Ε ψιτ αναγνώστη! Να σου κάνω μια ερώτηση; Σου φαίνομαι για χθεσινή;;; Σου φαίνομαι για γυναίκα που δεν έχει ζήσει τα πάθη της, που δεν έχει κάνει ό,τι της κατέβασε η κούτρα της, που δεν πλάγιασε με όποιον μπρατσαρά έτυχε στο διάβα της; Ε, τότε τίι έπαθα η νεραϊδοκαμένη;;;
Τι; Δεν ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάω; Και δεν με ξέρεις κιόλας; Α ναι, σωστά.. ε άραξε να στα πω και που θα πάει, θα με μάθεις!
Που λες εγώ έχοντας περάσει τα άπειρα (θα στα πω εν ευθέτω χρόνο σιγά σιγά) ήμουν πλέον σίγουρη ότι δεν με επηρεάζουν γλύκες, αγκαλίτσες, τρυφεράδες και άλλα τέτοια χαζά και είχα καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν πιστεύω σε αγάπες και έρωτες, δεν πιστεύω σε όμορφες στιγμές, δεν πιστεύω σε όρκους και θυσίες, όλα στα μέτρα σου κομμένα και ραμμένα είχες …
Και πού πίστευες θα με ρωτήσεις. Ε, πίστευα στα ωραία τα κορμιά, σε άντρες με ανοιχτούς ώμους, μεγάλες πλάτες, θεληματικά πιγούνια, μεγάλα άκρα (πάνω, κάτω και μεσαία), σε όλα αυτά τα σοβαρά στοιχεία ενός ανθρώπου τέλος πάντων με τα οποία μπορείς να καταλάβεις αμέσως το ποιόν του. Και ποιο ποιόν εδώ που τα λέμε. Αφού το ξέρουμε εκ προοιμίου τι κουμάσι είναι ο άντρας: ο άντρας είναι μαλάκας!!! «ΟΛΟΙ οι άντρες είναι μαλάκες». Παιδιόθεν αυτό ξέρουμε, αυτό προτιμάμε. Ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω;
Και πορευόμενη λοιπόν με αυτόν τον θεμελιώδη νόμο της φύσης ξεκίνησα, πέρυσι θα ήτανε θαρρώ, να πάω διακοπές βάζοντας στόχο να τις περάσω με τον πρώτο αινιγματικό κούκλο που θα έπεφτε μπροστά μου κρατώντας την ιστιοσανίδα του. Ναι, αυτή την φορά ήθελα σέρφερ!
Και πήγα και γύρισα.. Όχι μόνη μου, αλλά ούτε και με τον σέρφερ που ακόμα θυμάμαι τις πλατάρες του καθώς ξεμάκραιναν στο ηλιοβασίλεμα. Και με ποιον γύρισα τότε; Ε, λοιπόν δεν θα το πιστέψεις! Βασικά κανείς δεν το πίστευε, ούτε ακόμα κι εγώ! Γιατί; Γιατί γύρισα αγκαλίτσες και φιλάκια με τον μοναδικό άντρα που καθώς πήγαινα στο νησί δεν τον είχα σκεφτεί καθόλου ερωτικά. Πώς να στο πω… μέχρι και για τον περιπτερά στο λιμάνι του Πειραιά είχα σκεφτεί κάτι… ε για αυτόν δεν είχα σκεφτεί ΤΙΠΟΤΑ!!!!!!!! Που αν το ήξεραν τα brasil μαγιουδάκια μου πως θα τα φόραγα για να καμωνόμουν για κορμάρα σε αυτόν, θα είχαν πηδήξει από την βαλίτσα και θα το είχαν σκάσει! Γιατί βρε παιδί μου αυτός, αν και δεν είναι και ο Κουασιμόδος, δεν είναι και ο άντρας που θα κωλοπάθεις και θα σου έρθει ντουβρουτσάς σαν τον πρωτοδείς. Που θα δεις τους ώμους του και θα φοβηθείς μήπως από την σκιά τους δεν μαυρίσεις. Που θα κοιτάς την αγέροχη κορμοστασιά του και θα ψάχνεις να βρεις σκάλα να ανέβεις για να τον φτάσεις. Και όμως για κάποιο περίεργο λόγο από όλους τους άντρες του νησιού, από όλους τους μαυρισμένους νταγλαράδες εγώ επέλεξα αυτόν, τον γνωστό και ως outsider!!!!
Και πως έγινε αυτό θα με ρωτήσεις και με το δίκιο σου αγαπητέ μου αναγνώστη. Η πρώτη απάντηση είναι «έλα μου ντε, μάλλον στραβώθηκα!!».
