Απόσπασμα από το “φως των σοφών της Ελλάδος” όπου μετά από σελίδες επί σελίδων με αρλούμπες, ο μεγάλος αυτός συγγραφέας βάζει σε τάξη τα πράγματα: (Εγώ παλιότερα έκανα άλλες αναλύσεις περί αντιμετώπισης της θρησκείας στην αρχαία Ελλάδα, αλλά μπροστά σε τέτοιο αριστούργημα τι να πω τώρα;)
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την πιστοποίηση του σχεδόν ταυτόσημου της ηθικής που απορέει από την αρχαία ελληνική γραμματεία και το ευαγγέλιο. Θα πει κανείς αν όλη αυτή την ηθική οι Έλληνες την διέδοσαν με τον τρόπο ζωής τους στις κτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου τότε τι χρειαζόταν ο Χριστός; Αυτή και αν είναι αφελής σκέψη. Ας δούμε μαζί τα παρακάτωσυμπεράσματα:
1. Τα ψήγματα χρυσού της αρχαίας ελληνικής γραμματείας δεν αποτελούν μια ενιαία διδασκαλία, αλλά αντλήθηκαν από διαφόρους φιλοσόφους και άλλους φωτισμένους άνδρες.
2. Αν κάποιος διαβάσει το κατά Ματθαίον για παράδειγμα ευαγγέλιο παίρνει όλες αυτές τις γνώσεις της αλήθειας του Χριστού συγκεντρωμένες, ενώ πρέπει να διαβάσει χιλιάδες σελίδων από την αρχαία ελληνική γραμματεία για να συναντήσει τις παραπάνω απόψεις και επιπλέον θα πρέπει να έχει «θεία φώτιση» για να απορρίψει εκείνα τα τμήματα που «δεν οδηγούν στην αλήθεια» του Χριστού. Υπόψη ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε μόνο μια θρησκεία, ούτε ένα ενιαίο λατρευτικό τυπικό ανά τους αιώνες. Υπήρχαν και είναι γραμμένες μέσα στην αρχαία ελληνική γραμματεία απόψεις, όπως για παράδειγμα το ότι ο κόσμος έγινε μόνος του από το χάος και το τίποτε, που έρχονται σε πλήρη διαφωνία με τα «ψήγματα πνευματικού χρυσού» στα οποία αναφερθήκαμε πριν. Γι’αυτό επαναλαμβάνουμε ότι χωρίς την θεϊκή απλότητα της διδασκαλίας και του «δια του βίου Του» παραδείγματος του Χριστού, δε θα είχαμε καθαρή εικόνα του «καλού καγαθού».
3. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν ορθολογιστές και με την λογική τους κατέληξαν στα παραπάνω ορθά συμπεράσματα,
Ο ορθολογιστικός (τεχνοκρατικός) όμως λόγος δε «μιλάει» στις καρδιές των ανθρώπων όπως μίλησε ο Ιησούς Χριστός.
4. Χωρίς την έγκριση του Θεού. τίποτε δε συμβαίνει. Έτσι ο Θεός «επέτρεψε» να διαδοθούν αυτά τα ψήγματα του
πνευματικού χρυσού των Ελλήνων από το Γιβραλτάρ ως τις Ινδίες, ώστε να οργωθεί το πνευματικό χο>ράφι και να έρθει
μετά ο Μέγας Σπορέας, Κύριος ημών Ιησούς Χριστός για να σπείρει το λόγο της ελπίδας.
5. Ο Χριστός με το λόγο και το παράδειγμα του έδειξε πως πρέπει να ζούμε, δίνοντας το «τέλειο» παράδειγμα.
6. Ο Χριστός όντας θεάνθρωπος και υιός θεού (κανείς άλλος δε δήλωσε τίποτε παρόμοιο, ούτε αρχαίος Έλληνας, ούτε ο
Μωάμεθ, ούτε ο Βούδας κτλ) μπόρεσε να ενώσει τα πριν διεστώτα με την απόλυτη υπακοή του έως θανάτου στον
Πατέρα Του και έτσι να μπει πρόδρομος στον παράδεισο από όπου είχε εκδιωχθεί ο Αδάμ, Το κεντρικό νόημα
δηλαδή της Σταυρικής θυσίας του Χριστού είναι η ύψιστη σημασία της υπακοής την οποία ο Αδάμ δεν έκανε και
χάσαμε τον παράδεισο,
7. Η ηθική που απορρέει από την αρχαία ελληνική γραμματεία (που έχει τουλάχιστον φθάσει στα χέρια μας) φαίνεται να είναι σαφώς ανώτερη αυτής που ακολουθούσαν οι Ιουδαίοι, και την βλέπουμε μέσα στο ιστορικό μέρος της Παλαιάς Διαθήκης. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν συμπλέουμε με τις όποιες αποφάσεις της ιεράς συνόδου της εκκλησίας της Ελλάδος που αφορούν την Παλαιά Διαθήκη.
8. Η κοσμοθεωρία και οι περί Θεού απόψεις των Ελλήνων της κλασσικής εποχής προσομοιάζουν με αυτές της ορθοδοξίας.
