Αποφασίσαμε να χωρίσουμε με τον άντρα μου όταν ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί μας. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε αλλά και μόνο που το γράφω, με πιάνουν ρίγη. Τα σχόλια των φίλων και των συγγενών όταν το ανακοινώσαμε, ήταν «Μα θα χωρίσετε εσείς που είστε τόσο ευτυχισμένοι;» ή «Καλά μετά από δυο παιδιά το θυμηθήκατε;» και μας έκαναν να δείχνουμε οι τρελλοί του χωριού. Άντε να εξηγήσεις πως το «καλημέρα» και το «καληνύχτα» είχαν αντικατασταθεί από βρισιές και μουγκρητά. Ο άντρας μου είναι καλός άνθρωπος απλά δεν είναι περιποιητικός ή εκδηλωτικός.
Στη δεύτερη εγκυμοσύνη είχα τρομερές ναυτίες ενώ παράλληλα, πάλευα να μεγαλώσω ένα παιδί 22 μηνών και να κρατήσω τη δουλειά μου γιατί είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και πρέπει να τη κυνηγάω περισσότερο. Εκείνος δεν με βοήθησε και δεν με φρόντισε ποτέ, όσο κι αν το χρειαζόμουν. Ξέρω πως δεν το έκανε από κακία αλλά και πάλι, δεν ήταν αρκετό να τον δικαιολογήσω. Διότι στη πρώτη εγκυμοσύνη έδειχνε να ενδιαφέρεται πιο πολύ, άρα δεν ήταν θέμα χαρακτήρα αλλά από κάποιο σημείο και μετά θέμα θέλησης. Που δεν είχε πια για μένα. Η εγκυμοσύνη είναι μια μοναχική περίοδος, μοναχική μέσα σου. Ένιωθα πως σήκωνα όλο το βάρος του σπιτιού στους ώμους μου. Αρχίσαμε να μαλώνουμε κάθε μέρα και περισσότερο. Δεν υπήρχε μέρα που να μην κλάψω και να μην τσακωθώ. Δεν ήθελα να μεγαλώσω τα παιδιά μου έχοντας αυτό το παράδειγμα αγάπης ως πρότυπο στη ζωή τους. Εν τω μεταξύ οι καυγάδες αυξάνονταν κι εγώ έπρεπε να διαλέξω. Ή θα έμενα και θα έδειχνα στους γιούς μου ότι η αγάπη είναι κάτι γεμάτο ένταση και θυμό ή θα έφευγα και θα τους έδειχνα πως όταν η αγάπη έχει ένταση και θυμό, καλό είναι να φεύγεις για να σωθείς. Κι έτσι διάλεξα να σώσω τα παιδιά μου και να σωθώ…
Λίγο πρίν γεννήσω τον δεύτερο γιό μας, ήμασταν ήδη σε διάσταση. Μέναμε μαζί αλλά κοιμόμασταν χώρια και το μόνο που με κρατούσε από το να ουρλιάξω και να πάρω τα βουνά, ήταν αυτές οι μικρές κλωτσιές που ένιωθα στη κοιλιά μου. «Όλα θα πάνε καλά» του ψιθύριζα κάθε βράδυ πρίν κοιμηθώ. Η δέυτερη γέννα δεν ήταν μια ευτυχισμένη αλλά μια παράξενη εμπειρία. Έσπασαν τα νερά και ήρθαν οι γονείς μου και με πήγαν στο νοσοκομείο. Όταν γέννησα ήρθε και ο άντρας μου που παραδόξως, φαινόταν χαρούμενος και μου έφερε και λουλούδια. Αυτό φυσικά δεν σήμαινε πως θα τα ξαναβρίσκαμε ή πως τα πράγματα δεν ήταν οριστικά, σήμαινε μόνο πως αναγνώριζε το δώρο να τον κάνω για δεύτερη φορά πατέρα και τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Ήταν περίεργο και ταυτόχρονα στενόχωρο που φέρναμε ένα παιδί σε ένα «διαλυμένο» σπίτι αλλά καταφέραμε να το διαχειριστούμε.
Από ανάγκη να προστατέψουμε τα παιδιά μας, ήρθαμε κοντά όχι στο να τα ξαναβρούμε αλλά στο να συνεργαστούμε για το καλό τους και να κάνουμε το χωρισμό μας όσο πιο πολιτισμένο γίνεται.
Άρχισε να βοηθάει περισσότερο με τις δουλειές του σπιτιού κι εγώ γκρίνιαζα λιγότερο. Φυσικά κοιμόμασταν ακόμη χώρια απλά είχαμε σταματήσει να μαλώνουμε. Κάποια στιγμή είδαμε και σύμβουλο μήπως ο γάμος μας μπορούσε να σωθεί και απλώς δεν το βλέπαμε. Αλλά μάταια. Τουλάχιστον η συμβουλευτική μας βοήθησε να συνεργαστούμε καλύτερα στο διαζύγιο. Δεν θα σου πω πως δεν πόνεσα όταν έφυγε από το σπίτι, όταν ήρθε το φορτηγό να πάρει τα πράγματά του, όταν ο μεγάλος μας γιός τον χαιρετούσε κλαίγοντας στη πόρτα, όταν τον έβλεπα να κλείνει τη πόρτα του φορτηγού κι εγώ κρατούσα ακόμη στην αγκαλιά μου ένα μωρό που δεν είχε καν χρονίσει και ήταν προδιαγεγραμμένο να μεγαλώσει ανάμεσα σε δύο σπίτια. Δεν θα σου πω ότι καμιά φορά μέχρι και σήμερα δεν κρύβομαι στο μπάνιο να κλάψω μακριά από τα παιδιά μου, δεν θα σου πω ότι δεν μου λείπουν τα πρώτα χρόνια της σχέσης και του γάμου μας που ταξιδεύαμε, γελούσαμε, που είχαμε όνειρα και που νομίζαμε πως θα ήμασταν για πάντα μαζί. Αλλά δεν έχουμε πια καυγάδες στο σπίτι. Δεν προσπαθούμε να αποφύγουμε το βλέμμα ο ένας του άλλου επειδή είμαστε μαλωμένοι δεν υπάρχει σιωπή ανάμεσά μας και δεν νιώθουμε άβολα μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό. Τα πράγματα έστω και χωριστά είναι πια ξεκάθαρα. Και για εμάς και για τα παιδιά μας. Μπορεί να αποτύχαμε σαν ζευγάρι αλλά κάνουμε τα πάντα για να πετύχουμε σαν γονείς!
Μάρα
