Βρισκόμουν στο τράμ και σαν φύτουλας της πληροφορίας, διάβαζα στο τηλέφωνο ένα άρθρο περί του μισθολογικού χάσματος ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες στην Ευρώπη, την ώρα που ανέβηκαν τέσσερα δροσερά κορίτσια γύρω στα δεκαεπτά. Τα κορίτσια συνέχισαν τη συζήτηση, που φαίνεται πως είχαν ξεκινήσει πριν ανέβουν στο τραμ. Το θέμα ήταν γκομενικό, ως όφειλε.
Τα κορίτσια φαίνονταν να γνωρίζουν πολύ καλά το θέμα της σχέσης των φύλων. Ενώ έπεφταν κάποιες διαφωνίες στα καθίσματα κατάλαβα πως υπόβοσκε κάποιος ανταγωνισμός για το ίδιο αρσενικό. Είχαμε φτάσει νομίζω στη στάση Συγγρού-Φιξ, όταν η μία της παρέας είπε με στόμφο κάτι περί σχέσεων και φάνηκε πως ήταν μάστορας στο «σχεσιλίκι», διότι οι άλλες την κοίταξαν με δέος και σταμάτησαν τη συζήτηση, σαν να είχε λήξει το ζήτημα και να είχε ήδη προκύψει σεβαστό συμπέρασμα.
Το να μιλούν τα κορίτσια για σχέσεις και τα αγόρια για ποδόσφαιρο θεωρείτε κάτι απολύτως φυσιολογικό , μάλιστα με το να υπογραμμίζουμε αυτή τη θεώρηση μπορεί κάποιος να μας πει και οπισθοδρομικούς, Θεός φυλάξοι. Και είμαστε τόσο politically correct που άμα βγει κάποιος και ζητήσει να εξαιρούνται οι γυναίκες από την πολιτική για παράδειγμα, θα συμφωνήσουμε όλοι πως είναι μεγάλος καραγκιόζης.
Εδώ σου λέει κάναμε μεγάλη επανάσταση προσπαθώντας να αυξήσουμε το ποσοστό των γυναικών, που συμμετέχουν στην πολιτική ή στην ηγεσία των επιχειρήσεων, λες και οι γυναίκες δεν διαθέτουν εξ ορισμού την απαραίτητη ευφυΐα ή τα ηθικά στάνταρτς για να αναλάβουν τέτοιες θέσεις ευθύνης χωρίς να χρειάζεται να επαναστατήσουν για αυτό ή να νομοθετήσουμε υπέρ του ποσοστού συμμετοχής τους στα κοινωνικά αξιώματα.
Στη χώρα μας , στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, σε σύνολο 300 βουλευτών, 63 βουλευτές ήταν γυναίκες, ποσοστό περίπου 21%, πολύ καλό νούμερο αν αναλογιστεί κανείς εκείνο του 1996 , όπου οι γυναίκες βουλευτές ήταν μόλις 19. Περίπου το ίδιο ποσοστό ισχύει και στην Ευρώπη. Ευχαριστούμε για τα κοκαλάκια, αγόρια.
Το να πούμε επιπλέον πως οι γυναίκες πρέπει να παίρνουν μικρότερο μισθό από τους άντρες είναι όχι μόνο οπισθοδρομικό αλλά αξίζει νταλίκες σάπιες ντομάτες στο κεφάλι εκείνου που θα το πει . Τα στοιχεία όμως μιλούν από μόνα τους κόντρα σε ό,τι πιστεύουμε πως γίνεται στην πραγματικότητα. Τα στερεότυπα καλά κρατούν.
Το μισθολογικό χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών εργαζομένων στην Ευρώπη, λέει η Eurostat, κυμαίνεται από 2% στη Σλοβενία έως 27% στην Εσθονία. Για την Ευρωπαϊκή οικονομία στο σύνολό της, οι ακαθάριστες ωριαίες αποδοχές των γυναικών ήταν κατά μέσο όρο 16% χαμηλότερες από αυτές των ανδρών για το 2011. Καθόλου καλά.
Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα ούτε πέρα από το αυλάκι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όλες μαζί οι δέκα υψηλότερα αμειβόμενες γυναίκες CEOs έβγαλαν σχεδόν 190 εκατομμύρια δολάρια συνολικές αποδοχές για το 2012, σύμφωνα με στοιχεία από το FindtheCompany, ένα σάιτ που συγκεντρώνει πληροφορίες σχετικά με περισσότερες από 20 εκατομμύρια επιχειρήσεις στις Η.Π.Α. Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο μεγάλη είναι η διαφορά στους μισθούς. Φυσικά αυτό το ποσό είναι πολύ μακριά από τα 609 εκατομμύρια δολάρια που κέρδισαν οι δέκα υψηλότερα αμειβόμενοι άνδρες CEOs.
Κι όμως είναι εντελώς αποδεκτό οι γυναίκες να αμείβονται κατά 400 εκατομμύρια δολάρια λιγότερα από τους άντρες συναδέλφους τους , για την ίδια δουλειά. Δεν μου φαίνεται καθόλου τολμηρό να πω , πως η κουλτούρα μας σήμερα, παρά τη φαινομενική της πρόοδο, συνεχίζει να βλέπει τη γυναίκα σαν ένα ευαίσθητο πράσινο μαρούλι με μυαλό ροζ κουνέλας που το μόνο που θα έπρεπε κατά βάθος να την ενδιαφέρει είναι η «σχεσηστική» . Ακόμα και τα πιο έξυπνα από όλα τα κορίτσια , αυτά που προεδρεύουν στις πιο μεγάλες επιχειρήσεις του πλανήτη δεν έχουν καταφέρει να ισοφαρίσουν το μισθό τους με εκείνον των αντρών συναδέλφων τους. Γιατί;
Η απάντηση είναι δύσκολο να δοθεί. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως δεν έχει υπάρξει χειρότερος ρατσισμός σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας από εκείνον κατά των γυναικών. Η διάκριση με βάση το φύλο ξεπερνά κάθε προηγούμενη διάκριση, φυλετική, γενετική, εθνολογική, οικονομική ή όποιου άλλου είδους διάκριση μπορείς να φανταστείς. Παρά το γεγονός πως υπάρχουν διάφορες θεωρίες για αυτή την εξέλιξη, οι επιστήμονες από όσο μαθαίνω -κι έψαξα πολύ- δεν ξέρουν για ποιο λόγο ακριβώς τα πράγματα έχουν οδηγηθεί σε αυτό το δρόμο.
Είναι όμως η μοναδική διάκριση την αλυσίδα της οποίας τροφοδοτούμε διαρκώς από μόνες μας μέσω των ομοφύλων μας , από το πρώτο ροζ ζιπουνάκι μέχρι το πρώτο μας γυναικείο πάνελ περί γκομενικής. Όσο τα κορίτσια συνεχίζουν να στρογγυλοκάθονται πάνω σε ροζ συννεφάκια περιμένοντας τον πρίγκιπα, ο πρίγκιπας έχει παντελονιάσει όλα τα φράγκα κι εμείς αναπαράγουμε τα στερεότυπα συσσωρεύοντας στα πατώματα των κοριτσίστικων δωματίων μας αναμαλλιασμένες κούκλες Barbie που σφάζονται στα τραμ για το ποια θα καταφέρει να κατακτήσει τον μπάρμπα Τζον-Τζον.
Κι αυτός με τον παρά του γ@μεί και την κυρά του. Κατάλαβες τώρα τι κρύβει ο Τζον-Τζον στο παντελόνι του;
