Πέθανε ένας τραγουδιστής και για πολλοστή φορά άρχισε στα social media το γαϊτανάκι. Δεν μιλάω για τους διαφορετικούς τρόπους που αντιμετωπίζει ο καθένας τον θάνατο online, αυτό το έχω αναλύσει ενδελεχώς εδώ. Θέλω να σας εξηγήσω πόσο βόδια είστε όταν το παίζετε επιλεκτικά ευαίσθητοι.
Καταρχάς το facebook δεν έχει (ακόμα) κανόνες καλής συμπεριφοράς. Είναι ένα πολύ νέο μέσο στο οποίο κάθε μέρα έρχονται τα πάνω κάτω τεχνολογικά και πρακτικά μιλώντας. Πριν αρχίσεις να κατηγορείς τον άλλον σκέψου ότι μπορεί να μην είδε καν την ενημέρωση στην οποία αναφέρεσαι. Ή να μην έχει data και να μην είναι καν Online, να μην μπορούσε να διαβάσει με ένα κλικ τι έλεγε ο σύνδεσμος.
Επίσης είναι προσωπικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Όταν κάνω ανάρτηση δεν είναι σαν να γράφω επιστολή στην εφημερίδα. (Εκτός αν είμαι διάσημος και κοιτάει όλος ο πλανήτης την δημόσια σελίδα μου.) Στις περισσότερες περιπτώσεις απλά γράφω ότι σκέφτομαι. Δεν έχω την παραμικρή υποχρέωση να σκεφτώ πολλές φορές πριν ανεβάσω κάτι. Ίσα ίσα που αυτά τα μέσα σε ωθούν να γράφεις “πως νιώθεις σήμερα” με χίλιους τρόπους και χίλιες φορές τη μέρα. Δεν είναι σαν να πάω στην κηδεία του ανθρώπου και να χοροπηδάω γυμνός πάνω στο φέρετρο, μια ανάρτηση είναι επιτέλους! Ανάλογα πως ενημερώνομαι, μπορεί να νιώθω ότι υπάρχει έλλειψη ισορροπίας στις απόψεις και να υπερβάλλω από την άλλη για να φέρω στα ίσια τα πράγματα. Επειδή εσύ ενημερώνεσαι διαφορετικά όμως αντιδράς.
Aσχολούμαι από την αρχή με τα περισσότερα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μετράω και πειραματίζομαι. Διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι χρήστες πέφτουν στην παγίδα να θεωρούν ότι όπως κάνω εγώ, έτσι κάνουν κι οι άλλοι. Επειδή εγώ γράφω γρήγορα από πληκτρολόγιο, έτσι θα κάνουν κι οι άλλοι. Επειδή εγώ γράφω μια φορά τον χρόνο, έτσι πρέπει να κάνουν κι οι άλλοι. Επειδή εγώ θεωρώ ότι οι αναρτήσεις είναι Χ, είναι Χ και όχι Ψ ή Ω. Επειδή εγώ δεν πολυχρησιμοποιώ το Instagram δεν καταλαβαίνω ότι οι αναρτήσεις σου γίνονται αυτόματα από το Instagram και θεωρώ ότι πρέπει να ζεις όλη μέρα πατώντας refresh όπως κάνω εγώ.
Το ίδιο προφανώς γίνεται και σε ότι έχει να κάνει με τον θάνατο. Εσύ μπορεί να έχεις χρόνο να ξέρεις “όλα αυτά που γράφτηκαν” σχετικά, ο άλλος μόλις μπήκε και έγραψε το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό. Εσύ μπορεί να είχες υπομονή να διαβάσεις ένα-ένα τα διακόσια σχόλια, ο άλλος δεν έχει. Γούστο του καπέλο του. Tον Λένον τον θυμάστε κάθε Δεκέμβρη όταν αρχίσουν τα δημοσιεύματα για την επέτειο, για τον Λούτσιο Ντάλα έκλαιγε και η κουτσή Μαρία αν και ο άνθρωπος πέθανε γέρος, ήρεμα κι ωραία.
