Αυτές τις μέρες όλοι κάνουμε τους οικονομολόγους με μεγέθη και πράγματα τα οποία δεν ξέρει κανείς. Ποτέ δεν έχει φύγει από την ΕΕ μέλος, ποτέ δεν έχει υπάρξει κρίση ακριβώς σαν την Ελληνική και το διεθνές οικονομικό τοπίο είναι τόσο μπερδεμένο ώστε να βγάζουν λεφτά άνθρωποι που μαντεύουν σωστά αν του χρόνου θα τρώμε πιο πολλές μπανάνες ή όχι. Θα σας πω λοιπόν εγώ τι ξέρω καλά και που μπορώ να αποδείξω ότι στην Ελλάδα η οικονομική κρίση ακόμα δεν έχει αρχίσει καλά καλά.
Στα καταστήματα και στις αγορές μας. Εμένα με προσλαμβάνουν εταιρείες για να τους αυξήσω τα κέρδη. Για να μην χρησιμοποιήσω παραδείγματα από μεγάλες πολυεθνικές τα οποία είναι πολύπλοκα, ας κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά μια ταβέρνα. “Μα, οι ταβέρνες είναι άδειες πια!” Προφανώς δεν είναι όλες άδειες. Κάποιες έκλεισαν. Οι λιγότερο πετυχημένες. Όσες είναι ακόμα ανοιχτές θα ήθελαν μεγαλύτερη ευελιξία. Να μπορούν να ανοίγουν μόνο τις μέρες με κίνηση. Ή να μπορούν εύκολα να έχουν υπαλλήλους μόνο τις μέρες και ώρες αιχμής. Δεν είναι ωραίο να σκοτώνεις μύγες με τις ώρες περιμένοντας τον πελάτη. Να είναι πιο λογικό το νομικό πλαίσιο για να μπορούν να κάνουν take away ή άλλες υπηρεσίες. Να κάνουν τα πάντα, από παιδικά πάρτυ μέχρι συναντήσεις του εξωραϊστικού συλλόγου και να βγάζουν ένα – έστω και μικρό – κέρδος από όλα αυτά. Να βοηθήσουν να γίνουμε “γελοίοι Ευρωπαίοι που μοιράζουν τον λογαριασμό” και να μην πρέπει να υποστούμε όλοι τον ψευτοχουβαρντά που παραγγέλνει κάθε φορά σαν να γίνεται γάμος της κόρης του. Στο τέλος της κρίσης θα πρέπει να έχουμε λιγότερες ταβέρνες οι οποίες να δουλεύουν περισσότερο και να ταιριάζουν καλύτερα στον τρόπο ζωής μας.
Η Μέρκελ όμως δεν κοιτάει αυτά μόνο. Κοιτάει και τον τιμοκατάλογο της καφετέριας της γειτονιάς σας. Και όχι μόνο για τον διάσημο πανάκριβο καφέ. Αυτός έχει πέσει κάπως. Αναρωτηθήκατε όμως ποτέ, από που πρόερχεται η διαφορά σε τιμή στις παραλλαγές του καφέ; Γιατί να κοστίζει 3.5 ευρώ η ζεστή σοκολάτα αλλά 4 ευρώ η βιενουά; Αποκλείεται να κοστίζει μισό ευρώ η κρέμα, ούτε ο έξτρα χρόνος και μπελάς. Το μισό ευρώ είναι ο τρόπος που ξεχωρίζει η καφετέρια αυτόν που έχει πενηντάευρω στην τσέπη και θα το δώσει χωρίς καν να κοιτάξει τον λογαριασμό, από τον φίλο του που έχει βγει με ακριβώς 3.5 ευρώ σε ψιλά στην τσέπη. Είναι φόρος πολυτέλειας καθημερινός όπου αποδεικνύουμε σαν έθνος ότι “λεφτά υπάρχουν”. Κοιτώντας το μέγεθος αυτών των διαφορών και τα διάφορα τερτίπια που θα έπρεπε να κάνουν οι εταιρείες υπό αυτές τις συνθήκες, μπορούμε να μετρήσουμε το μέγεθος της κρίσης.
Δυστυχώς για εμάς, ή δεν υπάρχουν αρκετοί πραγματικά φτωχοί στην Ελλάδα ή είμαστε χαζοί καταναλωτές. Στο εξωτερικό οι τιμές στο σουπερμάρκετ διαφέρουν πολύ ανάλογα με την περιοχή στην οποία ψωνίζεις. Η ίδια αλυσίδα καταστημάτων θα αλλάζει τιμές ακόμα και μέσα στην μέρα ανάλογα με την κίνηση. Στον κεντρικό δρόμο το χαρτί υγείας έχει 1 ευρώ, δυο δρόμους πιο πίσω που είναι πιο φτωχός ο κόσμος, έχει μισό ευρώ το ίδιο προϊόν. Δεν το κάνουν επειδή είναι φιλάνθρωποι οι ιδιοκτήτες σουπερμάρκετ. Η πίεση προέρχεται από το αγοραστικό κοινό. Το οποίο κάνει 100 μέτρα απόσταση για να βρει τις καλύτερες τιμές. Στην Ελλάδα δεν το βλέπουμε ακόμα αυτό να γίνεται τόσο πολύ. Μόνο βλακώδεις εκκλήσεις ακούμε για σαμποτάζ Γερμανικών προϊόντων. Ενώ δίπλα ένας εξυπνάκιας Ελληνάρας χρεώνει διπλάσια για την τεμπελιά του.
Όταν πας σινεμά αγοράζεις το ποπ κόρν των 2.5 ευρώ και την πορτοκαλάδα των 3; Γιατί δεν έχεις στην τσάντα σου όπως εγώ ίδια ή καλύτερα προϊόντα από το σουπερμάρκετ που κόστισαν συνολικά 2 ευρώ καλύτερα; Προφανώς γιατί “ε, δεν βαριέσαι”, “έλα μωρέ! Τα 3 ευρώ μας μάραναν!” και άλλα νεοελληνικά. Τα οποία ακούει και βλέπει η Μέρκελ και γελάει με τις μαγκιές μας στις διαπραγματεύσεις και τα συλλαλητήρια στο Σύνταγμα. Οπότε αν θέλετε να εντυπωσιάσει στις Βρυξέλλες ο υπουργός Οικονομικών μας, εγώ προτείνω να περιμένετε να αλλάξουν πρώτα οι τιμοκατάλογοι από τις καφετέριες και τα κομμωτήριά μας…