9. Ο Θεός ευδόκησε να χρησιμοποιήσει ο Χριστιανισμός όρους και έννοιες της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας και φιλοσοφίας,
10.0 χριστιανισμός δε μοιάζει καθόλου με την Ιουδαϊκή θρησκεία, αφού τα κυριότερα πιστεύω τα διέλυσε και τα απέρριψε ο ίδιος ο Χριστός. Μην ξεχνούμε ότι μεταξύ των πρώτων χριστιανών υπήρχαν εβραίοι, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι πρώτοι χριστιανοί ήταν αναγκαστικά Έλληνες και ελληνίζοντες, αφού ο Χριστός δίδαξε κυρίως στη Γαλιλαία που ήταν ελληνική και ελληνίζουσα περιοχή. Στο κάτω κάτω το Χριστό τον σκότωσαν οι θεοκτόνοι
εβραίοι (Α’Θεσσ. β’15-16) με αρχηγούς τους τότε Ραβίνους της εποχής, που εκπροσωπούσαν το κύριο δόγμα της σύγχρονης «σκοτεινής πλευράς του σιωνισμού», που είναι η επικράτηση των Ιουδαίων σε όλο τον κόσμο και η υποδούλωση όλων των λαών σ’ αυτούς. Αυτοί περίμεναν και περιμένουν ένα Μεσσία — άνθρωπο που θα τους κάνει κοσμοκράτορες σ’αυτόν τον κόσμο για να εκπληρωθεί η «εμπορική συμφωνία» που νομίζουν ότι έχουν κλείσει με το Θεό. Ο Χριστός δήλωσε «η εμή η βασιλεία ουκ έστι του κόσμου τούτου» και τον σκότωσαν,
11. Ό χριστιανισμός στο τυπικό και λατρευτικό του μέρος θυμίζει περισσότερο την αρχαία ελληνική θρησκεία, παρά
τον Ιουδαϊσμό. Ύπαρξη ναών, μυστηρίων, σταυρός, κοινωνία, νηπιοβαπτισμός με ταυτόχρονο προσδιορισμό
του ονόματος, γιορτές το χειμώνα (Χριστούγεννα) και την άνοιξη (Ανάσταση). Εδώ προσοχή, οι χριστιανοί
γιορτάζουμε την Ανάσταση του Σωτήρος (Λαμπρή) και όχι το Πάσχα (πέρασμα) που είναι εβραϊκή γιορτή.
12. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν ειδωλολάτρες ή πολυθεϊστες. Δεν πίστευαν σε ξόανα σε αγάλματα και χρυσά μοσχάρια. Πίστευαν σε ένα Θεό, τον οποίον ομολογούσαν ότι μπορούσαν να αντιληφθούν και ο οποίος δε φαίνεται τους αποκαλύφθηκε παρά μόνο με την έλευση του Χριστού.
13.Όλα τα παραπάνω ήταν αυτονόητο να οδηγήσουν τους Έλληνες στο να έχουν σαν ύψιστες έννοιες αυτές της ελευθερίας, του πνεύματος της δικαιοσύνης και της πατρίδας σε αντίθεση με τις ψευδεπίγραφες αρχές του σιωνισμού που είναι η ελευθερία (μέχρι εκεί που επιτρέπει ο νόμος), η ισότητα και η αδελφοσύνη.
14.Όσον αφορά τις παραπομπές στα λεγόμενα απόκρυφα ευαγγέλια και κείμενα να πούμε τα εξής: Τα απόκρυφα της Καινής Διαθήκης προήλθαν από την επιθυμία διαφόρων χριστιανών συγγραφέων να καλύψουν με «φανταστικά» επεισόδια όσα κενά δημιουργούνται στην ιστορία του Ιησού και των Αποστόλων από τα κανονικά βιβλία, είτε από προσπάθεια των αιρετικών να διαδώσουν τις ιδέες τους. Τα βιβλία αυτά δε θεωρούνται «θεόπνευστα» και οι διηγήσεις τους δεν οδηγούν σε μετάνοια και σωτηρία. Οι Ωριγένης, Ιερονυμος και Αυγουστίνος δεν αποκλείουν και γνήσια
λόγια διασκορπισμένα μέσα στα κείμενα αυτά τα οποία όμως δεν προσθέτουν τίποτα όσον αφορά το Χριστό μας αφού όλα τα ουσιώδη περιλαμβάνονται ήδη στην Καινή διαθήκη. Τα ιστορικά στοιχεία που μας δίνουν όμως είναι σημαντικά και χρήζουν μελέτης.
15, Τα ψήγματα χρυσού που υπάρχουν στην αρχαία Ελληνική Γραμματεία δεν οδηγούν στη μετάνοια και τη σωτηρία που
έρχεται μόνο από την εφαρμογή του Αγίου Ευαγγελίου, την ταπείνωση και την εν Χριστώ μετάνοια.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Λιακόπουλου “το φως των σοφών” ή κάτι τέτοιο. Αν δεν κάνατε αρκετούς κοιλιακούς από το απόσπασμα, πηγαίνετε στο βιβλιοπωλείο του!
