την τηλεργασια. Αφού τερμάτισα τα XP με ασφαλή τρόπο έκλεισα το κουμπί του Πύργου του υπολογιστή και έβαλα το τηλέφωνο στη θέση του. Η προϊσταμένη ήταν αρκετά αυστηρή με τα τηλέφωνα, πρέπει πάντα να βάζουμε το ακουστικό στη θέση του όταν φεύγουμε γιατί αλλιώς θα έχει πρόβλημα η γραμμή.Η Σουλα με πλησίασε την ώρα που έκλεισε το γραφείο της και με ρώτησε αν θέλω να πάω σπίτι της απόψε το απόγευμα για καφέ. Θέλει να με καλωσορίσει. Θα πάω, θα περάσω πρώτα από τη μάνα μου να της δώσω τις λίστες με τους συγγενείς που μου ζήτησε για τα κληρονομικά. Ήταν έξαλλη που της ειπα που βρήκα στο σύστημα πως η Θεία Βάσω πούλησε εκείνο το οικόπεδο που της είχε δωσει ο Παππούς. Αλλά πρώτα θα περάσω από ένα βιβλιοπωλείο που έχω παραγγείλει ένα βιβλίο για τα windows XP, ελπίζω να περνάει η απόδειξη στην υπηρεσία.Πάω τώρα, συνεχίζω μετά,
Μόλις πήρα το βιβλίο για τα windows XP, ξεκίνησα να υπογραμμίζω τα SOS αλλά κάπου εκεί στο winamp κουράστηκα. Ντύνομαι να πάω στη συνάδελφο τη Σουλα από το πρωτόκολλο. Φτάνω σπίτι της, μια ωραία λευκή πυλωτή, το κουδούνι έχει το όνομα της παρατηρώ από πάνω είναι μια λογίστρια με το ίδιο επώνυμο. Πιάνω καλύτερα το πακέτο με τα κοκακια και ανεβαίνω την σκάλα «καλωσόρισες» μου λέει στην πόρτα η Σουλα. Μιχαααληηηηηηη έλα ήρθε ο νεαρός που σου έλεγα. Ο κύριος Μιχάλης αφήνει κάτω το τσιγάρο χαϊδεύει το μουστάκι του και μου δίνει το χέρι. Τα μάτια μου ψάχνουν την κόρη, είμαι.. σίγουρος πως θα εμφανιστεί με ένα υπέροχο φόρεμα. Ο Μιχάλης με τραβάει στον καναπέ, «θα πιεις» καφέ με ρωτάει; Όχι κυρ. Μιχάλη ήπια ένα σωρό ελληνικούς στο γραφείο, μου έδωσε το τηλέφωνο ενός καταπληκτικού καφετζή η γυναίκα σας… «χαχα η Σουλα δεν είναι γυναίκα μου» ο κόσμος παγώνει για λίγο, κόρη δεν βλέπω και ο Μιχάλης; «Έτοιμα τα καφεδάκια, άντε καλωσόρισες» «….» «α ο Μιχάλης είναι στη νομαρχιακή, δικός μας» , σαστίζω, από το μυαλό μου περνάει ο Χαγιεκ, η Ραντ ο Φρίντμαν θυμωμένοι. Ήθελα να τα σηκωθώ να φύγω αλλά μετά η προϊσταμένη θα μάθαινε από τη Σουλα πως είμαι αντικοινωνικός, πίνω σχεδόν μονορούφι τον καφέ. «Ο κύριος Μιχάλης είναι φίλος, αν χρειαστείς κάτι θα σε βοηθήσει, τα πρώτα χρόνια η υπηρεσία είχε προβλήματα, άλλαζαν οι κυβερνήσεις και αλλάζαμε και εμείς, μετά τα μνημόνια ήρθαν και ρύθμισαν τα πράγματα, τώρα δεν μας πειράζουν. Ο κυρ Μιχάλης έχει γυναίκα στο υπουργείο» «….» «λοιπόν Γιοχανες πως και στην υπηρεσία μας είπε ο Μιχάλης;» Δεν ήθελα να πω για το Facebook, φοβήθηκα άλλαξα θέμα. « η λογίστρια από πάνω; Κόρη σας;» «Όχι καλέ η κόρη μου σπουδάζει στην Αγγλία, η ξαδέρφη μου είναι, την γνώρισες το πρωί στην υπηρεσία μαζί πίναμε καφέ ξέχασες; Χρυσός άνθρωπος κάθε βδομάδα με τα γλυκά της, τι κουραμπιέδες μας φέρνει, ο άντρας της έχει χασάπικο και μέχρι και λουκάνικα μας έχει φέρει» Ο Μιχάλης με χτυπά στον ώμο, «λοιπόν ; Θα γραφτείς;» Δε δε ξέρω, ψελλίζω «είναι δύσκολα εκεί έξω, αν δεν έχεις κάποιον να σε βοηθήσει» η Σουλα κοιτάει τον Μιχάλη με νόημα και τον ρωτάει «εσυ τι προτείνεις Μιχάλη» είμαι σίγουρος πως κάτι ξέρουν για το Facebook.. « η εγγραφή στην νομαρχιακή είναι σαν λοστός, ανοίγει πόρτες» μου απαντάει. Πίνω και το νερό και λέω εντάξει. Πίσω από το σύνθετο μια σκιά σαν τον Χαγιεκ γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Μπράβο απαντάει ο Μιχάλης. Ήξερα πως διορίζουν άξια παιδιά πλέον.
