Κάθεται αραχτός στην πολυθρόνα του και χαζεύει τη ζωή που περνά από μπροστά του… Μόλις φόρεσε τα καινούργια του γυαλιά, ‘τα γυαλιά του φόβου’ κι αισθάνεται άνετος.
Τα ‘γυαλιά του φόβου’ του δίνουν άλλον αέρα ή τουλάχιστον έτσι νομίζει αυτός. Αισθάνεται δυνατός, έτοιμος για αλλαγές – όχι στον εαυτό του, εκείνος παραμένει ίδιος, δεν θέλει να αλλάξει – σίγουρος πως άφησε πίσω ό,τι τον πόνεσε, με πίστη στον εαυτό του πως έκανε ‘delete’ σε πρόσωπα που τον πλήγωσαν.
Τελικά αυτά τα ‘γυαλιά του φόβου’ είναι πολύ ‘cool’. Όσο περνάει η ώρα τα συνηθίζει περισσότερο. Του ταιριάζουν γάντι. Νιώθει ελεύθερος, χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Τα ‘θέλω’ του είναι μπερδεμένα και τα ‘γυαλιά του φόβου’ κάνουν τα πράγματα χειρότερα, αλλά τώρα δεν το καταλαβαίνει.
Πόνεσε πολύ και προσπάθησε άλλο τόσο – χωρίς αντίκρισμα, πιστεύει ο ίδιος, πού να’ξερε όμως πως η προσπάθειά του δεν πήγε χαμένη- κι είναι τόσο θυμωμένος, τόσο πληγωμένος που δεν θέλει να πιστέψει ξανά στην αγάπη. Η αγάπη τον πρόδωσε, τον μηδένισε, τον έφτασε στον πάτο και δυσκολεύτηκε να σταθεί στα πόδια του. Μα πού είναι τα ‘γυαλιά του φόβου’; Α, ναι τα φοράει ακόμα, γι’ αυτό βλέπει με άλλο μάτι τα πράγματα.
Έκανε το επόμενο βήμα. Τώρα είναι αλλού… Νιώθει αλλά δεν ξέρει κι ο ίδιος τη νιώθει.
Είναι έρωτας; Μπορεί. Μπορεί και να μην είναι.
Είναι βόλεμα; Αυτό σίγουρα, ναι. Κι έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του απ’ την αρχή, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και προβληματισμό, χωρίς αγάπη. Μα αφού υπάρχουν αισθήματα… ποιος ξέρει άραγε τι αισθήματα; Ούτε κι ο ίδιος γνωρίζει, πάντως υπάρχουν. Και μαζί με τα αισθήματα υπάρχει κι επικοινωνία άλλου είδους. Δεν ξέρεις εσύ από αυτά.
Μένει στην επιφάνεια, δεν τον προβληματίζει το καινούργιο, γιατί τον δέχεται, νομίζει ο ίδιος, έτσι όπως είναι. Δε χρειάζεται να αλλάξει κάτι γιατί δεν θέλει να αλλάξει κάτι, δεν θέλει να προβληματίζεται.
Βλέπεις τι κάνουν τα ‘γυαλιά του φόβου’; Είναι εκπληκτικά!
Είναι βολεμένος, έχει τακτοποιήσει τη νέα ζωή του… Κάνει ταξίδια, γνωρίζει καινούργιο κόσμο, ανοίγεται τόσο όσο, μέχρι να τον μάθουν λίγο καλύτερα κι εκείνοι και να την ‘κανει με ελαφρά πηδηματάκια’, να κάνει μια καινούργια αρχή. Όμως δε είναι ευτυχισμένος! Γιατί άραγε; Αφού έχει αυτό που θέλει τώρα, ‘καλύπτει’ τις ανάγκες του…δεν του αρκούν αυτά για να είναι ευτυχισμένος; Πού είναι τα ‘γυαλιά του φόβου’; Τα φοράει ακόμα.
Νιώθει ένα φως να προσπαθεί να διαπεράσει τα ‘γυαλιά του φόβου’. Είναι η αγάπη, η συντροφικότητα, το μοίρασμα, η ευτυχία. Δεν μπορεί να το αντέξει αυτό το φως – τουλάχιστον όχι τώρα – γυρνάει το πρόσωπό του από την άλλη. Μα που είναι τα ‘γυαλιά του φόβου’; Αχ, ευτυχώς, τα φοράει ακόμα!
Μέσα του κάτι τον τρώει, μα δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει, τουλάχιστον όχι τώρα.
Δε θέλει να ξαναγυρίσει πίσω. Φοβάται πως τα γεγονότα θα επαναληφθούν και δεν αντέχει αυτό το συναισθηματικό κόστος. Δεν προσπαθεί καν, τουλάχιστον όχι τώρα. Είναι τόσο μπερδεμένος, μα τα ‘γυαλιά του φόβου’ του δίνουν την ψευδαίσθηση πως τα έχει ξεκαθαρίσει όλα γύρω του και μέσα του. Και τα ‘γυαλιά του φόβου’ σκουραίνουν, με ένα πυκνό στρώμα θυμού και για τελείωμα δυο τρεις πινελιές εγωισμού. Κι όσο σκουραίνουν, τόσο πιο σίγουρος νιώθει για τις επιλογές του. Μα το κενό μέσα του μεγαλώνει…
Θα καταλάβει άραγε πως η αγάπη είναι ο μόνος δρόμος για να απαλύνει τις πληγές του; Θα αφήσει το φως να λούσει την καρδιά του και να λιώσει τον πάγο που την έχει παραλύσει; Θα πιστέψει ξανά στον εαυτό του πως μπορεί να τα καταφέρει;
Μόνο αν τα πετάξει και τα σπάσει, μα προς το παρόν τα φοράει ακόμα.
Είναι απίστευτο που σε πάει ο φόβος. Είναι απίστευτο πόσο σκούρο και διαστρεβλωμένο σου δείχνει έναν κόσμο, που είναι ξεκάθαρος και γεμάτος χρώματα.
