Η Νατάσα Ράγιου μιλάει στο Kiss My Grass και στην Ειρήνη Νίκαρη
“Το κεφάλαιο δημοσιογραφία δεν έχει κλείσει για μένα.” αποκαλύπτει η Νατάσα Ράγιου μιλώντας στο kissmygrass.gr
Η πρώην βουλευτής και δημοσιογράφος βλέπει τα πράγματα με αισιοδοξία. Ωστόσο, δηλώνει μάλλον καλά, που δεν είναι σε αυτήν τη Βουλή.
Ως πολιτικός και πρώην βουλευτής βλέπετε φως στο τούνελ, όπως τονίζει ο Σαμαράς με κάθε ευκαιρία;
Υπάρχει λόγος να είμαστε αισιόδοξοι;
Η αισιοδοξία είναι μονόδρομος. Αυτό ήταν πάντα οδηγός στη ζωή μου, αυτό πιστεύω και τώρα που η Ελλάδα δοκιμάζεται. Αν χάσουμε την αισιοδοξία – όση μας έχει μείνει- και το χαμόγελο, είμαστε χαμένοι. Σ’ ένα τούνελ, κάποιοι απέναντι, βλέπουν μονίμως το τρένο να έρχεται να τους ισοπεδώσει. Κάποιοι άλλοι, το φως. Γενικά πιστεύω ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε απαισιόδοξους και αισιόδοξους. Κι όπως λέει ένας φίλος μου, οι απαισιόδοξοι έχουν δίκιο, όμως οι αισιόδοξοι θα αλλάξουν τα πράγματα…
Θεωρώ ότι ο Σαμαράς οφείλει , πρώτος απ όλους να είναι αισιόδοξος. Και είναι. Έναν απαισιόδοξο ηγέτη δεν θα τον ήθελα. Ο κάθε πρωθυπουργός που θα αναλάμβανε τα ηνία της χώρας σε μια τέτοια περίοδο θα όφειλε να είναι και πρακτικά αισιόδοξος , όχι μόνο στα λόγια. Πιστεύω πως, δεδομένων των συνθηκών, κάνει ό,τι μπορεί. Είναι βέβαια στο χέρι του περισσότερο και λιγότερο στο δικό μας να έρθει αυτό το φως, επιτέλους . Εμείς, προς το παρόν, μετράμε τις αντοχές μας.
Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο βασικότερος λόγος που φτάσαμε ως εδώ;
Το να σας πω ότι φταίει το ΠΑΣΟΚ και τα χρόνια διακυβέρνησης από το ‘81 και μετά που άρχισαν να υποθηκεύουν την Ελλάδα , αργά και σταθερά μ’ ένα περιτύλιγμα ψεύτικης και δανεικής ευημερίας , είναι πολύ εύκολο και πολύ αντιπολιτευτικό, αλλά τι να κάνουμε που είναι ιστορική αλήθεια;
Βεβαίως, αποδίδω ευθύνες και στις επόμενες κυβερνήσεις για πράγματα που έκαναν ή δεν έκαναν. Δηλαδή, αν το ΠΑΣΟΚ έχει το μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτά που έγιναν κάτω από τις οδηγίες του, η ΝΔ έχει επίσης για αυτά που δεν έγιναν από έλλειψη χρόνου, προβλήματα συντονισμού, ατολμία ή χίλιους δυο λόγους.
Όμως το ότι στις δεκαετίες ‘80 και ‘90 οι ρεμούλες, η λαμογιά και η ασυδοσία είχαν χτυπήσει κόκκινο και μετέτρεψαν τη χώρα σε ξέφραγο αμπέλι και τους περισσότερους πολίτες σε βολεμένους, απαθείς και αποχαυνωμένους θεατές της ίδιας τους της καταστροφής, είναι γεγονός που δεν αμφισβητείται. Εμείς, ο κόσμος, δεν είμαστε αμέτοχοι. Είμαστε υπεύθυνοι για τα κόμματα και τους ανθρώπους που ψηφίζουμε διαχρονικά, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα ή βλακώδη αδιαφορία.
