Είναι δύσκολο για το μυαλό του καθενός να χωρέσει την εικόνα των 33.000 πουλιών μέσα σε ένα δωμάτιο. Δε χρειάζεται να το δείτε με τα μάτια σας, ούτε καν να κάνετε τον υπολογισμό, για να καταλάβετε ότι τα πράγματα είναι αρκετά στριμωγμένα εδώ. Στη λίστα με τις Οδηγίες για την Ευημερία των Ζώων, το Εθνικό Συμβούλιο Πουλερικών αναφέρει ότι η ενδεδειγμένη αναλογία αποθηκευτικού χώρου είναι 0,072 τετραγωνικά μέτρα για κάθε πουλί. Αυτό θεωρεί ως ευημερία ο κύριος οργανισμός εκπροσώπησης των πτηνοπαραγωγών, κάτι που δείχνει πόσο συντεχνιακές έχουν γίνει οι θεωρίες περί ευημερίας -και γιατί δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί τις σημάνσεις στις συσκευασίες των τροφίμων, παρά μόνο όταν προέρχονται από μια αξιόπιστη τρίτη πηγή.
Αξίζει να σταθούμε για λίγο σ’ αυτό το σημείο. Παρότι πολλά ζώα ζουν σε πολύ μικρότερο χώρο, ας υποθέσουμε ότι έχουν στη διάθεσή τους και τα 0,072 τετραγωνικά μέτρα. Προσπαθήστε να «φανταστείτε» το σκηνικό (κατά πάσα πιθανότητα δε θα δείτε ποτέ με τα μάτια σας το εσωτερικό ενός βιομηχανικού ορνιθοτροφείου, υπάρχουν όμως στο ίντερνετ αρκετές σχετικές φωτογραφίες, για την περίπτωση που η φαντασία σας χρειάζεται βοήθεια). Βρείτε ένα χαρτί Α4 του εκτυπωτή και φανταστείτε ένα πουλί,
σε πλήρη ανάπτυξη, σε σχήμα μπάλας ποδοσφαίρου με πόδια, να στέκεται πάνω του. Φανταστείτε 33.000 τέτοια παραλληλόγραμμα στη σειρά (τα κρεατοπαραγωγικά κοτόπουλα δε βρίσκονται ποτέ σε κλουβιά, ούτε σε διαφορετικά επίπεδα, το ένα πάνω στο άλλο). Κλείστε το σύνολο των παραλληλογράμμων μέσα σε τοίχους χωρίς παράθυρα και βάλτε από πάνω το ταβάνι. Προσθέστε αυτοματοποιημένα συστήματα χορήγησης τροφής (αναμεμιγμένης με φάρμακα), νερού, θέρμανσης και εξαερισμού.
Και πάμε τώρα στη διαδικασία εκτροφής.
Πρώτα απ’ όλα, βρείτε ένα κοτόπουλο που θα μεγαλώσει γρήγορα με τη λιγότερη δυνατή τροφή. Οι μύες και ο λιπώδης ιστός των σύγχρονων κρεατοπαραγωγικών πουλιών μεγαλώνουν πολύ πιο γρήγορα από τα οστά τους, προκαλώντας τους παραμορφώσεις και ασθένειες. Περίπου το 1-4% των πουλιών πεθαίνουν σφαδάζοντας από τους σπασμούς, λόγω του συνδρόμου αιφνίδιου θανάτου, μιας πάθησης σχεδόν ανύπαρκτης έξω από τις φάρμες-εργοστάσια. Μία αλλη πάθηση, ο ασκίτης, που γεννήθηκε επίσης εκεί, και στην οποία τα περιττά υγρά γεμίζουν τις κοιλότητες του σώματος, σκοτώνει ακόμη περισσότερα (5% του παγκόσμιου πληθυσμού πουλιών). Τρία στα τέσσερα κοτόπουλα θα αναπτύξουν κάποιο βαθμό δυσκολίας στο περπάτημα, ενώ ένα στα τέσσερα θα δυσκολεύεται τόσο πολύ να περπατήσει, που θα είναι εμφανές στον καθένα ότι πονάει.