Το πρωί πέρασε η Σουλα από το πρωτόκολλο και με πήρε, ακολούθησα το tip της για την έγκαιρη προσέλευση, ήταν στην ώρα της έξω από το σπίτι μου. Σήκωσα την εφημερίδα που είχε πάρει για τον Βαγγέλη, μια αθλητική. Έκατσα στο κάθισμα, στο ραδιόφωνο έπαιζε Τραγκας. Φτάσαμε στην υπηρεσία ξεκίνησα τον υπολογιστή, και τηλεφώνησα να μου φέρουν έναν ελληνικό. Η προϊσταμένη μπήκε και με ρώτησε αν είχα χρόνο να διαβάσω το βιβλίο για τα XP και να μην στεναχωριέμαι γιατί ετοιμάζουν σεμινάριο. Άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο πρώτος πολίτης.Ένας 55ρης ψηλός. «Καλημέρα» μου είπε «μου στείλατε αυτό το χαρτί εγώ δεν..» η φωνή του χάθηκε ενώ το μυαλό μου έτρεχε σε ένα βιβλίο της Ραντ που είχα διαβάσει προχθές, προσπάθησα να συγκεντρωθώ να ακούσω το πρόβλημα του, 55 χρόνων και δεν ήταν ακόμη συνταξιούχος έπρεπε να τον βοηθήσω. Ο καφετζής διέκοψε την συνομιλία μας απότομα και έφερε το καφεδάκι. «Στην υγεια σας» ήπια λίγο και είδα τη Σουλα να περνά και να λέει «το φλιτζάνι μη το γυρίσεις θα στο πω μετά» όπως κατέβαινε ο καφές μέσα μου άλλαζε και η άποψη μου για τον πολιτη που ακόμη έλεγε την ιστορία του. Γύρισα τον κοίταξα με ύφος και του ειπα «στον τρίτο κύριε δεν είναι αρμοδιότητα μου», τον είδα θυμωμένο να με κοιτά και να βγαίνει έξω..Ένιωσα άσχημα, αλλά η ψυχολογία μου θα άλλαζε αμέσως. Μπήκε μέσα σχεδόν όλος ο όροφος και με χειροκρότησε. Η Σουλα με μάτια που γυάλιζαν, η προϊσταμένη με ένα τεράστιο χαμόγελο, ο Βαγγέλης από το αρχείο που κρατούσε ένα σαμπλε στο χέρι, η Βάρβαρα και άλλοι που δεν τους ήξερα. «Μπράβο» μου είπαν. «Είσαι ένας από εμας. Δεν ήταν πολίτης ήταν ένας μυστικός υπάλληλος που έχουμε και τον στέλνουμε τις πρώτες μέρες κάθε διορισμένου για να τον δοκιμάσουμε. Υπαλλήλοι που πέφτουν στην παγίδα των πολιτών και τους εξυπηρετούν τους στέλνουμε αλλου να μην έχουν επαφή μαζί τους.» είπε η προϊσταμένη. Και μου εξήγησε πως υπάρχει ένα σύστημα πόντων στην υπηρεσία, όσα πιο πολλά «εγώ σας πληρώνω» ακούσεις παίρνεις παραπάνω χρήματα.«Πριν από εσένα είχε έρθει ένας άλλος που εξυπηρετούσε τους πολίτες, τον στείλαμε. Άκου Γιοχανες, κάθε ένας από αυτούς που μπαίνουν εδώ μέσα είναι άρρωστοι, έχουν επιλέξει έναν άλλο δρόμο, δουλεύουν μέχρι τα 60 και τα 70 τους γιατί κονομάνε και κονομάνε από εμας που τους αφήνουμε το μισθό μας στα μαγαζια τους. Άσε που κλέβουν» Κούνησα το κεφάλι.. «και οι λογιστές;» ρώτησα. «Ανάλογα τον λογιστή, συγγενείς πάντα εξυπηρετούμε αλλά μέχρι ένα σημείο, ο λογιστης ή ο δικηγόρος συνήθως υποστηρίζει τον πολιτη, πρέπει να προσεχείς».Έφυγαν από το γραφείο, είχα ξεχάσει να ανοίξω τον υπολογιστή και θα έπαιρνε η μάνα μου να ρωτήσει αν βλέπω το κτήμα του θείου στο σύστημα. Της είχε πει πως το πούλησε. Άνοιξε επιτέλους αλλά κατέβασα το τηλέφωνο, έπρεπε να της πω όχι, εξάλλου μια ζωή ιδιωτική υπάλληλος ήταν, πως να με καταλάβει. Κατέβασα το ακουστικό και άνοιξα μια πασιέντζα, μπήκε η Σουλα να μου πει το φλιτζάνι. «Λαμπρό μέλλον βλέπω, βλέπω ένα Χ Χριστίνα θα είναι» μέσα μου ήξερα πως είναι Χαφταρ αλλά δεν μπορούσα να το πω «και ένα μεγάλο σπίτι βλέπω, ψηλό» το ελληνικό.. δεν της ειπα τίποτα. Τώρα έβγαλα να φαω κάτι κοκακια που μοίρασε το πρωί μια λογίστρια. Θα συνεχίσω μετά..
Άργησα να γράψω γιατί είχα ένα σοβαρο ατύχημα. Η προϊσταμένη μου είχε πει να χρησιμοποιώ τους συνδετήρες αλλά δυστυχώς δεν την άκουσα και βρήκα ένα συρραπτικο μέσα στο συρτάρι. Θεώρησα έξυπνο να το χρησιμοποιήσω όμως καθώς το πίεζα πάνω σε ένα χαρτί με τρύπησε στο δάχτυλο. Οι συνάδελφοι έτρεξαν αμέσως να με βοηθήσουν ενώ δυο σταγόνες αίμα έπεσαν στο γραφείο. Ευτυχώς η Σουλα έχει μια ξαδέρφη χειρουργό στην Αμερική και μας έδωσε οδηγίες μέσω του zoom. Πατήσαμε την πληγή και σταμάτησε το αίμα. Η προϊσταμένη είναι θυμωμένη γιατί δεν την άκουσα, «στο είχα πει μην εμπιστεύεσαι την τεχνολογία, ο άλλος προχθές του έπεσε το ασύρματο ποντίκι στο πόδι και τον τρέχαμε, λες και τα καλώδια τα έφτιαξαν για πλάκα» μου είπε.Η υπηρεσία έκλεισε γιατί αρκετοί συνάδελφοι είναι σοκαρισμένοι, θα ανοίξουμε ξανά την Δευτέρα. Εμένα με πάει τώρα η Σουλα για αντιτετανικό στο φαρμακείο απέναντι. Η προϊσταμένη μου έδωσε αναρρωτική τουλάχιστον μέχρι την Δευτέρα.
