“Ο καφές σου έχει κρυώσει
και το ράδιο κλειστό τώρα για μέρες
σε θυμάμαι είχες ξαπλώσει
στου μονού μου κρεβατιού τις καλημέρες”
Έχω πολλούς φίλους Αιγινήτες. Για να ακριβολογώ δηλαδή δεν έχω κανέναν. Έχω πολλούς γνωστούς και ανθρώπους που αγαπάω που πηγαίνουν συχνά στην Αίγινα. Και όλοι νομίζουν ότι “μισώ” το νησί “τους”. Σήμερα κατάλαβα γιατί τόσο πάθος.
“Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες Ελλάδα να θυμίζεις.”
Σαν την Ελλάδα, η Αίγινα έχει ένα λιμάνι που, ειδικά αν έχεις καιρό να πας σε άλλο νησί, παραπέμπει σε κλασσικό ελληνικό νησί. Αλλά 200 μέτρα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση η αλήθεια αποκαλύπτεται. Σαν να ήσουν σε κινηματογραφικό πλατό, με χαρτονένιες μετόπες καταστημάτων και όμορφων κτιρίων. Ολόκληρη η Αίγινα είναι παράδειγμα προς αποφυγή σε άτακτη δόμηση, παρανομίες και έλλειψη αισθητικής στην αρχιτεκτονική. Υπάρχουν χαριτωμένες εξαιρέσεις αλλά και αυτές με την λογική “έκανα ωραίο το δικό μου τσιφλίκι”. Λίγο παρακάτω τα σκουπίδια σε ντάνες…
Σαν την Ελλάδα το νησί δεν έχει υποδομές. Ούτε νερό, ούτε ηλεκτρικό, ούτε internet, ούτε τίποτα. Ενώ κατοικείται από ανθρώπους πλούσιους, με εμπειρίες από εξωτερικό μερικοί, με ιδέες και παχιά λόγια, ποτέ δεν κατάφερε να οργανωθεί. Καταφέρνουν να πλακώνονται για μικρά πράγματα χωρίς να συμφωνήσουν ποτέ στα μεγάλα. Βάφονται πράσινοι ή γαλάζιοι οι σωλήνες της αποχέτευσης, γεμίζουν κούτες Pampers με πεντοχίλιαρα οι σκουπιδιάρες και όλοι παίζουν το θέατρο του παραλόγου. Με πάθος. Όπου η κατηγορία “εσύ δεν είσαι αληθινός Αιγινήτης” εκτοξεύεται κατευθείαν στους “Παρασκευάδες” (όσοι πάνε συνήθως στην Αίγινα Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή από Αθήνα) όπως ψάχνει η Χρυσή Αυγή τους “γνήσιους” Έλληνες από το σχήμα των αυτιών τους…
Σαν την Ελλάδα το νησί κάποτε… είχε πανέμορφα αρχοντικά, καθαρές παραλίες, αγνούς ντόπιους, όμορφη φύση. Τώρα κάτι παρατημένα ερείπια αρχαίων μνημείων και μισογκρεμισμένα ξωκλήσια μόνο. Κρυμμένα από τον νέο και βελτιωμένο Άγιο Νεκτάριο, μνημείο νεοΕλληνικής υπερβολής σε σπατάλη τσιμέντου. Όσοι παραθερίζουν στην Αίγινα ψάχνουν ανάμεσα στα βράχια την “αγαπημένη” παραλία τους, κάνουν ότι δεν βλέπουν τα σκουπίδια παραδίπλα και τσαντίζονται πάντα με τον “μαλάκα” παραδίπλα. Αυτός είναι “μουρτζόβλαχος” ή “άσχετος τουρίστας” ή πιο συχνά ο γνωστός τους που αντιπαθούν ο οποίος νομίζει τα ίδια και για αυτούς.
Και σαν την Ελλάδα την αγαπάμε την Αίγινα. Η οικειότητα νικάει το πνεύμα εξερεύνησης που κάποτε ήταν το κύριό μας γνώρισμα. Πάμε και αράζουμε εκεί δυο μήνες αντί να δούμε κάτι καινούργιο. Με άλλοθι μια εβδομάδα (άρχισε για δυο αλλά πάντα μειώνεται κάπως) κάπου αλλού για να έχουμε αρκετές περιπέτειες να εξιστορούμε στο καφέ στους ομοπαθείς φίλους μας. Αλλά “σαν την Αίγινα δεν υπάρχει πουθενά“. Γιατί φοβόμαστε να πάμε αλλού. Γιατί εδώ είναι πολλοί ακόμα καμμένοι, φοβισμένοι, ηττημένοι του έξω κόσμου και κάθε χρόνο, κάθε Σαββατοκύριακο, μπορούμε να περιτριγυριζόμαστε από το οικείο και να αποφεύγουμε τον έξτρα κόπο της αληθινής αυτογνωσίας.
Σαν την Ελλάδα.
ΥΓ Τώρα που το σκέφτομαι, το τραγούδι των Πυξ Λαξ που παραφράζω στον τίτλο ταιριάζει και επί της ουσίας. Αυτές οι δυο στροφές είναι ουσιαστικά όλο κι όλο. Σιγά την ποίηση, ένα σλόγκαν είναι. Ηλεκτρική κιθάρα – μπαγλαμάς το υπόλοιπο με μπόλικη επανάληψη. Κι όμως, στις συναυλίες, Έλληνες….Αιγινήτες στο μυαλό το τραγουδάμε με πάθος όσες φορές και να βγει ο Πλιάτσικας για τουρνέ και πλιάτσικο. Εκεί, σαν ζόμπι κάθε φορά ενώ ο υπόλοιπος κόσμος μαθαίνει νέες μουσικές…
Ντίνος Παπαδάκης – όχι στην Αίγινα πια – 2014
