Μπό-ου-ι. Με έμφαση στην ανικανότητά μας συλλογικά να προφέρουμε σωστά το επίθετό του. Ο άνθρωπος που έκανε σαν τρελός για να γίνει διάσημος και όταν τα επιτέλους τα κατάφερε έκανε ότι μπορούσε για να μην είναι κανονικός διάσημος. Εναλλακτικός εκ πεποιθήσεως. Ήταν αυτό που θα ήθελε να ήταν ο Steve Jobs. Ένα τσικ πιο κουκουρούκου από ότι μπορούσαμε να φανταστούμε κάθε φορά. Είτε παρουσίαζε δημοσίως τις ψυχώσεις του με τις αράχνες ή έπαιζε σε βήτα διαλογής ταινίες άσχημα. Είναι ταλέντο κι αυτό.
Και μουσικά το ίδιο πράγμα. Μπορούσε αν ήθελε να κάνει επιτυχίες αλλά όταν έσκισε το “let’s dance” τα έκανε πάνω του. Α, όχι, όχι, όχι έτσι mainstreamίλα, θα πάθω κάτι! αναφώνησε, άλλαξε χρώμα στο ένα του μάτι, κρύφτηκε κάπου μερικά χρόνια και επανεμφανίστηκε ως πολύχρωμη πεταλούδα. Τον David Bowie τον αγαπώ όπως αγαπώ τον Gonzo στα Muppets. Γιατί οι στιγμές εκεί δίπλα στην αποτυχία και την ξεγάνωτη βλακεία είναι οι πιο ανθρώπινες και συγκινητικές μας.