Ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι παίζουν στον κήπο ενός σπιτιού. Το αγοράκι φέρεται αρκετά προστατευτικά προς τη φίλη του, μοιράζονται τα παιχνίδια τους, της δείχνει πράγματα που εκείνη δεν ξέρει γιατί είναι λίγο μεγαλύτερος και εκείνη τον κοιτάζει με θαυμασμό. Έχει βαρεθεί να παίζει συνέχεια με κούκλες και κουκλόσπιτα, θέλει κάτι πιο περιπετειώδες, θέλει κάστρα και πλοία, πειρατές και ινδιάνους που κάνουν πόλεμο και είναι δυνατοί! Αυτοκίνητα που τρέχουν και μηχανές που αναποδογυρίζουν με θόρυβο!
Αν αυτό μεταφερθεί στην ενήλικη ζωή, το κορίτσι και το αγόρι μπορούν άραγε να είναι δύο καλοί φίλοι; Να «παίζουν» και να μιλούν ανέμελα χωρίς ποτέ να υπάρξει κάτι περισσότερο από φιλία μεταξύ τους; Υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, σύμφωνα με εμπεριστατωμένες μελέτες* και δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε σίγουροι.
Οι γυναίκες από την Αφροδίτη και οι Άντρες από τον Άρη έχουν πάντα στοιχεία που αλληλοσυμπληρώνονται, πάντα ο ένας θαυμάζει αυτό που του λείπει στον άλλο και ας μην το καταλαβαίνουν και ας τους προκαλεί θυμό και ένταση η μεταξύ τους διαφορά απόψεων και στάσης ζωής. Και καμιά φορά, όταν μέσα από τη φιλία, έρχεσαι πολύ κοντά, μπορεί να μπερδευτείς και οι ρόλοι του παιχνιδιού να αλλάξουν. Δεν είμαστε πια τα αθώα παιδάκια που παίζουν ανέμελα σε ένα κήπο, είμαστε ενήλικες που επενδύουμε σε σχέσεις, φιλικές και άλλες, και τα συναισθήματα δεν είναι πάντα τόσο ξεκάθαρα.
Συνήθως, οι γυναίκες καλύπτονται σε μεγάλο βαθμό από τις φίλες τους και οι άντρες αντίστοιχα από τους φίλους (τα φιλαράκια) με τους οποίους μιλάνε την ίδια γλώσσα και εκπέμπουν στα ίδια μήκη κύματος. Δεν αναζητούν φιλίες στο άλλο στρατόπεδο, γιατί σπάνια καταλαβαίνουν τις ανάγκες τους οι απέναντι, οι άλλοι. Και σπάνια ανοίγονται, όπως στους “ομοϊδεάτες” τού ίδιου φύλου.
Κι όμως κάποιες φορές συμβαίνει. Και όσο πιο έντονη είναι αυτή η σχέση, τόσο πιο πολύ μας κάνει εντύπωση.
Όπως λέει με μεγάλη σιγουριά ο Νίτσε «Η προϋπόθεση για να υπάρξει φιλία ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα είναι μια κάποια φυσική αντιπάθεια», κοινώς να μην υπάρχει ερωτική χημεία.
Ίσως εκεί να βρίσκεται το κλειδί, στη φράση αυτή του σημαντικού φιλοσόφου που κάποτε έκλαψε για μια γυναίκα (έστω και μυθιστορηματικά). Είναι καλό να επιλέγουμε τους φίλους μας του αντίθετου φύλου με κριτήριο τη φυσική αντιπάθεια, την έλλειψη ερωτικής χημείας. Σε όσες σχέσεις υπάρχει πνευματική και ψυχική σύμπνοια μόνο, αλλά όχι κάτι περισσότερο, το φύλο δεν έχει καμία σημασία, οι άνθρωποι μπορούν να βρουν τον τέλειο και πιο αγαπημένο φίλο τους. Είτε είναι άντρας είτε γυναίκα δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο.
Και όλα τότε γίνονται όμορφα και ανέμελα, όπως ένα παιδικό και αθώο παιχνίδι στον κήπο ενός σπιτιού.