Για τα κρεατοπαραγωγικά κοτόπουλα, αφήνετε τα φώτα ανοιχτά περίπου 24 ώρες το 24ωρο για την πρώτη εβδομάδα ζωής τους. Αυτό τα ενθαρρύνει να τρώνε περισσότερο. Στη συνέχεια, αρχίστε να σβήνετε για λίγο τα φώτα, αφήνοντάς τα για κανένα τετράωρο την ημέρα στο σκοτάδι -να κοιμηθούν όσο χρειάζεται ίσα-ίσα για να επιβιώσουν. Εννοείται ότι τα κοτόπουλα θα τρελαθούν αν αναγκαστούν να ζήσουν σε τόσο αφύσικες συνθήκες για καιρό -ο φωτισμός, το στρίμωγμα, το βάρος των παραμορφωμένων τους σωμάτων. Τουλάχιστον τα κρεατοπαραγωγικά κοτόπουλα σφάζονται συνήθως τη 42η μέρα της ζωής τους (ή, όλο και συχνότερα, την 39η), με αποτέλεσμα να μην έχουν προλάβει ακόμη να αναπτύξουν συστήματα κοινωνικής ιεραρχίας τα οποία θα τα έκαναν να τσακωθούν.
Περιττό να πούμε ότι το να στριμώχνει κανείς παραμορφωμένα, ντοπαρισμένα και υπερ-φορτισμένα πουλιά μέσα σε ένα πενταβρό- μικο δωμάτιο καλυμμένο με ακαθαρσίες δεν είναι ό,τι πιο υγιεινό. Πέρα από τις παραμορφώσεις, οι ζημιές στα μάτια, η τύφλωση, οι βακτηριακές ασθένειες των οστών, οι μετατοπισμένοι σπόνδυλοι, η παράλυση, οι εσωτερικές αιμορραγίες, η αναιμία, οι μετατοπισμένοι τένοντες, τα στραμπουληγμένα πόδια και οι λαιμοί, οι αναπνευστικές παθήσεις και τα αποδυναμωμένα ανοσοποιητικά αποτελούν συχνά και μακροχρόνια προβλήματα στις φάρμες-εργοστάσια. Οι επιστημονικές έρευνες και τα δημόσια αρχεία δείχνουν ότι σχεδόν όλα τα κοτόπουλα (πάνω από το 95%) προσβάλλονται από το κολοβακτηρίδιο Escherichia coli (κάτι που αποτελεί ένδειξη μόλυνσης από κόπρανα), ενώ το 39-75% όσων πωλούνται στα καταστήματα, παραμένουν μολυσμένα.
Περίπου το 8% των πουλιών μολύνονται από σαλμονέλα (το ποσοστό έχει μειωθεί σε σύγκριση με πριν από εφτά χρόνια, όταν τουλάχιστον ένα στα τέσσερα πουλιά ήταν μολυσμένο, φαινόμενο που, ωστόσο, παρατηρείται ακόμα σε ορισμένες φάρμες). Το 70-90% προσβάλλονται από ένα ακόμη ενδεχομένως θανάσιμο παθογόνο, το καμπυλοβακτήριο. Για την απομάκρυνση της γλίτσας, των οσμών και των βακτηρίων χρησιμοποιούνται συχνά λουτρά χλωρίνης.
Οι καταναλωτές μπορεί, φυσικά, να παρατηρήσουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τη γεύση που έχει το κοτόπουλο τους -πόσο νόστιμο μπορεί να είναι ένα ντοπαρισμένο, άρρωστο, μολυσμένο με κόπρανα ζώο;- όμως αυτό θα έχει πιθανότατα υποστεί ενέσεις (ή άλλες μεθόδους χορήγησης) «ζωμών» και αλατούχων διαλυμάτων, που σκοπό έχουν να του προσδώσουν την εμφάνιση, τη μυρωδιά και τη γεύση που πλέον πιστεύουμε ότι έχει ένα κοτόπουλο. Πρόσφατη έρευνα της έκδοσης Consumer Reports εντόπισε προϊόντα κοτόπουλου και γαλοπούλας -πολλά από αυτά με σήμανση «φυσικό»- «παραφουσκωμένα με ζωμούς, ενισχυτικά γεύσης ή νερό, σε ποσότητα ίση με το 10-30% του βάρους τους».
(Απόσπασμα από το βιβλίο “τρώγοντας ζώα” του Τζ.Σάφραν Φοερ – ένα άλλο με τίτλο “γιατί λοιπόν δεν τρώμε σκύλους ; ” , μπορείτε να διαβάσετε εδώ.)