Η επιλεκτικότητα στην παρατήρηση είναι εξωφρενική όταν πεθαίνει κάποιος. Ξεδιπλώνουν όλη τους την αναισθησία προσπαθώντας να το παίξουν πολιτικά ορθοί. Βρε γκιαούρη, όταν πέθανε ο θειός σου έκανες πιο δακρύβρεχτη ανάρτηση ή όταν πέθανε ο George Michael; Γιατί είναι εμφανές ότι δεν τηρείς τις αναλογίες από τον χρονισμό των αναρτήσεων. Συνήθως οι ψευτοευαίσθητοι περιμένουν να δούνε γενικές αντιδράσεις για να πάρουν μπρος. Ξεχνάνε ότι πριν δυο μήνες πέθανε ένας άλλος, πιο σημαντικός μουσικός, τον οποίο απλά τύχαινε να μην ξέρουν ή μπορεί να ήταν διακοπές τότε και στην παραλία με την αντηλιά στο κινητό δεν κατάλαβαν ότι ήταν μεγάλη προσωπικότητα.
Η πιο σημαντική μου αντίρρηση σε όλους αυτούς είναι όμως ότι δεν καταλαβαίνουν την έννοια της ελευθερίας λόγου, ούτε έχουν την ικανότητα να κατανοήσουν ότι σε μια κοινωνία είναι απολύτως απαραίτητη η μάχη των ιδεών. Τον George Michael αν θέλω να τον κακολογήσω αφού πέθανε μπορώ και πρέπει να το κάνω επειδή κι όταν ζούσε αντιπροσώπευε πολλά πράγματα που μισώ . Από τότε που κατεβαίναμε επιδεικτικά από την πίστα χορού στο Γυμνάσιο επειδή τον θεωρούσαμε γελοίο ποπ σύμβολο όλων όσων αντιπαθούσαμε στη μουσική βιομηχανία, ως σήμερα, κάθε δημόσιο πρόσωπο αυτόματα μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία. Είτε τον πιάσουν να κάνει σεξ σε δημόσια τουαλέτα με τραβεστί ή πεθάνει, δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, προφανώς τις ιδέες που νομίζω ότι αντιπροσωπεύει συζητάω. Αν τον θεωρούσα ατάλαντο τότε, τώρα πρέπει να αναθεωρήσω σε σχέση με τα δυο του τραγούδια που έμειναν στον χρόνο μεν αλλά και να νιώσω δικαιωμένος για όλα τα άλλα που ξεχάστηκαν. (Άλλωστε στις 10 επιτυχίες του, οι 2 δεν ήταν διασκευές και οι 3 αγορασμένες συνθέσεις στις οποίες απλά έβαλε το όνομά του.)
O George Michael ήταν γελοίος σε πάρα πολλά πράγματα που έκανε και είπε. Ήταν ανακόλουθος. Κατηγόρησε το ίδιο το σύστημα που είχε καβαλήσει για να πλουτίσει. Ήταν το ΠΑΣΟΚ και το ΚΛΙΚ της εποχής μας σε ιδεολογική παπαρολογία. Αν αυτά είναι τα ινδάλματά σας, ξανασκεφτείτε πως ακριβώς διαλέγετε ινδάλματα.
Μπορούμε να το αναλύσουμε κι άλλο. Αλλά βαριέστε. Τεμπελιάζετε. Κάθε τραγούδι και κάθε καλλιτέχνης αναλύεται σε σχέση με την εποχή του και διάφορα κοινά (ανά ηλικία, περιοχή κλπ). Δεν έχετε το θάρρος ή και την ικανότητα να κάνετε σωστή ανάλυση. Θέλετε με ένα “εμένα πάντως μου άρεσε” να σας αφήσουμε ήσυχους. Ε, δεν θα σας αφήσουμε. Γιατί οι δικές σας επιλογές ταλαιπωρούν κι εμάς, ακόμα και στο πολύπλοκο ψηφιακό χωριό που πλέον ζούμε.
