Ε, ναι! Μάνα είναι μόνο μία! Και ευτυχώς γιατί άμα ήταν δύο, ποιος θα τις άντεχε; Μια αντρική άποψη για την μάνα, σφηνωμένη μέσα σε ένα γυναικοκρατούμενο κουβεντολόι, είναι νομίζω από μόνη της μια ηρωική ενέργεια. Όσο και αν είναι προσωπική, δεν μπορεί, θα βρεθούν πεντ’ – έξι άντρες να συμφωνήσουν. Τι διάολο και αυτούς «μάνα τους γέννησε»…
Χιλιοτραγουδισμένη η μάνα, η μητέρα, η μανούλα, η μαμά. Από τον Καζαντζίδη, μέχρι τον Κυριαζή και από τους Pink Floyd μέχρι τον Πανούση, η μάνα είναι εκεί: κοιλοπονάει, ανατρέφει, προστατεύει, συμβουλεύει, τιμωρεί, ανησυχεί, εμπνέει, κατευθύνει, κάνει τέλος πάντων όλα όσα το μαγικό χέρι του Δημιουργού της έχει αναθέσει ως αποστολή. Την αποστολή αυτή, όλες οι γυναίκες την έχουν σε ένα brand new τσιπάκι καρφωμένο στο κεφάλι τους με το που σκάνε μύτη σε τούτο τον μάταιο κόσμο. Είναι στον βασικό εξοπλισμό στην GYNAIKA 1.0. Το πότε θα ενεργοποιηθεί είναι άλλο θέμα. Ξαφνικά. Τσαφ! Όπως το κόκκινο μάτι του Σβαρτσενέγκερ στον «Εξολοθρευτή». Είναι αυτό που οι γνωρίζοντας ονομάζουν «βιολογικό ρολόι». Το λένε από παλιά έτσι, όχι μόνο τώρα τελευταία που τα βιολογικά προϊόντα είναι της μόδας. Το ρολόι αυτό, ήταν το πρώτο βιολογικό προϊόν και χωρίς καν να είναι ζαρζαβατικό, πολύ πριν μας πνίξουν οι λαϊκές με άνοστες ντομάτες, ζαρωμένα μαρούλια και τροφαντούς λωτούς. Στην πραγματικότητα, είναι μια mild απεικόνιση, γιατί ρολόι δεν υπάρχει. Υπάρχει το τσιπάκι που είπαμε το οποίο «αυτοενεργοποιείται». Και εμφανίζεται ως μια πετριά, έναν κεραυνό, ένα αστραπόβροντο. Τσαφ! Το λογισμικό εκκινεί με την φράση «εγώ πότε θα γίνω μάνα», γίνεται upgrade κατά την γέννηση του πρώτου τέκνου και διατηρεί την αρχική του φρεσκάδα και νοστιμιά μέχρι το τέλος, εξελίσσοντας και διαπλάθοντας τον χαρακτήρα της γυναίκας μέσα από το βασικό αξίωμα «η μάνα ξέρει».
Είμαι πατήρ, άρα η γυνή με την οποία απέκτησα τέκνο και με ανέχεται ακόμη, είναι πλέον μάνα. Και επειδή έχω μια μάνα και μια κόρη μέσα στο σπίτι, έχω δυο «φωτάκια» που βλέπω -αυτά ντε του βασικού εξοπλισμού- ένα αναμμένο και ένα «σε αναμονή» γιατί και η μικρή χωρίς να το καταλαβαίνει τώρα, μάνα θέλει να γίνει.
Η κόρη μου λοιπόν, κάνει κάτι το οποίο έχω παρατηρήσει σε πολλά παιδιά είτε αγοράκια είτε κοριτσάκια. Όταν αναφέρεται σε μένα λέει ο μπαμπάς, που είναι ο μπαμπάς, θέλω τον μπαμπά και λοιπά, ενώ όταν μιλάει για τη μαμά, λέει η μαμά ΜΟΥ, θέλω τη μαμά ΜΟΥ, πού είναι η μαμά ΜΟΥ. Μετά από μεγάλη ανάλυση (του δεκάλεπτου) κατέληξα στο εξής απολύτως ακριβές –λέμε τώρα- συμπέρασμα. Ο μπαμπάς ρε φίλε, είναι εκείνος ο τύπος που μου φορτώσανε όταν ήρθα εδώ. Εντάξει τον θαυμάζω τον γουστάρω είναι ωραίος τύπος αλλά μπορεί να είναι και μπαμπάς όλου του κόσμου. Είναι πιο universal. Είναι κάτι σαν τον Μαντέλα, τον Λέννον, τον Γκάντι, αλλά έχω την τύχη να με ξέρει προσωπικά και εμένα. Είναι ο μπαμπάς, γενικά και αόριστα. Η μάνα ρε φίλε, η μάνα είναι δικιά μου ρε συ. Εννέα μήνες ήμουνα εκεί μέσα, δεν ξεχνιούνται ρε συ. Η μάνα μου dude. Δεν παίζουνε με αυτά τα πράγματα, πρόσεχε για την μάνα ΜΟΥ μιλάμε δω πέρα.
