Λαϊκό στιλ – Στιλ για τις μάζες

Το δημοσιογραφικό γράψιμο περιορίζεται από το χαρακτήρα του: είναι γραφή για ένα «μαζικό» μέσο επικοινωνίας. Μια είδηση ή ένα άρθρο σ’ ένα περιοδικό δεν γράφεται με την ελπίδα ότι θα φτάσει στα δέκα εκατομ­μύρια των κατοίκων της Ελλάδας! Γράφεται όμως για να φτάσει σ’ ένα σημαντικό ποσοστό αυτού του πληθυσμού. Ένα είδος δημοσιογραφίας αναζητεί, ειλικρινά, πολύ μεγάλο κοινό – τα εθνικά δίκτυα ραδιοτηλεόρα­σης, οι διαφημίσεις και ορισμένα περιοδικά.   Κανένα δεν σχεδιάστηκε για ένα «σετ» ματιών και για ένα μικρό ποσοστό κάποιων ομάδων. Αυτό σημαίνει διπλή έμφαση στα βασικά στοιχεία: απλότητα, καθαρότητα, ευθύτητα.

Όσο μεγαλύτερο είναι το κοινό τόσο περισσότερο πρέπει να ακολου­θούμε αυτούς τους κανόνες.

Αλλά, η ανικανότητα ή η τσαπατσουλιά ορισμένων δημοσιογράφων, και όταν ακόμη προσπαθούν να ακολουθήσουν αυτούς τους κανόνες, μπορεί να δώσει άκομψα και υπεραπλουστευμένα προϊόντα τα οποία οι κριτικοί της δημοσιογραφίας κοροϊδεύουν. Τα προϊόντα τους προσθέτουν στη, λατρεία του πιο χαμηλού γούστου. Το ψάξιμο για την απλότητα δεν πρέπει να οδηγεί στο ρηχό ή το χαώδες, στην απουσία ακρίβειας. Η δημοσιογραφική γραφή απευθύνεται σε μεγάλο αναγνωστικό κοινό, όταν έχει συγκεκριμένο ύφος, τεχνικό και πολλές φορές καλλιτεχνικό σχεδια­σμό, και επιλέγει τις λέξεις και τα γεγονότα που ενδιαφέρουν όσο το δυνατό περισσότερα άτομα.

Ο συγγραφέας αυτού του είδους της δημοσιογραφικής «πρόζας» σέβε­ται το κοινό και έχει στόχο να το υπηρετήσει. Ενα από τα πιο κενοφανή «κλισέ» είναι ότι «η πνευματική ηλικία» του μέσου πολίτη είναι 14 ετών! Τι βάρος έχουν τέτοιες κενές αναφορές είναι ένα περίπλοκο ζήτημα. Δεν είναι απλός και συγκεκριμένος αφορισμός, όπως τον θέλουν οι υποστηρι­κτές του. Όπως ακριβώς το έθεσε ο H.L, Mencken με την καυστική παρατήρησή του ότι «κανένας δεν κέρδισε με την υποτίμηση της λαϊκής εξυπνάδας.”