Πριν 4-5 χρόνια δούλευα στο γραφείο δίπλα στο παράθυρο και σκέφτηκα να βάλω το χελωνάκι της κόρης μου για ηλιοθεραπεία. Ήταν από αυτά τα πολύ μικρά που παίρνεις από τα pet store όταν προσπαθείς να αποφύγεις να πάρει σκύλο, γάτα ή λάμα. Να δει πόσο δύσκολο είναι ακόμα και αυτό και να εγκαταλείψει. Ακούμπησα το ενυδρείο του στο περβάζι και αυτό λιαζόταν χαρούμενο. Όσο χαρούμενο μπορεί να ήταν τελοσπάντων, δεν το πολυδείχνουν τα ερπετά. Κάποια στιγμή πήγα τουαλέτα. Γυρνάω και άφαντο το χελωνάκι. Κοιτάω κάτω, 5-6 μέτρα πέσιμο ως τον κήπο και η σκυλίτσα μου έγλειφε τα χείλη της. Υπέθεσα ότι το έφαγε γιατί όσο κι αν ψάξαμε δεν το βρήκαμε.
Και ξαφνικά σήμερα μια άλλη σκυλίτσα βρίσκει μια χελώνα. Νεροχελώνα! Εντυπωσιακό όχι μόνο πως επιβίωσε αλλά και πόσο μεγάλωσε. Και πως κατάφερε να μην την δούμε τόσα χρόνια; Κάπως απίθανο να ήρθε από αλλού μια νεροχελώνα στον κήπο μας. Ξεραμένο μεν το καύκαλο αλλά υγιέστατη και γεμάτη ενέργεια.
Απολογούμαι αναδρομικά στην σκυλίτσα που την κατηγόρησα τότε.