Το κονέ μεταξύ μάνας και τέκνου, διατηρείται εφ όρου ζωής. Το λένε ομφάλιο λώρο. Μην ακούτε που λένε ότι κόβεται με την γέννηση. Εκεί είναι και εκεί παραμένει. Απλώς στην γέννηση γίνεται αυτομάτως αόρατο. Η μάνα μέσω αυτού, περνάει συνεχώς και αδιαλείπτως τα μηνύματα που πρέπει στο παιδί: αρχές, αξίες, ενοχές. Υπάρχουν μανάδες που το προσέχουν -το λουρί- και το χρησιμοποιούν με μέτρο, αλλά υπάρχουν και μάνες που το τυλίγουν γύρω από το παιδί τους για «προστασία». Όπως και να’ χει τα κίνητρα είναι αγνά. Και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε.
Ό,τι σχέση και να’ χει ο καθένας με τη μάνα του είναι σε όλους ξεκάθαρο πως η αγάπη της μάνας είναι το κορυφαίο συναίσθημα στο ανθρώπινο είδος. Νομίζω πως δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια και σίγουρα δεν είμαι εγώ αυτός που θα το προσπαθούσα να το περιγράψω. Καλοί είμαστε κι εμείς οι πατεράδες, έχουμε κι εμείς το ρόλο μας, έχουμε την αγάπη μας, αλλά άλλη η αγάπη της μάνας. Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της γυναίκας μου στο μαιευτήριο όταν κοιτούσε εκείνες τις πρώτες στιγμές, την κόρη μας. Ευτυχώς το έχω σχετικά αποτυπώσει σε μια φωτογραφία, δίπλα με το δικό μου και η διαφορά είναι εμφανής, γιατί εγώ δεν είχα καταλάβει ακόμα τίποτε και είμαι σα χάχας. Όμως εκείνη είναι μάνα, φίλε. Ξέρει ήδη. Εγώ την τύφλα μου ήξερα.
Θα το πω απλά, όπως όλοι και όλες το αισθανόμαστε: η μάνα αγαπάει ό,τι και να γίνει. Έχουν περάσει τουλάχιστον 35 χρόνια αλλά ακόμη θυμάμαι εκείνο το μάλλον τρομακτικό παραμύθι όπου ο γιος για να πείσει την πεθερά/μάγισσα ότι αγαπάει την κόρη της (γιατί είναι μάνα και αυτή και θέλει αποδείξεις) ξεριζώνει την καρδιά της μάνας του να της την πάει. Στο δρόμο σκοντάφτει και πέφτει και η καρδιά της μάνας του λέει: «χτύπησες παιδί μου;» Εγώ θα του έλεγα, «καλά να πάθεις μαντράχαλε».
Εγώ την δικιά μου μάνα την αγαπάω. Καλή είναι μωρέ. Καλή είναι. Την αγαπάω. Την αγαπάω πολύ κι ας μη το λέω. Είναι η μάνα μου dude. Δεν παίζουνε με αυτά τα πράγματα.
Για την μάνα ΜΟΥ μιλάμε εδώ πέρα…
The Boss
Στην προεφηβική ηλικία, ο BOSS έφαγε μια πετριά ότι η μοίρα του ήταν να γίνει ο Έλληνας Bruce Springsteen ακούγοντας 100δες ώρες τα βινύλια του Αφεντικού, εξ ου και το προσωνύμιο που του κόλλησαν ο αδερφός του αλλά και διάφοροι άλλοι τελειωμένοι και παρομοίως αλαφροΐσκιωτοι φίλοι του. Δεν έχει αποφασίσει ακόμη βαθιά μέσα του αν η Ελληνική Μουσική Σκηνή την γλίτωσε οριστικά από δαύτον και πιστεύει ότι το απολύτως ερασιτεχνικό χαϊδολόγημα μιας 20χρονης Strat, μπορεί κάποτε να τον οδηγήσει στην κορυφή. Ως τότε, περνάει την ώρα του προσπαθώντας σε δύσκολους καιρούς να μεταφράσει το Πολυτεχνείο σε ένα ικανοποιητικό εισόδημα, ενώ συγχρόνως παίζει ατελείωτα με την κόρη του, βλέπει Θρύλο και ψάχνει να βρει ρούχα που να του κάνουν, κυρίως από συνοικιακά μαγαζιά εμπορίας κουρτινών. Επίσης μιλά πάντα σε τρίτο πρόσωπο, καθώς η μεγαλομανία του είναι τόσο ανίατη όσο και παράλογη. Born to run, baby!
