Είναι αυτό που λέμε “καλτ” μορφή. Γνωστός και αγαπητός σε όλα τα Βόρεια Προάστια. Με την χαρακτηριστική φωνή του αλλά ποτέ ενοχλητικός. Αναρωτιέμαι αν θα του κάνουν μεγάλη κηδεία σαν τον Χρήστο Λιάτη στο Κολωνάκι.
Μπαίνει σχεδόν κάθε μέρα από την πίσω πόρτα στο μαγαζί και έχει κάποιο θέμα συζήτησης έτοιμο. Τον καιρό, αν έχουν απεργία τα τραίνα… Πάντα με το χαμόγελο στα καλοσυνάτα μάτια του.
Ε, και φεύγοντας ανοίγει διακριτικά ένα από τα σεντούκια με τις σοκολάτες ή τις καραμέλες και παίρνει κατιτίς. Δύσκολη δουλειά το ξεποδάριασμα του μεροκάματου στην ηλικία του.
.
“Κι είπα από μέσα μου: Είμαι ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά κι αγγέλους.
Το λεω για να τ΄ ακούν οι νέοι, και να σκορπίσουν τα λαχεία τους κι αυτοί, όπου μπορέσουν κι όπου βρουν. Να μην τ΄ αφήσουν κέρδος στους πολλούς. Έτσι τουλάχιστον, θα κατακτήσουμε τη δυνατότητα να μας φοβούνται. Ποιους; Εμάς, τους ποιητές.
Μια και δεν είναι δυνατό να μας εντάξουν στα συρτάρια τους, σ΄ ό,τι μπορούν να ελέγξουνε και να προβλέψουν οι ανερχόμενοι πολλοί. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να δεχτούμε φάκελο, κατάταξη, τάξη κι αριθμό. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να ενταχθούμε στις ομάδες αυτών που όταν κοιμούνται, τα χέρια τους είναι από μέσα ή απ΄ έξω από το πάπλωμα.
Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού…”
Μάνος Χατζιδάκις
Δεν φταίω εγώ - αυτοί τα αραδιάζουν έτσι ονειρικά!
Κι αποφασίζω ευθύς την πιο μεγάλη μου πράξη. Σκόρπισα τα λαχεία μου στους γαλαξίες και στο άπειρο. Έτσι δεν θά ΄ναι δυνατό κανείς να ξαναδημιουργήσει, να πράξει το καλό -που λεν- ή το κακό. Σπατάλη η απόφασή μου, μα ο κόσμος πάει για να χαθεί.