Γύρισα σπίτι μετά το ατύχημα με το συρραπτικο στην υπηρεσία. Η Σουλα η συνάδελφος με βοήθησε να ετοιμάσω τα χαρτιά για την αναρρωτική, μου είπε πως θα μπορούσα να κάτσω 5-6 μήνες αν περάσω από την επιτροπή, έχει άκρες εκεί. Το καλοκαίρι έρχεται και η κόρη της από την Αγγλία και θα με καλέσει στο εξοχικό. Πριν φτάσω όμως σπίτι πέρασα από ένα φιλο, ο Χρήστος ζει με τους γονείς του όσα χρόνια τον ξέρω. Ο πατέρας του ήταν τραπεζικός, τώρα συνταξιούχος απολαμβάνει τα 40-50 χρόνια ζωής που του έχουν απομείνει. Ο Χρήστος όμως ήταν αυτή τη φορά λιγάκι επιθετικός. «Κερνάς» μου λέει «εγώ σε πληρώνω» Κάτσε ρε Χρήστο πως με πληρώνεις αφού δεν εργάζεσαι καν «με τους φόρους του πατέρα μου» μου απαντάει. Με την φασαρία μπαίνει μέσα ο πατέρας του και λέει «εμείς τα πληρώσαμε αυτά τα λεφτά και τώρα είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε κοπρίτες σαν εσένα» μου λέει «τι μου προσφέρεις εσυ;» μου είπε. Σηκώθηκα και έφυγα. Σταμάτησα στο ψιλικατζίδικο να πάρω ένα αναψυκτικό, ήταν τραγικά δύσκολη μέρα όχι μόνο εξυπηρέτησε ένα πελάτη αλλά έτρεχα και για αντιτετανικό. Η γυναίκα που έχει το μαγαζί μου έβγαλε στο γραφείο της καμία δεκαριά φακέλους. «Δες τι έχω να πληρώσω, εσυ;» Δεν της απάντησα. Έφτασα σπίτι κουρασμένος. Δεν πρόλαβα να κάτσω και με πήρε η Προϊσταμένη, «πως πάει το χέρι; Αποφασίσαμε να σε βάλουμε σε μια πιο ελαφριά εργασία, από αύριο αν νιώθεις καλά μπορείς να ξεκινήσεις στο αρχείο» μου είπε.Νιώθω αρκετά σημαντικός σήμερα. Και περιμένω την αυριανή μέρα που θα δω επιτέλους πως καταχωρούνε όλες αυτές τις πληροφορίες. Είναι μεγάλη ευχαρίστηση να πολεμάς τον κρατισμό από μέσα. Ντρέπομαι να τους πω πως διαβάζω Ραντ και Χαγιεκ στη δουλειά. Η πορεία προς τον φιλελευθερισμό είναι δύσκολη και πολλές φορές χρειάζεται να πολεμήσεις τον κρατισμό ως δημόσιος υπάλληλος. Μόλις τελειώσω μερικές σελίδες από το βιβλίο για την ελεύθερη αγορά θα κάτσω να γράψω εκείνη την αίτηση για την αναρρωτική.
Τελικά πήγα σήμερα στην υπηρεσία, δεν χάνω όμως την αναρρωτική. Σήμερα όμως είμαι στο αρχείο, μακριά από οθόνες και υπολογιστές. «Γλυτωσες την ραδιενέργεια» μου είπε η Σουλα «εμείς είμαστε αναγκασμένοι όλη μέρα σε αυτό το χαζοκούτι» είπε. Το πρωί την είχα βοηθήσει να καθαρίσει την μπιλια από το ποντίκι με μια μπατονέτα.Το δωμάτιο στο αρχείο δεν έχει παράθυρο, δεν έχει φυσικό φως αλλά τεχνητό. Έχω ένα βιβλίο μπροστά μου και δεκάδες ράφια γεμάτους φακέλους. Ευτυχώς δεν μπήκε κανεις από το πρωί και κατέβασα μια πασιέντζα για το κινητό. Φοβάμαι πως αν μείνω πολύ καιρό στο αρχείο δεν θα μπορώ να συναγωνιστω κανέναν. Κάποια στιγμή ανοίγει η πόρτα, ο Βαγγέλης, «παμε για τσιγάρο» λέει. Δεν καπνίζω αλλά βγαίνουνε στο μπαλκόνι. «Πως τα πας;» καλά του απαντάω «άκου, αυτή η Σουλα είναι δεξιά, να έχεις το νου σου θα σε τυλίξουν και θα καταπιείς τα αντιλαϊκά μέτρα αμάσητα. Χρειάζεσαι προστασία» .Καταλαβαίνω πως είναι ΚΚΕ η κάτι παρόμοιο και αρχίζω να του λέω για το ΚΕΦιΜ. «Ωραία αυτά που λες, αλλά έχεις διοριστεί, πρέπει να το καταλάβεις αυτά τα φιλελεύθερα είναι για να διοριστείς, τώρα έπιασες το στόχο πρέπει να αφήσεις τον Χαγιεκ και την Ραντ και να κοιτάξεις τον κωλο σου» . Μα αυτό είναι ο φιλελευθερισμός του λέω η ατομική ευθύνη η ατομική περιουσία «έλα γεια σου, το ίδιο λέμε. Στο ΚΚΕ υπερασπιζόμαστε το άτομο μέσω της συλλογικότητας». Δεν ξέρω. «Μην μπλέξεις με την Σουλα».Μετά από κανένα δίωρο τελειώνει το τσιγάρο και μπαίνω μέσα, πίσω από την πόρτα περιμένει η Σουλα. «Τι σου έλεγε το κουμουνι;» Βλακείες της λέω. «Το νου σου μην μπλέξεις με αυτούς» μου λέει βγάζοντας το κινητό, «κοιτά μια φωτογραφία που έστειλε η κόρη μου» τέλεια. Γυρίζω στο αρχείο, βρίσκω μια χθεσινή εφημερίδα αθλητική και διαβάζω. Δεν έχει καν τηλέφωνο εδώ μέσα. Φοβάμαι τον νέο νόμο για την εργασία. Τι θα γίνει αν γίνει και στο δημόσιο δεκάωρο, πως θα αντέξω τόσες ώρες σε ένα κλειστο δωμάτιο. Μεσαίωνας. Σκέφτομαι πως ίσως ο Βαγγέλης έχει δίκιο. Σε μια ώρα σχολάω και θα πρέπει να αποφασίσω.Βοηθήστε και εσείς με σχόλια.
