“Δεν ελπίζω τίποτα δεν φοβάμαι τίποτα είμαι ελεύθερος”(Νίκος Καζαντζάκης)
Το δωμάτιο σκοτεινό. Η υγρασία σχημάτιζε σταγόνες που έπεφταν στο πρόσωπο της. Εκείνη αλυσοδεμένη στη μέση. Είχε σκύψει το κεφάλι. Τα χέρια της την πονούσαν. Έπρεπε να δραπετεύσει.Εκείνη που νόμιζε ότι ήταν ελεύθερη με το να τους κρατάει όλους σε απόσταση. Το ίδιο άτομο ήταν φυλακισμένο. Έρμαιο του φόβου της. Και τώρα ήταν η στιγμή αυτή που έπρεπε να αποδεσμευτεί από ολα. Να σπάσει τις αλυσίδες. Ήταν μόνο σκιές και τίποτα άλλο. Κάθε φοβία, κάθε ανασφάλεια, κάθε απωθημένο, το είχε αφήσει να στοιχειώσει την ψυχή της. Με τον καιρό κάθε ένα από αυτά έγινε αλυσίδα.
Ελευθερία είναι να δίνεσαι. Να αφήνεσαι. Να ερωτεύεσαι. Να παρεκτρέπεσαι. Να ονειρεύσαι. Να ταξιδεύεις. Να γελάς. Να αγαπάς. Να κάνεις έρωτα σα να μην υπάρχει αύριο. Να ρουφάς την κάθε στιγμή σα να είναι μοναδική.
Ελευθερία δεν είναι να αποφεύγεις τη φυλακή αλλά να τολμάς να μπαίνεις σε αυτή και να γνωρίζεις ότι αν θελήσεις να φύγεις από εκεί μέσα το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βρεις τον τρόπο να ξεφύγεις.
Δεν είναι να αποφεύγεις τις σχέσεις και να δένεσαι με ανθρώπους. Τότε είσαι δέσμιος των φόβων σου. Αλλά να βρίσκεις τους ανθρώπους εκείνους που θα πετάτε ελεύθεροι μαζί.
Ελεύθερος είσαι όταν τολμάς. Όταν δεν κοιτάζεις πίσω όσο και να σε καλούν οι ερινύες του παρελθόντος. Αυτό είναι βόλεμα. Αλυσοδεμένος στο γνωστό από φόβο για το άγνωστο.
Ελεύθερος είσαι όταν προχωράς μπροστά και είσαι σίγουρος ότι σε κάθε κατάσταση θα επιβιώσεις.
Να κινείσαι με την ίδια άνεση ανάμεσα στους ανθρώπους και να βιώνεις τις στιγμές μοναξιάς σου με ηρεμία.
Να επιλέγεις.
Να ανασαίνεις.
Να μην τρομάζεις.
Ελευθερία είναι να πηγαίνεις όπου αγαπάς με αυτούς που αγαπάς. Να σέβεσαι. Να παρεκτρέπεσαι. Να επιτρέπεις. Να αποτρέπεις.
Ελευθερία είναι να γλύφεις με την άκρη της γλώσσας τα όρια σου και να νιώθεις το οξύ τους να σε διαπερνάει.
Να τα πατάς.
Να τα απορρίπτεις.
Να τα επαναπροσδιορίζεις.
Τράβηξε με μανία τις αλυσίδες. Και τις έσπασε. Σηκώθηκε πάνω και βγήκε έξω από το δωμάτιο. Ο δυνατός αέρας την έκανε να κλείσει τα μάτια της. Δεν σταμάτησε όμως. Οι αλυσίδες είχαν γίνει τώρα σκιές. Είχαν πάρει ανθρώπινη μορφή και στάθηκαν απέναντι της. Έπαιρναν φόρα και έπεφταν πάνω της προσπαθώντας να την σταματήσουν. Εκείνη όμως δεν έκανε πίσω. Για να αποκτήσει την ελευθερία της έπρεπε να τις αντιμετωπίσει όλες. Κάθε σκιά και ένα εμπόδιο. Ο φόβος, η ανάγκη, τα απωθημένα, οι ανασφάλειες. Όλα αυτά που την έκαναν φυγά και όχι πολεμίστρια.
Το χώμα παγωμένο. Οι πέτρες αιχμηρές.Τα γυμνά πόδια της μάτωναν σε κάθε βήμα. Δε σταματούσε όμως. Ήθελε να αποκτήσει την ελευθερία της και μόνο έτσι θα το κατάφερνε. Αν περνούσε το μεταίχμιο της αντίστασης Η δοκιμασία για το αν την αξίζει.
Και τα κατάφερε. Όλες οι σκιές έγιναν κομμάτια που τις σκόρπισε ο αέρας. Το ουρλιαχτό τους, της έσπαγε τα τύμπανα. Έφτασε στο χείλος του γκρεμού. Η αναπνοή της βαριά. Σταμάτησε.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Πίσω δεν έκανε. Για να βρεθεί άλλωστε εκεί που ήταν σημαίνει ότι το πέρασε. Αν έμενε εκεί θα παράμενε στάσιμη. Ένα πράγμα λοιπόν έμενε. Να πάρει φόρα και να προχωρήσει μπροστά.
Ελεύθερος είναι αυτός που προχωράει μπροστά και ξέρει ότι δε θα γκρεμοτσακιστεί.
Και αυτό έκανε. Δύο βήματα πίσω. Τόσο όσο…Έκλεισε τα μάτια και πήρε φόρα.
Ήταν ελεύθερη…….
Μην επικαλείστε το όνομα της επί ματαίω αν δεν έχετε σπάσει τα δεσμά σας……
photo © Vadim Stein