Σε απάντηση στο άρθρο μου “Πως ξέρει η Μέρκελ ότι έχουμε λίπος;” σήμερα, ένας φίλος μου απάντησε ότι “αν καποιος χειριζεται “λαθος” τα λεφτα του δεν σημαινει οτι εχει “λίπος” και αλλες τετοιες μπαρουφες. Ακομη περισσοτερο ειναι αδιανοητο οτι υπαρχει καποιος που διαφωνει με τον τρόπο που ξοδεύεις τα λεφτά σου και στα παίρνει με φόρους…” Ας εξηγήσω λοιπόν καλύτερα την κατάσταση.
Φίλε εργάζεσαι στην Αγγλία πια επειδή η ελληνική οικονομία δεν δουλεύει. Προσπάθησες να κάνεις επιχείρηση εδώ και το έζησες το δράμα. Τώρα λοιπόν είσαι σε μια χώρα όπου – μεταξύ άλλων – χρησιμοποιούν περισσότεροι άνθρωποι το ποδήλατο ως κύριο μεταφορικό μέσο αν και ο καιρός είναι πολύ χειρότερος από την Ελλάδα. Σε μια χώρα όπου τα σινεμά έχουν ένα σωρό προσφορές ανάλογα με την ημέρα και ώρα επειδή οι άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτές τις προσφορές. Σε μια χώρα όπου τα μεταχειρισμένα ρούχα είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση. Σήμερα θα καθαρίσω ένα παλιό παιδικό καρότσι για τον αδελφό ενός φίλου. Σπάνιο. Οι πιο πολλοί Έλληνες με επιχείρημα “ε, ένα παιδί το έχουμε!” πάνε και ξοδεύουν διακόσια ευρώ για καρότσι.
Γι’αυτό είναι η τιμή των παιδικών καροτσιών εκεί που είναι. Πιο πάνω από ότι σε άλλες χώρες. Όταν χειρίζεσαι “λάθος” τα λεφτά σου, έχεις λίπος. Κλασσικό και εύκολο παράδειγμα να παρατηρήσεις όταν ξαναέρθεις Ελλάδα είναι τα βιολογικά φρούτα και λαχανικά. Στην Αγγλία τα έχουν αυστηρά ξεχωρισμένα. Για να μην δει αυτός που έχει λεφτά ότι το οργανικό αγγούρι έχει τριπλάσια τιμή από το κανονικό. Στην Ελλάδα ακόμα και δημοφιλείς εταιρείες τα έχουν δίπλα δίπλα πολλές φορές. Γιατί; Γιατί ο τεμπέλης (και προφανώς φραγκάτος) Έλληνας καταναλωτής δεν κοιτάει καν την τιμή!
Οποιαδήποτε κατηγορία προϊόντος και να πάρεις για σύγκριση, θα δεις ότι στο εξωτερικό έχεις άπειρες επιλογές. Γιατί; Γιατί φτύνουν αίμα να φτάσει το προϊόν σε εσένα στην τιμή που απαιτείς να το αγοράσεις. Στην Ελλάδα είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα. Ούτε οι κάρτες bonus έχουν πολυπιάσει. Εκεί στην Αγγλία τα σουπερμάρκετ σου στέλνουν κουπόνια ανάλογα με τις αγορές σου! Αν δεν πας μια εβδομάδα, αμέσως σου έρχεται με το ταχυδρομείο η κατάλληλη (ανάλογα με τα γούστα σου) προσφορά για να σε δελεάσουν. Ο τεμπέλης καταναλωτής δεν “φταίει” αλλά είναι μέρος του προβλήματος. If you don’t ask you don’t get.
Έθιξες επίσης το θέμα της φορολογίας. Και εκεί κατά την γνώμη μου φταίει και ο πολίτης. (Καθότι δεν είμαι κυβέρνηση και δεν ελέγχω καμία κυβέρνηση, μόνο με αυτό το σκέλος μπορώ να ασχοληθώ.) Γιατί πάλι πάμε για υπεραπλούστευση. Φαντάσου να σε ρώταγε ο νέος σου εργοδότης: “Θες 720 ανασφάλιστος, 520 με βασική ασφάλιση ή 460 με πλήρες πρόγραμμα;” Αν θέλαμε να είμαστε μάλιστα σωστοί, θα υπήρχαν 100 διαφορετικές παραλλαγές, για παράδειγμα ένα πακέτο “ανασφάλιστος αλλά με βασική ιατρική φροντίδα στα παιδιά μου” ή κάτι αντίστοιχο. Στην Αγγλία φέτος πειραματίστηκαν στις φορολογικές δηλώσεις με ερωτήματα όπως “αυτές τις 80 λίρες θέλετε να τις ξοδέψουμε σε δρόμους ή σχολεία;”
Κάθε έκπτωση που κάνει το κράτος είναι ουσιαστικά αλλαγή της τιμής της υπηρεσίας που μας προσφέρει και θα έπρεπε να αντιδρούμε αντίστοιχα. Αν πει “έκπτωση στο λεωφορείο για φοιτητές, άνεργους και ηλικιωμένους” ουσιαστικά λέει “αύξηση της τιμής για τους υπόλοιπους”. Και πάλι, το πλήρες και σωστό σχέδιο θα ήταν πιο πολύπλοκο. Με κριτήρια εισοδηματικά, οικογενειακής κατάστασης κλπ κλπ. Αλλά δεν μας αρέσει το “πολύπλοκο”. Και βρίσκουμε δικαιολογίες τύπου “μα, οι φτωχοί άνθρωποι δεν τα ξέρουν όλα αυτά τα κόλπα/δεν έχουν πρόσβαση στο internet/δεν έχουν χρόνο να τα σκεφτούν ούτε πτυχία στα Οικονομικά”. Για κάποιες κατηγορίες προβλημάτων αυτό ισχύει βέβαια. Αλλά όχι όλες.
Εξού και καταντήσαμε με έναν ακόμα λαοπλάνο πρωθυπουργό…
Comments are closed.