Με πήρε λίγο ο ύπνος στο αρχείο από την κούραση και ευτυχώς άκουσα την φωνή της Σούλας. Για ποτε πήγε 13:30 ούτε που το κατάλαβα. Ώρα να φύγω.Ο Βαγγέλης μου εξήγησε σήμερα ποσό καταθλιπτικό είναι που κάνουν τα αρχεία ψηφιακά. «Είναι σαν να κοιτάς την Ακρόπολη σε φωτογραφίες δεν είναι το ίδιο, ειδικά για όσους δουλεύουν εκεί». Πραγματικά μετά από τόσα χρόνια μεταφέρουν σε δίσκους όλα αυτά τα χαρτιά και τα ράφια μένουν άδεια, ούτε τους εργαζόμενους δεν σκέφτονται πλέον με την αρρωστημένη τεχνολογία. Ο Βαγγέλης μου έδειξε στο iCloud του φωτογραφίες από στιγμές στο αρχείο, όταν είχαν αρκετή δουλειά, γεμάτο λογιστές. «Αργότερα μας πήραν το μηχάνημα που τρυπούσε τιμολόγια, «ο Θωμάς κόντεψε να πεθάνει από την στεναχώρια του, μια ζωή ήταν εκεί, τον έσκασαν και αναγκάστηκε να βγει από τα 42 στη σύνταξη, με μειωμένη» «εκεί σε τραβάνε, να παραδώσεις όσα πλήρωσες τόσα χρόνια για να πάρεις δυο χιλιάρικα» «μην τους τα χαρίσεις Γιοχανες, να εργαστείς μέχρι το τέλος, 50, 55 όσο αντέχουν τα πόδια σου».Τον αγκάλιασα, στεναχωρέθηκα που κάποτε αυτός ο χώρος που ήταν γεμάτος ζωή τώρα είναι άδειος και κρύος. «Ο κόσμος ήταν τόσο αγαπημένος, μας έφερναν, λάδι, κρασιά, λουκάνικα μέχρι και φακέλους με λεφτά από την αγαπη τους που βρίσκαμε φακέλους στο αρχείο, άλλος να φανταστείς μου έδωσε κάποτε 100.000 δραχμές που έχασα τον φάκελο του. Απίστευτη αγαπη».Η Σουλα μας διέκοψε, «θα σε πάω εγώ σπίτι, άσε τον κομμουνιστή εδώ να λέει τα δικά του, μια χαρά είμαστε» … «σκατα είμαστε» απάντησε ο Βαγγέλης «εσυ τι πρότεινεις Βαγγέλη» του απάντησε η Σουλα.Μπήκα στο αυτοκίνητο να με πάει σπίτι «έλα πες, κάτι σε τρώει» μου είπε. «Πες ντε, θες να σου πω για την Χριστίνα στην Αγγλία;». Ξέρεις κάτι ρε Σουλα, αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι που είναι το ΠΑΣΟΚ, όταν με διόρισαν φανταζόμουν ένα κόσμο ΠΑΣΟΚ και τώρα άλλος ΝΔ άλλος ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Σταμάτησε δεξιά, έπιασε το κεφάλι μου τα ακούμπησε πάνω στα στήθη της. «Το ακούς μου είπε; Το ακούς να χτυπά. Εδώ είναι, εδώ» έβαλε το δάχτυλο στα χείλια της και συνέχισε «σσσς»
Προσπαθώ να ξεχάσω αυτό που έγινε στο αυτοκίνητο με την Σουλα. Θέλω να πιστεύω πως ήταν από τον ενθουσιασμό της για το ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί από την μια να μου διαφημίζει την κόρη της και από την άλλη την ίδια. Της μίλησα κάπως ψυχρά φεύγοντας.Όμως πέρασα από την μάνα μου πριν πάω σπίτι, εκεί ήταν ο θείος μου. Τον είδα αρκετά στεναχωρημένο, έχει τρεχάματα με την εφορια, ένα λάθος του λογιστή (έτσι λέει) έγινε η αφορμή να τον τρέχουν τώρα, δήλωσε λάθος ΚΑΔ. Μπέρδεμα στο μητρώο. «Εσυ δεν μας έλεγες για μια Σουλα που σου μιλούσε για την κόρη της; Για αυτή που σε πάει στη δουλειά, στο μητρώο ντε» είπε η μάνα μου «Γιοχανες εγώ σε πήγαινα στις κούνιες μικρός όχι ο προκομμένος ο πατέρας σου» είπε ο θείος «θα τον βοηθήσεις» «ξεχνάς όσα έκανε για σένα, τι θα πει η γιαγιά» «σαν τον πατέρα σου έγινες γαϊδούρι» «με το δικό του το σόι όμως όλα καλά» «εμείς που σε προσέχαμε» «ο θείος έβαλε μέσο να πας φαντάρος κοντά» «ξεχνάς τώρα» ουφ εντάξει.«Εντάξει» «να σε δω την Δευτέρα» «μάλλον σήμερα» «τώρα να πας να της πεις πάρε τηλέφωνο» δεν τα λένε από το τηλέφωνο αυτά τα πράγματα μάνα θα πάω.Έφυγα πήγα σπίτι, το μυαλό μου είχε θολώσει, δεν ήθελα τον θείο να χάσει το μαγαζί για ένα λάθος, αλλά η Σουλα θέλει κάτι άλλο από μένα. Είναι μεγάλη, η κόρη της ίσως, πφ, καλά.Παίρνω τηλέφωνο τη Σουλα στο κινητό «έλα, το ήξερα πως θα άλλαζες γνώμη, όλοι οι άντρες στην αρχή ίδιοι, για πες, θες να τα πούμε το βράδι» πάγωσα δεν περίμενα πως θα εξελιχτεί τόσο γρήγορα, αλλά ίσως πάλι να είναι η ιδέα μου και να βρω εκεί εκείνον τον συνάδελφο που μου έλεγε να γραφτώ στο κόμμα. «Σε περιμένω» έκλεισα το τηλέφωνο και μπήκα για μπάνιο.Θα το κάνω, ο θείος με έχει βοηθήσει τόσες φορές. Αλλά όπως και να έχει νόμιζα πως αυτή η δουλειά θα είναι διαφορετική. Σε μια ώρα είμαι εκεί. Πείτε μου πως να φερθώ.
Έφθασα στο σπίτι της Σούλας, φυσικά όχι με άδεια χέρια, ο Ζαχαροπλάστης μου έδωσε μερικά βουτήγματα, ξέρω αλλά μου είπε θα της αρέσουν. «Στο δημόσιο αγαπάνε τα βουτήγματα, θα το μάθεις» μου είπε κλείνοντας το μάτι και έφυγα με το κεφάλι ψηλά που δυο μέρες διορισμένος κινώ ήδη την αγορά.Η Σουλα φορούσε ένα φόρεμα, κάτι ανάμεσα από αρχαίο ελληνικό μανδύα και τραπεζομάντιλο κουζίνας. Χαμογέλασε, της έδωσα τα βουτήματα και μου είπε να περάσω μέσα. Ένιωθα πως είμαι 17 χρόνων. Έκατσα στον καναπέ και ήρθε και κάθησε διπλα μου. «Ήρθες για τον θείο σου η για μένα;» μου είπε και τρελάθηκα. Που ήξερε για τον θείο μου. «Μην τρομάζεις εγώ το κανόνισα όλο αυτό, τον πήρα τηλέφωνο για δήθεν λάθος ΚΑΔ και του ειπα πως θα πρέπει τώρα να επιστρέψει όσα λεφτά πήρε για την πανδημία» «μη νιώθεις άσχημα, μπορεί να είναι θείος σου αλλά είναι και επαγγελματίας, καλό είναι να πληρώνει για όσα έκανε» με πλησίασε περισσότερο. «Θα τον αφήσω αλλά θα αφήσεις και εσυ τα συναισθήματα σου για μένα ελεύθερα» είπε καθώς έπεσε ολόκληρη πάνω μου. Ήξερα πως είχα μπλέξει, αν της ελεγα όχι θα τον κατέστρεφε. Θέλω να γίνω η δικη σου μου είπε, με τράβηξε στην κρεβατοκάμαρα, το δωμάτιο είχε ένα τεράστιο κρεβάτι ξάπλωσα μαζί της, πρόλαβα να κοιτάξω την φωτογραφία του Αντρέα που είχε απέναντι από το κρεβάτι. «Μιλα μου βρώμικα, πες με άχρηστη, τεμπέλα πες πως εσυ με πληρώνεις» δεν είχα φανταστεί πως υπάρχουν τέτοια φετίχ. «Περαιώσε με» φώναξε δυνατά. Μετά..Δεν θυμάμαι πολλά, μόνο πως κάποια στιγμή της ειπα πως θα το πάρει η κόρη της όταν μάθει πως κάναμε κάτι, «θα έχει παραγραφεί η χρήση μέχρι τότε» μου απάντησε. Ντύθηκα, ήρθε με την ρόμπα διπλα μου και μου έδωσε ένα φάκελο, ήταν οι ΚΑΔ του θείου. «Είναι εντάξει» μου είπε. «Δεν θέλω να πεις σε κανένα τίποτα» πλάκα κανεις της ειπα; Που να το πω αυτό το πράγμα «δεν λέω για τον έρωτα, για την φωτογραφία του Αντρέα λέω, με φτιάχνει» την κοίταξα και έφυγα.Περπατούσα σπίτι, με το φάκελο στο χέρι. Άξιζε άραγε όλο αυτό, άξιζε η «περαίωση» ή τελικά καλύτερα ιδιωτικός υπάλληλος και «αυτοπεραίωση». Από την άλλη ο Βαγγέλης μου είχε πει να προσέχω. Τώρα; Αν το κάνει αυτό κάθε φορά, αν μπλέκει κόσμο για να με τραβάει στο κρεβάτι; Και η κόρη στην Αγγλία;Πέρασα από την μάνα μου, πέταξα τον φάκελο με τον ΚΑΔ στο τραπέζι «μπράβο λεβέντη μου» μου είπε, άραγε για τον θείο; Η μήπως για την Σουλα. Σε δυο μέρες η ζωή μου άλλαξε με έναν απλό διορισμό.
