Αν δεν είδατε ακόμα την νέα ταινία του Spielberg, το “The Post“, δείτε την. Δεν είναι κάτι φοβερό, τα δυο μεγάλα ονόματα που πρωταγωνιστούν, ε, είναι μεγάλα ονόματα και το κρατάνε. Αλλιώς είναι απλά ένας ύμνος στην ελευθεροτυπία. Η κορύφωση του έργου, εκεί που δάκρυσα, όταν η δημοσιογράφος λέει δυνατά σε όλη την εφημερίδα την απόφαση του δικαστηρίου. Τα αυτονόητα. Ότι κάποιος πρέπει να ελέγχει την εξουσία. Ότι το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης είναι θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας.
Τώρα σκεφτείτε το. Όχι σοβαρά. Σκεφτείτε το.
Σημαίνει ότι ακόμα κι αν σιχαίνεσαι την Χρυσή Αυγή, ακόμα κι αν είσαι σίγουρος ότι έχουν κάνει εγκλήματα, θα τους δώσεις βήμα λόγου. Κι όχι μόνο αυτό. Θα ακούσεις τα επιχειρήματά τους (αν έχουν) και θα απαντήσεις (αν μπορείς) επ’αυτών.
“Μα, μου, σου του…” Δεν έχει “μα”. Μαλάκα. Υποκριτή. Φασίστα. Που μας το παίζεις ευαίσθητος μέχρι να βρούμε τον κάλο. Κι ένας από τους καλύτερους είναι η παιδεραστία. Με την παραμικρή υποψία γύρω από αυτό το θέμα, μεταμορφώνονται όλοι σε δικαστές, εκτελεστές και χειρότερα.
“Ηλεκτρική καρέκλα! Α, εγώ γενικά δεν είμαι υπέρ της θανατικής ποινής, αλλά αυτούς αν τους βασανίζουμε.” Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι το τι έχεις στο μυαλό σου, τι λες και τι κάνεις είναι τρία τελείως διαφορετικά πράγματα. Το τι σκέφτεσαι δεν μπορεί να το ελέγξει κανείς, ούτε εσύ ο ίδιος. Το τι λες μπορείς κάπως να το μαντρώσεις αλλά είναι και θέμα ερμηνείας τι θα ακούσω ή τι νομίζω ότι άκουσα. Ανάλογα με την περίσταση, την ιστορική στιγμή και το τι κουβαλάω εγώ στο κεφάλι γύρω από τα αυτιά που σε άκουσαν. Για το τι κάνεις υπάρχουν νόμοι εφόσον επηρεάζεις άλλους. Μάθε να τα ξεχωρίζεις. Δεν είναι μόνο οι παιδεραστές. Ο καθένας έχει την αγαπημένη του εξαίρεση. Άλλοι λένε τα ίδια για τους εμπόρους ναρκωτικών. Αλλά το ίδιο κιόλας βράδυ μπορεί να πάνε σινεμά και να σου αναλύσουν πόσο σχετικά είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις ενός τρομοκράτη που υπέφερε από τους Αμερικανικούς βομβαρδισμούς και θεώρησε καλή ιδέα να ρίξει μια νταλίκα σε λαϊκή αγορά.
Το απογοητευτικό δεν είναι ότι τα λένε. Όλοι λέμε μπούρδες. Εγώ γράφω και πολλές δημοσίως πριν τις καλοσκεφτώ. Το απογοητευτικό είναι να μην κάνουμε διακρίσεις μεταξύ επιχειρημάτων και άποψης. Να πετάμε συναισθηματισμούς αντί απαντήσεων. Κι αυτό δικαίωμά του καθενός. Μπορεί να βουρκώνεις όποτε μιλάμε για ανθρώπους που σκοτώνουν με το αμάξι και φεύγουν επειδή έτσι πέθανε ο αδελφός σου. Ανθρώπινο και κατανοητό. Αλλά δεν είναι επιχείρημα.
Το ακόμα πιο απογοητευτικό είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ποτέ στην ζωή τους προφανώς δεν χρειάστηκε να μετατρέψουν την αοριστομπουρδολογία του καφενέ σε συγκεκριμένα και εφαρμόσιμα σχέδια στον αληθινό κόσμο. Σου λέει “θέλω να εξαφανιστεί η αδικία” σαν να γράφει σε λεύκωμα Β’ Γυμνασίου ή γκράφιτι. Σε μερικά άρθρα μου βάζω και αρίθμηση. Μπας και βοηθήσω να καταλάβουν ότι ένα κείμενο αποτελείται από μια σειρά επιχειρημάτων, ότι ψοφάω να μου απαντήσει κάποιος σε αυτά τα επιχειρήματα.
“Α, είσαι απόλυτος. Διαφωνώ.” Τελεία και παύλα.
Περαστικά μας….