Στην αρχή το απέδιδα στο αλκοόλ. Πάει εσύ πίνεις και στον ύπνο σου, έλεγα. Μετά σκεφτόμουν ότι κάτι μου ρίχνει ο ίδιος στο ποτό μου. Κατόπιν άρχισα να πιστεύω ότι τα τσιγάρα που μου έστριβε δεν τα έλεγες και παραγωγής Παπαστράτου. Και όσο τα σκεφτόμουν όλο αυτά και τα επεξεργαζόμουν, τόσο πιο πολύ και αβίαστα συναντιόμασταν στο χώρο μου. Και όλο και πιο συχνά και όλο πιο πολύ, και όλο και πιο πολύ και όλο και κάθε μέρα…
Περπατάγαμε αγκαλιά , περνάγανε από δίπλα μου δίμετροι και γυρνούσα από την άλλη. Και όχι για να μην τρέξουν τα σάλια μου και με δει αυτός και νευριάσει, αλλά γιατί απλά είχαν πάψει να με νοιάζουν. Δεν μου έκαναν αίσθηση παιδάκι μου! Ο μόνος που με ενδιέφερε ήταν αυτός. Τι θα μου πει, πότε θα με πάρει τηλέφωνο, τι θα κάνουμε, πότε θα βρεθούμε, πότε θα χωθώ στην αγκαλιά του. Και μετά την επόμενη μέρα καθόμουν με τις ώρες και σκεφτόμουν τί ωραία που περάσαμε, τί καλά που βρεθήκαμε, τα γέλια μας, τις χαρές μας, τα σέα μας – τα μέα μας και πάμε και από την αρχή ξανά. Τέτοια ρομαντική ηλιθιότητα είχα να ζήσω από την Κάντυ Κάντυ!! Έλα Χριστέ και Παναγία μου! Ή είχα περάσει τύφο μικρή ή τον περνούσα τώρα!!!!
WHAT IS HAPPENING TO ME ????????!
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά είχα και όλο μου το σόι να μου λέει ότι εμείς δεν σε μεγαλώσαμε με δόξα και τιμή ως σαν την πριγκιπέσα για να είσαι με αυτόν… γιατί αυτός για όλους τους άλλους ήταν ό,τι φαινόταν αλλά για μένα ήταν ό,τι ήταν. Γιατί ό,τι ήταν, ήταν πολύ. Είχε μια προσωπικότητα ίση με 10 νταβραντωμένα με μεγάλα μπράτσα μανάρια. Και ήταν και η πιο μεγάλη καρδιά που είχα γνωρίσει και ο πιο αστείος και έξυπνος άνθρωπος και ο μόνος που με έκανε να γελάω τόσο, να γελάω και να ξαναγελάω… που σιγά μωρή, αυγά σου καθάριζε;;;
Βρε καλά το είχε πει το Μεριλινάκι: “ If you can make a woman laugh, you can make her do anything!” Aχ, πόσο δίκιο είχε η συγχωρημένη!
Και κάπου εκεί είδα το φως το αληθινό. Την λύση στον αέναο σχεσιακό προβληματισμό: κώλος ή άνθρωπος; Και τότε είδα την απάντηση μπροστά στα μάτια μου: Άνθρωπος βεβαίως βεβαίως!! Ο κώλος κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς πέφτει!!!!!
Αχ αγαπητέ αναγνώστη, τι και αν φτάσαμε όμως στην πηγή; Τελικώς δεν ήπιαμε! Η συγκεκριμένη ιστορία δεν είχε happy end… Γιατί ζώντας τον περισσότερο βίο σου κυνηγώντας την επιφάνεια δεν μπορείς να διαχειριστείς το βάθος. Και μη νομίζεις ότι είναι και εύκολο όταν βρεθεί το βάθος να μπορείς να ανταπεξέλθεις σωστά και ώριμα. Κι έτσι ως λάτρης του ωραίου κώλου, τα έκανα όλα κώλος και ησύχασα!!!!
Και μην με ρωτήσεις τί και πώς. Ξέρω ότι σε έχει φάει η περιέργεια, αλλά δεν μπορώ να στα δώσω και όλα στο πιάτο ακόμα δεν γνωριστήκαμε. Απλά κράτα ότι αυτή η ιστορία τελείωσε άδοξα, γιατί εγώ τα έκανα ακαθαρσίες (κοινώς σκατά) , ο καλός άνθρωπος τσίνισε και με το δίκιο του (καλός είπαμε κυρά μου ήταν, όχι μαλάκας!) και πήρε ο καθείς τον δρόμο που του πρέπει τον αγύριστο!!
This is the end my dear friend!
Αλλά μην πτοείσαι κολλητέ αναγνώστη, γιατί να ξέρεις πως δεν πτοούμαι εύκολα ούτε κι εγώ. Σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Και το μάθημα μου το πήρα αυτή τη φορά! Και ναι οκ, μπορεί και πάλι να έχω αποφασίσει για αυτό το καλοκαίρι να βρω ένα μαναράκι δίμετρο να απαλύνω τον πόνο μου κάτω από την ομπρέλα των στιβαρών του ώμων, αλλά τώρα πλέον ξέρω. Και έτσι όταν αποφασίσω να ταξιδέψω πιο σοβαρά (κάποια στιγμή στο άπειρο μέλλον) θα πάω με γνώμονα το τρίπτυχο Άνθρωπος – Κώλος – Κοιλιακοί, με αυτή την φορά και όχι με την αντίστροφη. Και αν λείπει και κάτι από τα δύο τελευταία, θα τον στείλουμε γυμναστήριο… τόσο απλό!!!
Υ.Γ. Όσο για σένα φίλη αναγνώστρια που αναρωτιέσαι κατά καιρούς πώς είναι αυτός με αυτή, ελπίζω πλέον να έχεις καταλάβει πως αυτός είναι με αυτή για αυτό που πραγματικά είναι αυτή. Οπότε μην βασανίζεις το μυαλουδάκι σου με τέτοιου είδους ανόητες απορίες και απλά αναρωτήσου όταν ξαναδείς ένα ζευγαράκι λίγο ανορθόδοξο της δικής σου αισθητικής, πόσες φορές έχει συμβεί να είναι κάποιος μαζί σου για αυτό που πραγματικά είσαι εσύ…