Πήρα ένα βιβλίο του Χαγιεκ και έκατσα στο μπαλκόνι. Τουλάχιστον να μην χάσω τις ιδέες μου για έναν διορισμό. Προσπάθησα να μην σκέφτομαι την υπηρεσία, ούτε την Σουλα ούτε το χέρι μου που τρύπησε το συρραπτικο. Έκανα ένα καφέ, έκατσα και αμέσως χτύπησε το κινητό. Ήταν μήνυμα από την Σουλα. Είχε στείλει μια φωτογραφία με καφέδες, μια γάτα, ένα μωρό, τριαντάφυλλα, κανέλα την Παναγία και Καλημέρα μια όμορφη Κυριακή. Ανατρίχιασα. Πρέπει να ξεκόψω αμεσα ειπα. Προσπάθησα να συνεχίσω να διαβάσω το βιβλίο και μέσα σε λίγα λεπτά σκάει μήνυμα από τον Βαγγέλη ένα κατεβατό για τον αντίεργατικό νομο και την απεργία της Δευτέρας ενώ Viber η προϊσταμένη παρατήρησα πως είχε κάνει ένα γκρουπ και μας είπε να μην τολμήσουμε να λείπουμε την Δευτέρα. Εντάξει δεν συμπαθώ τον Βαγγέλη, δεν θα έκανα απεργία, ο νόμος αυτός ότι και αν είναι, είναι για τον ιδιωτικό τομέα, επιλογή τους να δουλεύουν ακόμη εκεί. Άσε που αυτοί όποτε θέλουν φεύγουν, εμείς έχουμε ευθύνες στην υπηρεσία. Λιώνουμε στις οθόνες και τις σφραγίδες δεν είμαστε στην ίδια κατάσταση με όσους τα ξύνουν στον ιδιωτικό τομέα. Δεν θα κάνω απεργία, αλλά φοβάμαι πως δεν κάνω επειδή θέλω αύριο να δω την Σουλα. Πως θα αντέξω αυτά τα μηνύματα που κορόιδευα τόσα χρόνια, τις καλημέρες, τα καλό ξημέρωνα. Ίσως όμως το καλοκαίρι έρθει η κόρη της και αλλάξουν όλα. Δεν την έχω δει ακόμα βέβαια. Άφησα το βιβλίο του Χαγιεκ κάτω και άνοιξα το βιβλίο για τα XP, δεν με ενδιαφέρουν οι νόμοι με ενδιαφέρει να είμαι efficient στη υπηρεσία, παράδειγμα δημοσίου υπαλλήλου. Αύριο θα τα δώσω όλα για τον πολιτη. Ο μήνας τελειώνει έρχεται και ο πρώτος μισθός, θα κινώ πλέον την αγορά που τόσο μας έχει ανάγκη. Γιαυτο μπήκα άλλωστε στο δημόσιο για να βοηθήσω τον επιχειρηματία, μέσω της κατανάλωσης και τώρα και ως συνταξιούχος αργότερα, γιατί είμαι φιλελευθερος.
Νόμιζα πως όλα ήταν τέλεια, αύριο ξανά υπηρεσία, η Σουλα, η κόρη της, η καταπληκτική προϊσταμένη. Ο μισθός που μπαίνει βρέξει χιονίσει, όχι σαν τον Μάριο που μου έδινε το μισθό όποτε μπορούσε.Όμως απόψε ένα άρθρο με έβαλε σε σκέψεις. Διαβάζω για πρόωρες συντάξεις στο δημόσιο, φοβάμαι πως πιάνει την Σουλα. Αν γίνει αυτό την χάνω από το γραφείο και μετά θα γυρίζει να κοιτάζει εμένα που θα λείπω όλη μέρα; Γιατί να μην βρει ένα 45ρη πρώην συνάδελφο της που θα έχει και αυτός σύνταξη να γυρίσουν τον κόσμο; Γιατί να περιμένει εμένα να γυρίσω από το γραφείο.Σήμερα άρχισα ξανά να σκέφτομαι τον φιλελευθερισμό και όσα λέει το ΚΕΦιΜ και η φιλελεύθερη συμμαχία. Ίσως πρέπει να παίρνει ο κόσμος αργότερα σύνταξη και να μην χάνει την Σουλα για μια συνταξούλα. Πρέπει να μιλήσω με την κυβέρνηση. Χρειάζομαι φίλους από την ΝΔ να καθυστερήσουν την συνταξιοδότηση της Σούλας, να παμε στο ΣΤΕ αν χρειαστεί.Η Σουλα είναι ικανή σε όλα της, γιατί να μην δουλέψει μερικά χρόνια ακόμα, γιατί να μείνω με τον Βαγγέλη στο αρχείο.
