Η οικονομική κρίση έχει πολλά άσχημα. Έχει όμως και ένα μεγάλο ατού: είναι ιδανική ευκαιρία να αλλάξουμε. Να αφήσουμε τα βαρίδια του παρελθόντος για να επιβιώσουμε. Και ένα από αυτά είναι τα λεγόμενα Ελληνοτουρκικά.
Να αρχίσουμε με τις φαντασιώσεις. Ναι η Τουρκία έχει ανάπτυξη αλλά όχι, απέχει μακράν από την Ελλάδα στους περισσότερους δείκτες. Όσοι δεν την έχετε επισκεφτεί τελευταία ή έχετε πάει μόνο στην Κωνσταντινούπολη, δείτε τον πίνακα εδώ δίπλα με τα στοιχεία του OECD σχετικά με την ποιότητα ζωής. Είναι μια τεράστια χώρα προικισμένη σε κάποια πράγματα αλλά και σχεδόν ερημική σε μεγάλο ποσοστό.
Προσπαθώντας να οπτικοποιήσω το πρόβλημα έφτιαξα αυτό εδώ:
Μια μικρή Κατερίνα Μουτσάτσου μέσα μου φαίνεται πασχίζει να επικοινωνήσει με την διεθνή κοινότητα. Αλλά πρώτα πρέπει να πείσω τους Έλληνες. Πολλοί εκ των οποίων πιστεύουν ότι η Τουρκία δεν ασχολείται όλη μέρα με τίποτα άλλο παρά την καταστροφή μας. Δείτε το και έτσι όμως.
Εδώ δίπλα το γραφικό δείχνει μια αναπαράσταση των πληροφοριών από το CIA factbook για την Ελλάδα. Δηλαδή πως είναι οργανωμένες και συνδεδεμένες όλες οι πληροφορίες σε αυτό το τεράστιο τεφτέρι για οτιδήποτε έχει να κάνει με την Ελλαδίτσα μας. Βλέπουμε την ειδική σχέση (πράσινο) με την Ευρώπη η οποία ορίζει σε νομικό και πολιτικό επίπεδο (για την CIA) σε μεγάλο βαθμό το θέμα. Βλέπουμε γειτονικές χώρες και τις τρεις θάλασσες με τις οποίες έχουμε άμεση σχέση.
Τώρα δείτε το αντίστοιχο για την Τουρκία:
Ψάξτε λίγο…ναι, υπάρχει και η Ελλάδα. Ένα πολύ, πολύ μικρό θέμα για την Τουρκία. Σκεφτείτε να έχετε Αρμένιους όσους είναι όλη η Ελλάδα περίπου στο έδαφός σας, να είστε γείτονες με την Συρία, το Ιράκ και το Ιράν να πολεμάνε με ότι βρούνε, πληθυσμούς που αυτοπροσδιορίζονται ως “Τουρκικοί” σπαρμένοι σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και άλλα τέτοια τεράστια ενεργά ηφαίστεια στην γειτονιά σας και μετά σκεφτείτε την Ελλάδα σε σχέση με αυτά!
Ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω το παρελθόν. Κι εμένα η γιαγιά μου άκουγε “Τούρκος” και έφτυνε στον κόρφο της. (Ποντιακό παρελθόν.) Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει “εγώ εκεί δεν πάω! Ούτε μια λίρα δεν θα τους αφήσω ποτέ!” Κι όμως είχε το θάρρος και την ανθρωπιά να τα αφήσει όλα αυτά και να πάει στο σπίτι του πατέρα του, να γίνει ξανά φίλος με τους παλιούς τους γείτονες. Να ξαναπάει μαζί μου όταν κοιτούσαμε να ανοίξουμε εκεί δουλειές. Και τώρα πρώτος πρώτος θα μιλήσει με πάθος για το αυτονόητο της συνεργασίας μας.
Είναι αυτονόητο. Μην αφήνετε το παρελθόν να μας κρατάει πια.
Ωραίο άρθρο!