Υπεύθυνοι που ανεχτήκαμε, που βολευτήκαμε, που σιωπήσαμε , που δεν αντιδράσαμε, που δεν ήμασταν άξιοι να ξεχωρίσουμε την ήρα απ’ το στάρι στο πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Νιώθετε χαρούμενη που δεν συμμετέχετε σε αυτή την Βουλή;
Να σας πω την αλήθεια , μετά το 2009 που ήμουν βουλευτής – και τη θεωρώ την τελευταία «αξιοπρεπή» χρονιά για να είναι κανείς βουλευτής – μάλλον νοιώθω καλά που δεν είμαι σήμερα στη Βουλή, με την εικόνα που υπάρχει εκεί μέσα κι εδώ έξω. Από την άλλη, δεν μπορώ να είμαι χαρούμενη μ’ αυτά που βλέπω, τα αίσχη και τις ακρότητες , γιατί με αφορούν, όλους μας αφορούν. Είναι η εικόνα της Ελλάδας και δεν μας τιμά, δεν τιμά την ιστορία μας.
Το κεφάλαιο πολιτική έχει κλείσει οριστικά; Υπάρχει ενδεχόμενο ενασχόλησης με την τοπική αυτοδιοίκηση, με δεδομένο ότι ζείτε μόνιμα στην Πάτρα;
Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια και οι βαρύγδουπες δηλώσεις κυρίως γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Αυτή τη στιγμή που τα πράγματα είναι τόσο ρευστά γύρω μας και ο περισσότερος κόσμος πασχίζει να επιβιώσει, κρατάω μια επιφυλακτική στάση αναμονής.
Τίποτα δεν κλείνει οριστικά μέχρι να … κλείσει. Άλλωστε, η λέξη «οριστικά» όπως το «ποτέ» και το «πάντα» είναι αστείες και ξεχειλίζουν ματαιότητα όταν τις χρησιμοποιούν οι άνθρωποι. Δεν γνωρίζω τι με περιμένει και τι θα γίνει.
Προς το παρόν, διατηρώ το πολιτικό μου γραφείο παρακολουθώ, καταγράφω και βοηθάω όπου και όπως μπορώ, σε όλα τα επίπεδα . Το μέλλον άδηλον, ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες …
Ο ρόλος της σημερινής γυναίκας ποιος μπορεί να είναι, τώρα που η οικονομική κρίση χτυπάει τον θεσμό της οικογένειας;
Αυτός που ήταν πάντα, με ή χωρίς κρίση: Ο κρισιμότερος απ όλους. Γιατί είναι στο χέρι της να βοηθήσει, να ισορροπήσει, να σβήσει φωτιές, να διατηρήσει ισορροπίες, να καθοδηγήσει. Είτε από γνώση, ευστροφία και εμπειρία είτε από ένστικτο, η συνεισφορά της είναι παντού πολύτιμη και απαραίτητη. Και στην πολιτική και στην κοινωνία και στην αγορά αλλά κυρίως στο σπίτι, οπού η οικογένεια μοιάζει να διαλύεται και να θυσιάζεται στο βωμό μιας παρανοϊκής ταχύτητας κι ενός γελοίου κυνηγητού για σπίτι, εξοχικό, φιλιππινέζα κι όχι για πραγματική ευτυχία.
Κεφάλαιο δημοσιογραφία. Μετά από μια μεγάλη καριέρα ποια είναι η γεύση που έχει μείνει;
Αυτό είναι το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου, δεν μπορώ να πω ότι κλείνει ή ότι θα κλείσει ποτέ. Είμαι εκεί όσο αντέχω, στις επάλξεις, ενεργά ή λιγότερο ενεργά σε ό,τι έχει να κάνει με τα ΜΜΕ.
Πάντα συζητάω νέα πράγματα και προοπτικές ακόμα και τώρα που το τοπίο τα ΜΜΕ είναι χάλια και η εικόνα τους χειρότερη από ποτέ.
Είμαι όμως και δύσκολη πια , δεν μπορώ να κάνω ό,τι να ‘ναι και δεν το θέλω.
Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα, πάντα έντονα αλλά όταν αγαπάς κάτι και το έχεις υπηρετήσει τόσα χρόνια με συνέπεια και λατρεία, η γεύση είναι πάντα γλυκιά.
Σε ευχαριστώ πολύ και εύχομαι κάθε επιτυχία σε ό,τι επιλέξεις να κάνεις στη ζωή σου
Ευχαριστώ και εγώ πολύ!