Μπήκα στην υπηρεσία στις 9 το πρωί λες και θα πάω για κυνήγι. Σήμερα δεν ήμουν ξανά στο αρχείο, ο Βαγγέλης ζήτησε να μην με βάλουν ξανά γιατί του καθάρισα το ιστορικό του Microsoft explorer και σβήστηκε η ASK από πρώτη σελίδα και δεν βγάζει άκρη. Ντρέπεται μάλλον να με δει με όσα είδα εκεί μέσα, από τα Trojan που ανοίγουν παράθυρα όλη μέρα μέχρι τα playboy του 95 πάνω στις σιδερένιες ντουλάπες.Στο γραφείο είχα δυο πολίτες σήμερα να εξυπηρετήσω και ήρθαν και οι δυο λίγο πριν κλείσουμε, στις 13:30. Ευτυχώς η προϊσταμένη τους έδειξε πως μπορούν να το κάνουν ηλεκτρονικά. Ο κόσμος ζει χρόνια πίσω, έρχεται για πράγματα που μπορεί να τα κάνει από σπίτι του. Δεν θέλω να πιάνω και πολύ τον υπολογιστή γιατί ο τεχνικός έγινε έξω φρενών που καθάρισα με την μπατονέτα του self test την μπίλια από το ποντίκι. «Δεν είναι δουλειά σου» μου είπε. Του είπα να κάνουμε αναβάθμιση σε Windows 10 και έβαλε τα γέλια όλο το γραφείο, «με τι βύσμα τον έφεραν αυτόν ρε, δεν έχει ιδέα από πληροφορική, δεν ξέρει και πως τα 10 δεν έχουν default την πασιέντζα» «λες να είμαι βλάκας και να μην βάζω τα Windows 10 χωρίς λόγο» μου εξήγησε πως υπάρχει έως project στο υπουργείο που μελετά την περίπτωση να αποθηκευτούν τα dll με τα high score στο cloud και να τρέχουν από εκεί, αλλά κολλάει επειδή ίσως κάποιος θελήσει να πειράξει τα dll, υπάρχουν περιπτώσεις που Hacker μπήκαν στους υπολογιστές και ζήτησαν Bitcoin για να ξεκλειδώσουν τα high score.Η Σούλα είχε αρκετή δουλειά σήμερα, μου έφερε ένα κομμάτι σπανακοτυρόπιτα που της έφερε ένας πολίτης και με ρώτησε πως είμαι. Τίποτα παραπάνω. Ίσως με βαρέθηκε. Δεν την είδα θερμή, κάτι έχει. Ελπίζω όχι μαζί μου. Σχεδόν όλη μέρα ήμουν με την προϊσταμένη, ωραία κοπέλα αλλά δεν είναι του γούστου μου. Μου έμαθε πως να καθαρίζω εύκολα το μελάνι από τα χέρια, η σφραγίδα μακροχρόνια προκαλεί πολλά προβλήματα υγείας. Υπάρχει κόσμος που έχασε το χέρι του από την πίεση της σφραγίδας, θέλει προσοχή. Κάθε χρόνο θα με βλέπει ορθοπεδικός στην υπηρεσία. Για να μην έχω θέματα.Προς το τέλος η Σουλα ήρθε να με πάρει να με πάει σπίτι, τι έχεις την ρώτησα «τίποτα» απάντησε. Και αυτό με τρόμαξε. Μια τέτοια απάντηση δείχνει πως έχουμε κάτι μεταξύ μας πλέον, και το περίεργο είναι πως όσο με γράφει τόσο την γουστάρω τώρα. Την σκέφτομαι να σφραγίζει έγγραφα, να τρυπάει κόλλες, να γυρίζει με τα δάχτυλα της τα λάστιχα από τους φακέλους, να σπάει τους συνδετήρες παίζοντας τους στα δάχτυλα, να δαγκώνει το καπάκι του μπλε στύλο. Και τώρα απλά οδηγάει και μου έχουν κοπεί τα πόδια, τι να της πω. «Φτάσαμε» μου λέει, την χαιρετάω σαν να είμαι ένας απλό συνάδελφος. Σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα.Όμως δεν θα το αφήσω έτσι, υπάρχει κάποιος που μπορεί να με φέρει ξανά κοντά της, κοντά στην μυρωδιά από άρωμα, καρμπόν και φρεσκοψημένο κουλούρι. Ο θείος. Πρέπει να μάθω αν έχει κάποιο άλλο θέμα να λύσει για να μας αναγκάσει να βρεθούμε ξανά δυο μας σπίτι της. Αχ Σουλα.
Δεν έχουμε πάει στην υπηρεσία εδώ και δυο εβδομάδες, γιαυτο δεν γράφω. Είναι Πάσχα και έχουμε οικογένειες. Εγώ έχω νέα οικογένεια αφού είμαι στο χωριό της Σούλας κάπου στην Πελοπόννησο. Αλλάξαμε τον τόπο κατοικίας στο μητρώο και την κάναμε. Η Σούλα μου πρότεινε να πάω μαζί της να ξεκουραστώ γιατί είχε ταλαιπωρηθεί με το χέρι που τρύπησε το σειρά συρραπτικο και όταν έχει υγρασία με πονάει. Στο χωριό έχει έρθει και η κόρη της Σούλας από την Αγγλία. Ακόμα δεν την έχω δει όμως, μόνο άκουσα πως πήγε πρώτα σε κάτι άλλους συγγενείς. Έχω άγχος γιατί δεν ξέρει τι έχει γίνει μεταξύ μας. Πως θα το πάρει.Είναι καταπληκτικό σπίτι, η Σουλα το έχτισε με τον μισθό της μέσα σε δυο χρόνια μόνο. Με σκληρή δουλειά πήρε ένα λυόμενο και το έκανε πολυκατοικία. Δεν ξέρω τι μισθό παίρνει στην υπηρεσία αλλά σίγουρα θα είναι υψηλός για να καταφέρει τόσα πολλά. Μπράβο της.Το απόγευμα ήρθε μια θεία της για καφέ και ήθελε να παίξουμε χαρτιά. Η Σούλα δεν ήθελε να ακούσει για χαρτιά και πασιετζες εκτός δουλειάς. Ήρθανε να ξεκουράσουμε άλλωστε. Η προϊσταμένη έμεινε πίσω αλλά δουλεύει από το σπίτι. Έχει να κλείσει ραντεβού με πολίτες για τον Ιούνιο. Ο Μάιος έχει Πρωτομαγιά μέσα και είναι δύσκολος μήνας, απεργίες, άδειες κλπ. Πρώτη φορά θα γιορτάσω την Πρωτομαγιά ως εργάτης.
Τελικά τίποτα δεν είναι όπως το φαντάζεσαι. Το πρωί έπινα καφέ μαζί με την Σουλα και την κόρη της στο μπαλκόνι. Καταπληκτικό χωριό, και η πολυκατοικία που έχει η Σουλα βλέπει όλο τον κάμπο. Η κόρη της πολύ όμορφη, ήρθε στην Ελλάδα από την Βρετανία μόνο για Πάσχα. Ίσως φαίνεται λίγο περίεργο αλλά οι κινήσεις της Σούλας είναι ξεκάθαρες. Κάθεται πάντα δίπλα μου στο τραπέζι και συνεχώς με πιάνει, ειδικά όταν μιλάω με την κόρη της. Νομίζω πως θέλει να ξεκαθαρίσει στην κόρη ότι της ανήκω. Η κόρη δεν μου δίνει ιδιαίτερη σημασία, μου έλεγε χθες το βράδυ πως αηδιάζει με όσους ζουν με τα λεφτά του κράτους και αυτή ποτέ δεν θα δούλευε για το δημόσιο. Το θεωρεί ξεφτίλα να τρώει λεφτά φορολογούμενων. Από την άλλη δεν την ρώτησα ποτέ για τα δίδακτρα στο πανεπιστήμιο στην Βρετανία. Με τι λεφτά τα πληρώνει. Σήμερα όμως όπως πίναμε καφέ η Σουλα της είπε «με αυτά τα λεφτά σε σπουδάζω Χριστίνα» και η Χριστίνα της απάντησε «δεν με σπουδάζεις με τα λεφτά του κράτους μάνα, δεν με σπουδάζεις με τον μισθό σου, αλλά με τα μαύρα, αυτά που σου δίνουν οι πολίτες για να παρακάμψουν την γραφειοκρατεία, άρα λειτουργείς ως ιδιώτης, τα λεφτά αυτά δεν είναι του κράτους» και με έβαλε σε σοβαρές σκέψεις. Έγω ως φιλελεύθερος ζω μόνο με τον μισθό του κράτους γιατί να μην ξεκινήσω παράλληλα κάτι δικό μου, όχι κάτι που θα βοηθάει το κράτος και την γραφειοκρατία όπως ένα κατάστημα η ένα γραφείο αλλα μια παράλληλη υπηρεσία αφορολόγητη. Μήπως είναι όμως νωρίς. Η Σουλα βλέποντας να σκέφτομαι μου είπε «θα είμαι δίπλα σου αγόρι μου, θα σε κάνω μάγκα εγώ» και κοιτάζοντας την κόρη της λέει «σαν τον συγχωρεμένο τον πατέρα σου, αθώος» και γέλασαν μαζί.Το σπίτι έχει δυο δωμάτια μόνο, φαντάζομαι πως το βράδυ θα κοιμάμαι με την Σουλα τώρα που ήρθε η Χριστίνα. Αλήθεια δεν την πειράζει. Δείχνει σαν να είναι άνετη, αλλα είναι και φιλελεύθερη, ίσως αυτό είναι. Μάζεψε το τραπέζι η Σουλα και ξεκινήσαμε να περπατήσουμε λίγο στο χωριό, όμως χτύπησε το τηλέφωνο της Σούλας και γυρίσαμε πίσω, η Σουλα έδειχνε διαφορετική, άνοιξε το Mac και συνδέθηκε κάπου με VPN μετά είδα όλο το Taxis ενώ συνέχιζε να μιλάει στο τηλέφωνο. «Μεγάλο Σάββατο» μου είπε. «Πολλές φορές έχεις να ρυθμίσεις πράγματα στο μητρώο νύχτες και αργίες» έκλεισε το λαπτοπ και φύγαμε ξανά για περπάτημα. Αυτό ήταν μια άλλη πλευρά της δουλειάς που δεν είχα φανταστεί. «Θες να μου πεις για τον άντρα σου» της είπα; «Δεν έχω πρόβλημα να μιλάω για τους πρώην μου», «Ο Μανώλης ήταν καλός σαν εσένα άνθρωπος, είχε καλή θέση στην πολεοδομία και τον αγαπούσαν όλοι, τον χάσαμε στην δουλειά του» πως; «τα απογεύματα πάντα έπαιρνε την φωτογραφική και έβγαζε φωτογραφίες κτίσματα» σκέφθηκα πως θα τσέκαρε αυθαίρετα αλλά η Σουλα σαν να διάβαζε την σκέψη μου «όχι χαχαχ, έβγαζε φωτογραφίες και τις έκανε photoshop, για παράδειγμα πολλές περιοχές πρέπει να έχουν ξύλινα παράθυρα, ο Μανώλης τα έκανε όπως έπρεπε και έτσι ο κοσμάκης έπαιρνε την άδεια», «μια μέρα τα είχε πιει και έπεσε από ένα μπαλκόνι που φωτογράφησε» λυπάμαι της είπα. «Μην σκας, τώρα έχω εσένα» μου είπε αγκαλιάζοντας με. Η κόρη της χαμογέλασε και συνεχίσαμε να περπατάμε.
Ανάσταση και Πάσχα κάναμε στο χωριό της Σούλας, μαζί με την κόρη της που ήρθε για λίγο από την Βρετανία. Το μεγάλο Σάββατο, με την Σουλα στην εκκλησία σχεδόν δεν προλάβαμε να μιλήσουμε, όλο το χωριό πέρασε από μπροστά μας και της μιλούσε σαν να ήταν ο δήμαρχος. «Την αγαπάνε όλοι, έχει κάνει πολλά καλά» μου είπε η κόρη της. Στο τσεπάκι της είχε ένα μικρό μπλοκάκι για σημειώσεις και έναν παλιό μπλε στιλό με δάγκωμενο καπάκι. Εκεί έγραφε όσα της έλεγαν, ένα όνομα στα γρήγορα τον ΑΦΜ και μερικές άλλες σημειώσεις. Ποτε για υποθέσεις δικές τους, ποτε για άλλους. «Υπάρχει κόσμος που ψάχνει απεγνωσμένα δικαιοσύνη σε διαμάχες οικογενειακές» μου είπε «όταν το κράτος και οι θεσμοί δεν μπορούν να την αποδώσουν, την αποδίδει ο πέμπτος όροφος, οι ελεγκτές», «ο μπακάλης απέναντι κεράτωνε την Βάσω πίσω από την πλάτη της, θα του στείλω τα παιδιά από εβδομάδα» συνέχισε. Η Χριστίνα η κόρη της συμπλήρωσε «ναι αλλά όχι όλα δικά σου, θέλω να αλλάξω αυτοκίνητο στην Αγγλία μην ξεχνάς». Αφού χαιρέτισε το μισό χωριό γυρίσαμε πίσω φορτωμένοι σαν γαϊδούρια, λάδι, κρασί, σπανακόπιτες και λουκάνικα. Όσα μας είχαν προσφέρει οι κάτοικοι.«Σουλα να βάλεις για δήμαρχος» της είπα «τρελός είσαι; Πάντα να ζεις κάτω από το Radar, δήμαρχος έχεις εχθρούς, αφορμή ψάχνουν». Και είχε δίκιο.Το Πάσχα βάλαμε ένα τεράστιο αρνί στη σούβλα, μάλλον μας έφερε και το αρνί και τη σούβλα ο Πάνος, που έχει δικά του. Η Σουλα τον έχει εξυπηρετήσει πολλές φορές για τα μπλεξίματα που είχε. Όσο την έβλεπα να λύνει υποθέσεις, να γράφει τα προβλήματα του κόσμου στο μπλοκάκι σκεφτόμουν πως το govgr είναι ένα άψυχο μηχάνημα, δεν έχει την ευελιξία και δεν μιλάει με τον κόσμο. Και είναι λογικό, γιατί όπως μου είπε η Σουλα «Αν δεν πληρώνεις για ένα προϊόν, τότε το προϊόν είσαι εσυ ο ίδιος» , «ο κόσμος προσπαθεί με το τσάμπα». Ήταν τόσο φιλελεύθερη άποψη όμως δεν μιλούσε ποτέ για φιλελευθερισμό, ήθελα να την ρωτήσω αν έχει διαβάσει Χάγιεκ ή Ραντ ή έστω αν είναι στο ΚΕΦΙΜ. Αλλά ντρεπόμουν γιατί την είχα δει να κάνει παρέα με αριστερούς συναδέλφους της. Αυτό που κάνει όμως είναι η ελεύθερη αγορά, μέχρι και οι τιμές είναι ανάλογες με την ζήτηση, οι υπηρεσίες που προφέρει πηγάζουν από ανάγκες, λύνει προβλήματα. Νομίζω πως αύριο θα της το πω.
Καταπληκτική ημέρα, η εστίαση ξανά ανοιχτά. Από το πρωί γυρίζουμε σε καφετέριες και εστιατόρια που μας έχουν λείψει. Και ποιον δεν έχουμε δει, τα παιδιά από τον Πέμπτο, την νομαρχία, τα παιδιά από την πολεοδομία, την προϊσταμένη, την Μαίρη και τον Τάσο από το πρωτόκολλο. Όλοι, λίγο πολύ, γνωστοί. Αυτό μου έλεγε και η Σουλα, τελικά ποιος κινεί την αγορά; Ο κυρ-Παντελής που κάθεται με τις γυαλουμπες του μπροστά από τα αραχνιασμένα γκρι ντοσιέ στο μαγαζί του; Η ο υπαλληλακος του που έχει ένα χέρι μόνο γιατί στο άλλο κρατάει τον φραπέ. Η γενιά του φραπέ. Στο δημόσιο ο καφές είναι ιεροτελεστία, γιαυτο είναι και ελληνικός. Που είναι άραγε όλοι αυτοί σήμερα; Μόνο συναδέλφους και συνταξιούχους βλέπω στα τραπέζια. Οι φιλελεύθεροι συμπολίτες μας κολλημένοι στο Facebook γκρινιάζουν. Κόσμος χαρούμενος που αύριο θα σε εξυπηρετήσει στην υπηρεσία, μεθαύριο κυκλοφορεί σε πείσμα των «εγώ σε πληρώνω», εντάξει με πληρώνεις αλλά άσε και κανένα φράγκο στην εστίαση, που έχεις μηχανή καφέ στο γραφείο. «Μαζί σου θα τα πάρεις;» είπε η Σουλα, και από το απέναντι τραπέζι οι ελεγκτές από τον Πέμπτο απάντησαν «μη σε νοιάζει Σουλα, εμείς είμαστε εδώ». Βλέπω τον έλεγχο με άλλο μάτι, λεφτά που παίρνει από τα σεντούκια του επαγγελματία και τα πετάει στην αγορά. Γιατί ο επαγγελματίας είναι ατομιστής, θέλει να μεγαλώσει την επιχείρηση του, για να βάζει περισσότερο κέρδος και να ζει καλύτερα. Αφού μπορεί απλά να μην επενδύει και να ζει καλύτερα. Γούστα είναι αυτά «έχεις ακούσει για τα SM μου λέει η Σουλα» εντάξει, τα χρειάστηκα λίγο, δεν θέλω να φανταστώ να με βαράει. «Όχι βρε, θέλω να πω πως, να, ίδιοι είναι οι επαγγελματίες, το κάνουν γιατί γουστάρουν». Και έχει δίκιο, πίνω τον καφέ μου και ο μισθός μου πέφτει; Γιατί να μπεις στη διαδικασία να πας στον ιδιωτικό τομέα; «Τους γνωρίζεις απο μακριά, κάτι τσαντάκια στη μέση με χαρτιά και ταυτότητες, φραπέ και φρέντο στο χέρι, και τσιγάρο» «επιχειρηματίες χαχαχα» είπε η Σουλα και έσκασε στα γέλια. «Φέρε τσιπουράκια» είπε, «απο μένα είπε ο Ελεγκτής απο το απέναντι τραπέζι». Ευχαριστώ απάντησα «τι ευχαριστώ μωρέ; Χαχαχαχα μήπως αυτός θα τα πληρώσει; Θα τολμήσει να του ζητήσει να τα πληρώσει ο ταβερνιάρης;» και έσκασε στα γέλια ξανά η Σουλα. Έχω ζαλιστεί, αλλά περνάμε τέλεια με την παρέα.
Το πρωί αποχαιρετίσαμε την κόρη της Σούλας στο αεροδρόμιο. Ευτυχώς που είχε φέρει την βαλίτσα χθες στο γραφείο και μαζί με την προϊσταμένη καταφέραμε να βολέψουμε τα ρούχα που αγόρασε χθες μαζί με την φέτα και τα λουκάνικα. Είμασταν οι μοναδικοί που ξέρουμε από Tetris στο γραφείο, η Σουλα έχει ειδικευτεί στην πασιέντζα και ο Βαγγέλης είναι βετεράνος του ναρκαλιευτή.Στο γραφείο αποφασίσαμε να μην κάνουμε ακόμη το εμβόλιο, καθημερινά χάνονται ΑΦΜ επαγγελματιών που χρωστάνε, αυτοί πρέπει να το κάνουν πρώτα. Εμείς θα προσέχουμε απλά μέχρι να εμβολιαστούν όλοι τους. Μετά θα εμβολιαστούμε και εμείς. Τα λαμόγια είναι όλη μέρα εξω στις οικοδομές, στα εργοτάξια και κολλάνε επίτηδες για να ξεχρεώσουν. Δεν θα το επιτρέψουμε.Σήμερα ήρθε ένας κύριος και μας ζήτησε το λόγο που πλήρωνε τέλος επιτηδεύματος ενώ έπρεπε να είναι κλειστός. Ήταν οξύθυμος. Έφαγα το κουλούρι μου και του είπα να περάσει μέσα. Δεν μου πήρε ώρα να τον ηρεμήσω, του εξήγησα πως έτσι λειτουργεί η ελεύθερη αγορά και πως η ατομική ευθύνη είναι σημαντική για την δημοκρατία μας. Ήταν άλλωστε ξεκάθαρο πως ήταν επιλογή του να γίνει επαγγελματίας, ένα είδος αργής ευθανασίας. Το απόγευμα θα πάω για μπάνιο με το γραφείο και θα σας γράψω.